Spotkaliśmy się w radosnym momencie, kilka tygodni po tym, jak rodzina Stuhrów powiększyła się o małego Tadeusza. Wtedy była jeszcze jesień, ale nasza rozmowa ukazuje się w numerze grudniowym, w klimacie świąt, kiedy nadchodzi chwila wyciszenia, czas dla bliskich. Czy to się może udać człowiekowi tak wielu ról? MACIEJA STUHRA pyta Katarzyna Droga.
Mały Tadeusz Stuhr dostał imię po pana dziadku. Święta to czas wspomnień i rodzinnych opowieści. Wspomnijmy zatem, kim był Tadeusz, dziadek Macieja.
Dziadek Tadeusz był prokuratorem. Jego ojciec i wujowie byli adwokatami, generalnie prawnicza rodzina. Z kolei jego dziadek to był pierwszy Stuhr, który przyjechał do Krakowa spod Wiednia. Polski nie było wtedy na mapie, więc nie wiem, na ile spodziewał się, że ta przeprowadzka w obrębie Cesarstwa będzie skutkować tym, że zaczyna polską przygodę Stuhrów. Ale już jego wszyscy trzej synowie poszli studiować na Uniwersytet Jagielloński, zostali prawnikami i uważali się za Polaków. Do tego stopnia, że w 1939 roku nie podpisali folkslisty, mimo że mogli, bo byli synami Austriaka. Ale czuli się Polakami. A mój dziadek, Tadeusz Stuhr, przyszedł na świat równo sto lat temu – w 1916 roku, jeszcze pod zaborem austriackim. Pomyślałem, że stulecie urodzin to jest dobra okazja, żeby podtrzymać rodzinną tradycję.
Pamięta pan dziadka Tadeusza?
Oczywiście. Dziadek Tadeusz dożył pięknego wieku, odszedł w roku milenijnym, zresztą wkrótce po narodzinach mojej córki Matyldy. Tak zatoczył się krąg życia w naszej rodzinie. Dziadek głęboko wrył się w moją pamięć. Bardziej nawet niż babcia, z którą przebywałem krócej, bo odeszła już w latach osiemdziesiątych. I chociaż była moją kochaną babcią, dziadka pamiętam lepiej. Był to człowiek niezwykle powściągliwy, znakomicie wykształcony, pełen kultury, dystansu do świata. Zawsze miał własną opinię, wyważone zdanie, no i niełatwo go było przekonać do zmiany tego zdania. Jak już coś o świecie myślał, to dość konsekwentnie bronił swoich poglądów.
To po dziadku ma pan podobną postawę?
Tak, i ojciec, i ja chyba po nim rzeczywiście to odziedziczyliśmy, chociaż ojciec bardziej. Ja, kiedy ktoś ma dobre argumenty, potrafię zmienić zdanie, przynajmniej tak mi się wydaje...
Wiecej w Sensie 12/2016. Kup teraz!
SENS także w wersji elektronicznej