Bejrut jest kobietą

To jedyne miejsce w muzułmańskim świecie, gdzie niezależnie od pory dnia, czuje się zakazaną przyjemność towarzystwa pięknych kobiet. Nie tylko nie ma się poczucia, że ulice są nienaturalnie przepełnione testosteronem (tak jak w Damaszku czy Ammanie), ale wręcz przeciwnie – tu dominuje damski pierwiastek. Kobiety za kierownicami kabrioletów i terenowych jeepów, na plakatach reklamujących pastę do zębów, bieliznę i linie lotnicze, w kawiarniach i restauracjach, w zalotnych uśmiechach i zaczepnych spojrzeniach – kobiety są wszędzie!

Miasto dzień i noc strzeżone jest przez policję i wojsko – na skrzyżowaniach wozy opancerzone, czołgi, działka przeciwlotnicze i gotowe do akcji szybkie wozy pościgowe. Do niektórych miejsc drogę tarasują potężne betonowe bloki, druty kolczaste okalają budynki rządowe, ambasady i domy wszystkich ważniejszych dygnitarzy. To prawdziwie arabski mąż, w zaborczy sposób chroniący żonę nie tylko przed samym kontaktem z obcymi mężczyznami, ale również przed ich łakomymi, pożądliwymi oczami.

Nawet jeśli przyjrzymy się historii nazwy miasta - niezależnie od tego czy pochodzi ono od Beroe, córki Afrodyty, czy też od starosemickiego słowa „abiroth”, oznaczającego studnię (rodzaj żeński), zawsze mamy do czynienia z kobietą. Trzeba jednak wyraźnie podkreślić - dzisiejszy Bejrut jest Panią po przejściach. Kobietą z niełatwą przeszłością, która za wszelką cenę stara się zatrzymać urodę młodej dziewczyny, zapominając jak niezwykle piękna i atrakcyjna może być dojrzałość. Efekt tych zmagań jest często groteskowy – nadmiar pudru z trudem tuszuje zmarszczki, wytatuowane brwi i operacyjnie poprawione usta, nadają twarzy nienaturalny ład, a zbyt krótkie i obcisłe sukienki, odkrywają i odlewają w lśniących materiałach fałdy lat dobrobytu. Jak inaczej opisać ekskluzywne „beach cluby”, w których pod białymi jak śnieg parasolami leżą dziewczyny w bikini, a nieco dalej równie spokojnie i nieskrępowanie leży sterta śmieci - plastikowych butelek, zużytych pieluch i niepotrzebnych papierów? Jak inaczej nazwać nowoczesne drapacze chmur, ustawione równo niczym pionki na szachownicy dzielnicy Hamra, które usilnie starają się zasłonić ślady kilkunastoletniej wojny domowej oraz bombardowań sprzed czterech lat.

Rzeczywiście, na pierwszy rzut oka, trudno dopatrzeć się domów naznaczonych kulami karabinów maszynowych, tak jak z daleka ciężko dopatrzeć się bruzd i zmarszczek na kobiecej, przesadnie wypudrowanej twarzy. To co widać na początku, to przede wszystkim nowo wybudowane rzędy jednakowych budynków, które nie wzbudzając sensacji, stać mogłyby równie dobrze w Paryżu, Madrycie czy Warszawie. W oczy rzucają się ekskluzywne sklepy i restauracje, wypełnione identycznie ubranymi i rozbawionymi ludźmi, jakby zdjętymi z tej samej taśmy fabrycznej. Nawet dominujący nad rozległym Placem Męczenników i resztkami starożytnych budowli meczet Al-Amine wygląda jakby stworzony został do wzbudzania zachwytu, broń Boże wiary. I nagle cały ten blichtr zlewa się w jedno przeciągliwe wycie silników sportowych samochodów pędzących przez sztuczną, idealnie skonstruowaną scenografię filmowego miasta.

Gdy już traciłem nadzieję na ujrzenie prawdziwego, doświadczonego historią oblicza miejsca, na spotkanie z którym tak bardzo czekałem, niespodziewanie Bejrut okazała mi łaskę przyglądania się Jej zaraz po przebudzeniu. Pomału zaczęła zsuwać z siebie prześcieradło ułudy i przemyślnie utkanej pozy, pozostając taką, jaką jest. Jeśli tego się właśnie szuka i jest się na to gotowym, to istnieje sposobność docenienia piękna dojrzałej kobiety, która już nie wzbudza litości, ani też nie śmieszy. Teraz zachwycała! Przez krótką chwilę, zanim znów nie odziała się w swoje wyobrażenie o pięknie, szedłem pod rękę z kobietą, którą chętnie zobaczyłbym u swego boku za kilkanaście lat. Między zamkniętymi przez wojsko ulicami, dostrzegać zacząłem wspaniałe secesyjne kamienice z zapierającymi dech w piersiach bujnymi ogrodami wytryskującymi z ich dachów. Liście palm były jak strumienie wzbijającej się w niebo wody, która opadała bluszczem oblepiającym mury, zdobione balkony i przepiękne rzeźbienia gzymsów.

Dzielnica palestyńska okazała się miejscem zamieszkiwanym przez prawdziwych ludzi z krwi i kości, wiodących prawdziwe życie. Tam zapachy bananów, świeżych fig, owoców aloesu, winogron, daktyli, pieczonego na ogniu mięsa, dymu tytoniowego z nargili przelatywały przez dziurki mego nosa z szybkością ganiających się między straganami dzieci. Było cudownie, ciepło, kolorowo i przyjaźnie. Ja i Bejrut trzymaliśmy się mocno za dłonie. Zapomniałem o całej fasadzie, za którą chowa się na co dzień. Zadurzyłem się w Niej na tę krótką chwilę.

W przewodnikach piszą, że to miasto kontrastów. Nie zgadzam się! To najuczciwsze miejsce, jakiego doświadczyłem w tym regionie świata. Tu ludzie przynajmniej nie udają, że chcieliby aby ich życie wyglądało inaczej – ma przypominać turecki serial o milionerach i tak właśnie jest. Pozostała brać arabska kończy na ślęczeniu przed telewizorami, z oczami wypełnionymi niespełnieniem i zazdrością, kręcąc jednocześnie głową z oburzeniem i niesmakiem. Natomiast Bejrut jest szczery w swoich pragnieniach i ich urzeczywistnianiu, wszędzie – w domach, klubach, restauracjach i na ulicach. I nawet jeśli Europejczykowi przypomina to kiepski melodramat, to tu – w całym świecie arabskim! – jest wyjątkiem i pod względem atrakcyjności Ona-Bejrut nie ma sobie równych. Nieważne z jaką pogardą w głosie mówić się o Niej będzie w Damaszku, Kuwejcie, Kairze czy Ammanie, i tak zawsze będzie wzbudzała podziw, zazdrość i pożądanie.