Rozczarowanie można podkreślić intonacją wypowiedzi. Dzięki intonacji zrozumiałem, że meksykański narciarz, którego przypadkowo spotkałem na wyciągu krzesełkowym, czego innego spodziewał się, lecąc przez pół świata.
W ramach psychologicznej pomocy rodzinnej informujemy się mejlowo, gdzie – w razie potrzeby – nie należy szukać otuchy. Bo człowiek sobie wymyśli, że pójdzie do baru, przegada z barmanem i mu ulży. A tu nagle barman zaczyna się zwierzać ze swoich kłopotów. Albo opowiadać o tym, że nie radzi sobie z problemami klientów. Że jak kończy robotę, idzie do innego baru, gdzie pracuje barman wyspecjalizowany w wysłuchiwaniu barmanów. Mamy już listę barów, których należy unikać. Jest też jeden zakład kaletniczy. To po mojej wizycie z paskiem, w którym urwała się klamra. Pan mi naprawił, a oddając, powiedział: „Może jeszcze panu tam jedną dziurkę dorobię, bo jak pan schudnie… – tu rzucił w moją stronę uważne spojrzenie i dokończył: – E, raczej nie”. Szelki będę nosił! Sznurkiem się obwiążę! Ale nie pójdę tam, gdzie się wątpi, że dam radę schudnąć o jedną dziurkę! Nigdy bym nie przypuszczał, że kaletnik to zawód, przez który można przeżyć zawód. A ja się zawiodłem.
Doświadczenie zawodu, rozczarowania można podkreślić intonacją wypowiedzi. Dzięki intonacji zrozumiałem, że meksykański narciarz, z którym przypadkowo spotkałem się na wyciągu krzesełkowym, czego innego spodziewał się, lecąc przez pół świata. Obaj niespecjalnie znaliśmy język angielski, tym łatwiej było nam zrozumieć kilka prostych słów, które znaliśmy. A intonacja jego wypowiedzi nie pozostawiała żadnych wątpliwości. Spojrzał ze smutkiem na średnio ośnieżone stoki, rozjeżdżone trasy, na których inni narciarze poszukiwali miejsca, gdzie przynajmniej na zdjęciu dobrze by się wyglądało, westchnął i zapytał: And this is winter? Nie wiem, co mu obiecywano. Wyobraziłem sobie, że w przekazywanych z pokolenia na pokolenie opowieściach rodzinnych była taka, w której pradziadek Miguel Ángel przypadkowo trafił do Europy, w Alpy, i ledwo się przedzierał przez dwumetrowe zaspy. Być może ten spotkany przeze mnie na wyciągu Meksykanin (potem powiedział, skąd jest) specjalnie nauczył się jeździć na nartach, żeby podążyć śladami pradziadka Miguela Ángela i poczuć smak tej przygody? A tu? Skipasy drogie, śniegu mało, mrozu w ogóle, muzyka tyrolska. To zrozumiały jest ten zawód wyrażony specjalną intonacją: And this is winter? Potem zaczął dopytywać, czy dziesięć, dwadzieścia lat temu było tak samo. Czy może było chłodniej i więcej śniegu? Odpowiadałem tak, jak potrafiłem, czyli: Yes. I think so.
Po pierwsze, nic innego nie wpadało mi do głowy, po drugie, pomyślałem, że to na tyle uniwersalna i niezobowiązująca odpowiedź, że po powrocie do domu nie wpisze wyciągu krzesełkowego na listę miejsc, w których nie należy szukać otuchy. Mam tylko nadzieję, że sympatycznemu narciarzowi, który przeleciał przez ocean w poszukiwaniu prawdziwej zimy, podczas pobytu w Alpach nie urwała się klamra w pasku. Że austriacki kaletnik nie pogłębił tego stanu przygnębienia.
Do wykazu miejsc, w których nie należy szukać otuchy, szwagier Gierka dopisał zakład fryzjerski pana Waldka. Chodzi tam już od wielu lat, ale podobno niedawno coś się zmieniło. Pan Waldek zaczął niebezpiecznie filozofować: „Jak panu smutno, że ma pan jedną wątrobę, to niech pan się pocieszy tym, że ma pan dwa podbródki”. I próbuje żartować, patrząc na czubek głowy: „Tutaj, na górze, nie będę przerzedzał, bo tu i tak już definitywnie po gęstwinie”.
Po powrocie do domu szwagier opowiedział o wszystkim żonie. I usłyszał tylko: „No przecież ma rację”. Do wykazu miejsc, w których nie należy szukać otuchy, szwagier Gierka dopisał dom. Meksykański narciarz zapytałby: And this is home?
Artur Andrus, Mistrz Mowy Polskiej, dziennikarz, poeta, autor piosenek