Polański już jako dziecko fascynował się filmem. Uwielbiał wygłupiać się i występować. Jego droga do kina była kręta, ale od początku wiedział, czego chce.
Książka „Roman by Polański” okazała się znakomita na szpital, gdzie wymieniano mi biodro, bardzo mi pomogła w tym niełatwym czasie. Wstrząsająca jest jej pierwsza część, opowieść wojenna – Polański jest dzieckiem; krakowskie getto, mały chłopiec gnieździ się w nim z rodzicami; najpierw Niemcy zabierają i mordują mu matkę. Chłopiec ucieka przez dziurę w ogrodzeniu, ale będzie widział, jak hitlerowcy prowadzą ulicą kolumnę ludzi na śmierć, jest w niej jego ojciec. Ukrywanie się, nędzna chata na wsi i biedna rodzina. Jak w okrutnej baśni.
Polański już jako dziecko fascynował się filmem. Uwielbiał wygłupiać się i występować. Jego droga do kina była kręta, ale od początku wiedział, czego chce. Nawet gdyby miał mniej szczęścia, prędzej czy później zostałby reżyserem. W roku 1950 w Polsce szaleje stalinizm, po kilku porażkach, świeżo po maturze, młody Polański wymyśla sposoby, by uciec z Polski, czasami zupełnie karkołomne. Na szczęście nagle dostaje wiadomość, że ma rolę do zagrania w debiucie Wajdy „Pokolenie”. Można powiedzieć, że od Wajdy wszystko się zaczęło. Ten polski okres jest bardzo ciekawy, iluż tam znajomych spotykamy. Polański jest niskiego wzrostu, 160 centymetrów. Wygląd go zawsze udziecinniał. Ale przecież każdy artysta musi ocalić w sobie dziecko, z jego wrażliwością, entuzjazmem, ciekawością świata i umiejętnością dziwienia się wszystkim. I to wszystko jest nadal w Polańskim, chociaż zbliża się do dziewięćdziesiątki. Dla wielbicieli kina niezwykle ciekawe są opowieści ujawniające kulisy produkcji jego filmów. Co się działo choćby na zapleczu mojej ulubionej „Matni” albo „Dziecka Rosemary”, albo „Chinatown”. Dramaty z aktorami, ich dziwactwa, problemy produkcyjne, z pieniędzmi przy produkcji filmu zawsze jest ból. Polański nie ma warunków na amanta, ale zawsze cieszy się niezwykłym powodzeniem u kobiet. Zaczęło się od Barbary Kwiatkowskiej, pięknej aktorki z wczesnych lat 60. Byli nawet krótko małżeństwem. Dla Polańskiego seks jest niezwykle ważny i tego nie ukrywa, w swojej książce stara się być szczery, opisuje niezliczone romanse, także ze słynnymi aktorkami. Jest w tych wyznaniach czasami bezwstydny.
Najwięcej miejsca w książce poświęca wielkiej tragedii, śmierci żony Sharon Tate, która była w zaawansowanej ciąży, i grupy ich przyjaciół, zamordowanych przez bandę Masona. Mord nałożył mu się na traumę dzieciństwa i Holokaustu. I jak mówi, nigdy już po tym w pełni do siebie nie doszedł. Zgasła mu na zawsze jedna z lamp radości życia. Inny obszernie opisany temat to słynna sprawa z 1977 roku, która ciągnie się za nim do dzisiaj. Miał wtedy zbliżenie z niespełna 14-letnią dziewczyną. Zdawała się już doświadczona seksualnie i możliwe, że cała sprawa została zaaranżowana przez jej matkę. Ale to, co zrobił, było niemoralne i głupie. Zostaje aresztowany. Zwolniony warunkowo ucieka ze Stanów do Francji. Pisze: „Z dnia na dzień znalazłem się po drugiej stronie cienkiej granicy, która dzieli ludzi na porządnych i na kanalie. Często przeczuwałem katastrofę, ale nigdy nie przyszło mi przez głowę, że mógłbym skończyć w więzieniu, mieć złamane życie i karierę, bo poszedłem z kimś do łóżka”. No, nie z kimś, tylko z 13-latką.
Podsumowując swoje życie, Polański pisze: „Większa część życia upłynęła mi na szalonej karuzeli, gdzie wspinałem się wysoko – ku wielkim triumfom, radości i rozkoszy – by spadać nagle w otchłań bólu i nieszczęścia”. Tak, Polański miał gęste życie, był na olimpie, a też w więziennych lochach, wielki artysta, ciekawy człowiek, który mimo wieku uparcie robi nowe, wybitne filmy. I uparcie młodo wygląda.
Tomasz Jastrun, poeta, prozaik, krytyk literacki, czuły obserwator świata. Zawsze z książką obok poduszki.