Nie możemy się spotkać od dwóch miesięcy. Bo pracujemy. Głównie Ty, ale ja z kolei idealnie wpasowuję się swoją pracą w Twoje wolne chwile, i tak w kółko. Ale to szaleństwo pracy ogarnia nie tylko nas. Mój trener pracuje codziennie, poza niedzielą, po 12 godzin! Kosmetyczka, do której chodzę na pedicure, przyjmuje mnie o 20 i nie zawsze jestem jej ostatnią klientką. Polacy strasznie harują!
Tu się pojawia problem definicyjny, bo praca może być czymś niechcianym, ale koniecznym, a może być też cudownym sposobem realizowania pasji. Nie spotkaliśmy się, bo Ty pisałaś i ja pisałem, czyli realizowaliśmy swoje pasje. Dlaczego tak harujemy w przypadkach, gdy praca nie jest przyjemnością? Chyba po to, żeby dzięki pieniądzom realizować marzenia.
Praca równoznaczna z pasją to dostępny tylko nielicznym rarytas. Polacy pracują najwięcej w całej Unii Europejskiej. Średnio 274 godziny więcej każdego roku niż na przykład Niemcy. U nas od lat 90. panuje kult zapierdolu, bo chcemy nadgonić stracony czas, dorobić się. Do tego lenistwo jest grzechem, człowiek, który nie pracuje, sam sobie wydaje się niepotrzebny. Gorzej, że sami wyśrubowujemy sobie nierealne standardy życia, bierzemy coraz większe kredyty i później za cenę czasu poświęconego na relacje z dziećmi czy partnerami siedzimy w pracy, żeby to wszystko spłacić. Jeździmy na coraz kosztowniejsze wakacje, na których nie potrafimy odpoczywać, bo myślimy o robocie.
Praca bywa także alibi, które usprawiedliwia, dlaczego nie wracamy do domu, do którego często po prostu nie chcemy wracać. Tam czekają dzieci, partnerzy z przygotowanym dla nas pakietem obowiązków, w pracy możemy od tego wszystkiego złapać oddech.
Czasem pracujemy, bo nie mamy innego pomysłu na życie.
Ja, niestety, wpadłem w taką pułapkę, że mam pracę, którą kocham. Uwielbiam wygrywać sprawy i dla takiej satysfakcji gotów jestem spędzić bezsenną noc nad aktami. Po kilku sprawach robi się już parę bezsennych nocy, więc nie mam siły się tym cieszyć.
Mówisz, że bezsenne noce i praca po 16 godzin, jak zaleca młodym profesor Matczak, nie są Ci straszne. Tylko jaki jest wtedy bilans dla relacji? Jeśli ludzie wpadają w wir pracy, bo uciekają od nieudanych związków czy tego, co ich czeka w domu, to być może praca, a nie rodzina, od zawsze była ich pasją. Znam wielu ludzi, którzy w środku nocy odpisują na maile, dopisują sobie kolejne tytuły w stopkach i… jadą na psychotropach albo alkoholu.
No tak, wszystko musi mieć swoje proporcje. Uzmysłowił mi to pewien psycholog, który na kartce narysował okrąg i podzielił go na osiem części. Każdą inaczej podpisał: praca, rodzina, przyjaciele itd. I kazał zakreślić każdą ćwiartkę w takim procencie, w jakim jestem w danej dziedzinie spełniony. W części „praca” byłem spełniony w całości, ale w innych dziedzinach było już dużo słabiej. Wyjaśnił mi, że harmonię uzyskujemy, gdy zapełnienie wszystkich pól jest równomierne.
Mówisz o proporcjach, a tymczasem jesteś teraz na urlopie w Turcji i piszesz ze mną felieton online.
Czyli nie wyciągniesz wilka z lasu. Jak ktoś jest pracoholikiem, to zresetuje się chwilę i wraca tam, gdzie go ciągnie zew natury. Za to jak tylko skończymy, biegnę popływać w morzu i pograć w tenisa, a po powrocie na pierwszym miejscu na liście priorytetów jest kolacja z Tobą. A tak na marginesie, to wyznaczam sobie tutaj dwie godziny pomiędzy treningami, piszę wtedy w całkowitym skupieniu i okazuje się, że jak nic mnie nie rozprasza, to w dwie godziny jestem w stanie wyrobić swoją normę. Dobrze zarządzana praca nie musi nam zajmować całego dnia. Najbardziej pracochłonne są działania, które na ogół nie mają żadnego sensu.
Monika Sobień-Górska, dziennikarka, scenarzystka, autorka książek z gatunku literatury faktu. Założycielka magazynu WeMen.pl. O życiu może rozmawiać godzinami. Na przykład z Jackiem Dubois.
Jacek Dubois, adwokat specjalizujący się w prawie karnym. Po godzinach pisze książki, felietony i przyjaźni się z Moniką.