- Nie ma ucieczki o chwili, która sprawiła, że świat runął mi na głowę - mówi Joanna Racewicz, autorka książki „12 rozmów o pamięci. Oswajanie nieobecności”.
To musiała być wyczerpująca emocjonalnie praca – bardzo osobiste rozmowy na bolesny temat. Dlaczego pani jej się podjęła, w dodatku dwukrotnie?
Obie książki – „12 rozmów o miłości. Rok po katastrofie” i „12 rozmów o pamięci. Oswajanie nieobecności” – powstały, by dać świadectwo. By pokazać ludzi, którzy 10 kwietnia 2010 roku wsiedli na pokład prezydenckiego tupolewa. Właśnie – ludzi – z krwi i kości. Z ich pasjami, emocjami, planami, marzeniami. W przestrzeni dyskusji o katastrofie smoleńskiej często się o tym zapomina. Zapomina się, że odeszli wspaniali ludzie. Że każdy z nich zostawił po sobie pustkę, której nic i nikt nie zapełni. Można tylko próbować ocalić ich od zapomnienia.
Wiele z pytań, które zadała pani swoim rozmówcom, chciałabym zadać pani. Na przykład: wyłącza pani radio, kiedy słyszy „Smoleńsk”, czy przeciwnie – z uwagą słucha programu?
Słowo „Smoleńsk” będzie mi towarzyszyło do końca życia. Nie ma ucieczki od chwili, która sprawiła, że świat runął mi na głowę. Są oczywiście momenty, gdy sposób, w jaki media i politycy „eksploatują” katastrofę, boli do granic wytrzymałości. To wydarzenie stało się orężem medialnym. Coraz mniej w mówieniu o nim zwykłej, wydawałoby się, ludzkiej wrażliwości. Mam nadzieję, że obie książki, które są zapisem rozmów z niezwykłymi ludźmi, którzy dotknęli katastrofy naprawdę – choć trochę to zmienią.
Jeden z pani rozmówców powiedział, że czas pozwala spojrzeć na to, co się stało, z innej perspektywy. Czy pani też patrzy teraz na tragedię sprzed dwóch lat nieco inaczej niż wtedy?
Nie zmieniłam perspektywy spojrzenia na to, co się stało 10 kwietnia. Nie zmieniłam, bo to, co ta data zmieniła w moim życiu, jest i pozostaje niezmienne.
Książki Joanny Racewicz do kupienia w naszej księgarni.
„12 rozmów o pamięci. Oswajanie nieobecności"
„12 rozmów o miłości. Rok po katastrofie”