Demi Moore intymnie

Najcieplej pamiętam ją z filmu „Niemoralna propozycja”. Słynne jest jej zdjęcie z 1991 roku, gdy będąc w zaawansowanej ciąży, pojawiła się nago na okładce „Vanity Fair”. To był przełom obyczajowy. Jej autobiografia jest dobrze napisana, z lekka sarkastyczna, tworzona z wielką samoświadomością. Wyróżnia się wśród wielu książek biograficznych portretujących znanych aktorów. Aktorka miała traumatyczne dzieciństwo, jej matka była alkoholiczką, narkomanką i egoistką, alkoholikiem był również jej niezrównoważony psychicznie ojciec (okazało się potem, że nie był jej ojcem biologicznym).

Takie zaburzone dzieciństwo i młodość ważą na dorosłym życiu, gwarantując poważne problemy. Moore miała 15 lat, gdy matka wystawiła ją znajomemu, który ją zgwałcił. Zapłacił za to matce Demi 500 dolarów. Jednak aktorka jej wybaczyła, opiekowała się nią, gdy matka umierała na raka. Kiedy Demi Moore była dzieckiem, rodzice ciągle się kłócili, ojciec nałogowo zdradzał matkę. Zdradzana za każdym razem przeprowadzała się gdzieś z dziećmi.

Moore pisze: „Kobietom w mojej rodzinie jakoś nie przyszło do głowy, że jeśli podczas przeprowadzki zabierasz ze sobą zdradzającego męża, problem zawsze będzie podążał za tobą”. Nieustanne zmiany miejsca zamieszkania były mordęgą, ale z drugiej strony treningiem dla aktorki. W każdym nowym domu grała inną rolę, by się przypodobać nowym znajomym. „Dopiero po kilku dekadach zrozumiałam, że mogę być tym, kim jestem, a nie osobą, jaką inni chcą zobaczyć”, pisze.

Matka Demi, po tym, jak przeżyła swoją pierwszą próbę samobójczą, „włączyła pozorowane samobójstwa do swojego repertuaru”, dbając o to, by w porę ją ratowano. Moore wspomina: „Byłam dziewczyną, której matka ciągle próbowała się zabić. Dziewczyną, którą porzuciło dwóch ojców. Moje zezowate oko nagle wydało mi się fizycznym przejawem prawdy o mnie; coś było ze mną nie tak i każdy to widział”. Czas mijał: „Przeobrażałam się z chudej zezowatej dziewczynki w młodą, pożądaną przez mężczyzn kobietę, co wywołało we mnie poczucie zagubienia. Seksualność połączyłam ze wstydem.

Musiały minąć dwie dekady, zanim udało mi się to rozdzielić”. Demi ma niewiele ponad 20 lat, gdy zaczyna grać w pierwszych filmach, na razie tandetnych, wcześniej bywała modelką. Wtedy uzależnia się od alkoholu i kokainy. Idzie na odwyk do szpitala, ma wiele terapii i to ratuje jej życie. I też daje wiedzę o sobie, stąd w tej książce tak wiele trafnych diagnoz psychologicznych na własny temat. Będzie przez kilkanaście lat żoną Bruce’a Willisa, ma z nim trójkę dzieci. Pisze: „Komuś, kto nie znał Bruce’a bliżej, trudno było dopatrzeć się skrzywdzonego dziecka pod jego zawadiacką maską”. Ujawnia, co ciekawe, że słynny aktor, cierpiący teraz na demencję, jąkał się. Wszystkie kolejne związki Demi rozpadają się, co typowe dla hollywoodzkich małżeństw. Wśród jej licznych problemów można wymienić zaburzenia odżywiania, narkotyki i alkohol. Uważa, że jedyny prawdziwy talent, obok aktorskiego, jaki miała, to było macierzyństwo. Ale jej już dorosłe córki zerwą z nią kontakt, gdy stanie się ofiarą swoich uzależnień.

Mając ponad 40 lat, zakochuje się z wzajemnością w 25-letnim aktorze Ashtonie Kutcherze. Biorą ślub. Ten związek też nie kończy się dobrze. Przez lata poszukiwanie wiedzy i sensu życia było jej pracą i chociaż wykonywała ją gorliwie, znowu poniosła dotkliwą porażkę, kiedy dobiegając pięćdziesiątki, po przedawkowaniu narkotyków, trafiła w świetle reflektorów do szpitala i na odwyk. W książce wszystko kończy się szczęśliwie, ale napisała ją kilka lat temu, więc trochę strach zaglądać do jej obecnego życia. Jak trafne są jej słowa: „Kiedy przytłacza cię ciężar wstydu i nieprzepracowanych traum, nie zmniejszą go żadne pieniądze, sukcesy czy sława”. 

Tomasz Jastrun, poeta, prozaik, krytyk literacki, czuły obserwator świata. Zawsze z książką obok poduszki.