Tajemnice najpiękniejszych ogrodów Anglii odsłania Katarzyna Bellingham

Clumber Park, w hrabstwie Nottinghamshire, bez wątpienia posiada jeden z najwspanialszych ogrodów kuchennych za murem. Wybudowany w roku 1772 przez bajecznie bogatego księcia Newcastle ma powierzchnię aż 1,6 hektara! Uprawa owoców i warzyw była wielką pasją księcia oraz odzwierciedleniem jego finansowego sukcesu. Ogród kuchenny był wymarzonym polem do eksperymentowania i zabawy dla bogatego właściciela oraz jego ogrodnika – w najdłużej w Wielkiej Brytanii oranżerii uprawiano melony, brzoskwinie, słodkie winogrona, a nawet ananasy.

Ogrody przy dworze w Hidcote Manor podzielone są według mody panującej w Anglii na początku XX wieku murami i żywopłotami tworzącymi na jego terenie liczne komnaty ogrodowe. Są tu też tak bardzo lubiane przez Anglików topiary, czyli strzyżone w przeróżne formy geometryczne lub zwierząt czy nawet mebli zimozielone drzewa oraz krzewy. Mogą to być też duże lub małe piramidy, stożki, spirale, dyski, kule, parasole i pawie. Takie zielone kształty wyglądają szczególnie pięknie w kompozycji z kolorową roślinnością. Czy wiecie, że strzyżenie żywopłotów i topiarów w ogrodach angielskich zaczyna się z początkiem września i czasami trwa nawet 2 miesiące?

W latach 2014–2018 ogród The Lost Gardens of Heligan w Kornwalii oraz cała Europa obchodzili setną rocznicę trwania I wojny światowej. W tym właśnie okresie Ogrody Heligan zmieniły się dramatycznie – z tętniącego życiem i pielęgnowanego przez 80 ogrodników ogrodu w stylu edwardiańskim, znajdującym się u szczytu swojej świetności w roku 1914, kilka lat później pozostał zaledwie smutny cień. Gdyby nie szczęśliwy zbieg okoliczności, to może do dziś miejsce to nadal drzemałoby pod kilkumetrową pokrywą roślinności, która pochłaniała przez ponad 50 lat piękne wiktoriańskie szklarnie i stylowe budowle ogrodowe. Pod rozrastającymi się jeżynami i dzikimi rododendronami w gruzach legły rozległe inspekty ogrodowe oraz piękne oranżerie. Historia odkrycia tego ogrodu w latach 90. XX weku jest prawdziwie fascynująca, warto ją poznać.

Ogrody przy dworze wiejskim Packwood House to pięknie strzyżone trawniki i obszerne rabaty kwiatowe wypełnione gęsto roślinnością mieszaną. Anglicy tak właśnie je nazywają: rabaty mieszane, ponieważ obok tradycyjnych bylin na angielskich rabatach ozdobnych znajdziemy rośliny jedno- i dwuletnie, cebulki wiosenne i letnie, krzewy i mniejsze drzewka oraz roślinność tropikalną, a także pnącza jedno- i wieloletnie. Roślinność jest wysoka, często podchodząca do samej krawędzi rabat i wylewająca się z nich na ścieżkę. W sezonie często sprawia wrażenie dżungli zamkniętej w ramach rabaty dzięki równo strzyżonym krawędziom.

Położona w odległości zaledwie kilku kilometrów od granicy Walii z Anglią znajduje się prastara warownia walijskiego średniowiecznego królestwa Powys. Zbudowany z czerwonego piaskowca Powis Castle otoczony jest przepięknym kolorowym ogrodem rozplanowanym na wysokich tarasach. Jest to jedyny zachowany do dziś w Wielkiej Brytanii ogród barokowy. Czy wiecie, że powstał jako salon wystawowy dla XVII-wiecznego gospodarza zamku, który był właścicielem kopalń i producentem ołowiowych ozdób?

Renishaw Hall and Gardens znany jest z pięknego Italianate Garden, czyli ogrodu zbudowanego w stylu włoskim. Założył go na przełomie XIX i XX wieku sir George Sitwell, który był jednym z wybitniejszych przedstawicieli swojego rodu i cechował się szczególnie ciekawą osobowością. Podobnie jak większość arystokratycznych rodów Wielkiej Brytanii Sitwellowie na przestrzeni wieków borykali się z wieloma przeciwnościami losu. Zbijali fortuny, a potem je tracili na skutek niesprzyjających warunków ekonomicznych, na karcianym stole lub przez nagłe zgony kluczowych członków rodziny. Sir George Sitwell (1860–1943) urodził się w jednym z trudniejszych momentów historii swojego rodu, ale pomimo tego zasłynął jako bohater, któremu udało się wskrzesić zubożały pałac Renishaw Hall i, co więcej, stworzyć dookoła niego przepiękne ogrody w stylu kraju, który kochał najbardziej – Włoch.

Ogrody w Chatsworth rozsławił XIX wieczny główny ogrodnik Joseph Paxton, który miał za zadanie zbudować w nich szklarnię tak ogromną, żeby swobodnie wjechała do niej kareta królowej Wiktorii. Choć wydaje się to absurdalne, szklarnia ta faktycznie powstała i była w pierwszej połowie xix wieku największym szklanym budynkiem na świecie – królowa nie tylko mogła do niej wjechać, ale także minąć się po drodze z inną karetą. Wszystko po to, aby po wyjściu ze swojego powozu przejść na ukryte za skałami schody prowadzące na galerię, z której można było podziwiać najwyższe gałęzie rosnących w szklarni egzotycznych palm i innych rosnących tu drzew oraz pnączy. Były tam także stawy pełne roślin wodnych, skały pokryte mchami i paprociami oraz rabaty stworzone z jaskrawo kolorowych kwiatów w tropikalnym klimacie – szklarnię oświetlano podczas wieczornej wizyty królowej tysiącem świec.