Z każdą kolejną podróżą maleje mi świat. Nie dlatego, że już tak dużo zobaczyłem. Po prostu coraz bardziej mnie ciągnie do miejsc kameralnych, coraz lepiej się czuję w małych grupach ludzi.
W tych dużych (miejscach i grupach) używają zbyt wielkich słów, mają w stosunku do mnie ogromne oczekiwania. A ja chcę kameralnieć i niszowieć. Jak już się znajdę w takim małym miejscu, nie włączam Internetu. Czasem dlatego, że go tam po prostu nie ma. Ale nawet jak jest, to nie włączam. Szukam tablicy ogłoszeń. Żeby się dowiedzieć, kiedy będą sprzedawane kury nioski i do kiedy sołtys przyjmuje wnioski (przepraszam, samo się zrymowało). W Bieszczadach, w Serednicy, na tablicy ogłoszeń obok przystanku autobusowego znalazłem takie wiszące już pewnie kilka miesięcy (spisuję ze zdjęcia): „Piknik wiosenny z wymianą roślin. Świetlica Brelików. Wymiana roślin, słodki poczęstunek, kawa/herbata, rozmowy z ogrodnikiem, ognisko, prelekcja na temat przeciwdziałania przyczynom przestępczości (Przemoc w rodzinie). Zieleń za zieleń. Miło spędź czas z rodziną”. Ludzie! Przecież gdyby każdą dyskusję na sali sejmowej, w sądzie albo w telewizyjnym studiu poprzedzały wymiana roślin, ognisko i rozmowa z ogrodnikiem…
Jadąc w takie miejsce bez Internetu, po drodze korzystam z Internetu. Żeby się nasłuchać podcastów, książek i reportaży. I na przykład ostatnio wysłuchałem ciekawej opowieści z Mazur. Pani zajmująca się hobbystycznie zbieraniem pamiątek po PSS „Społem” w Szczytnie odkryła, że w tej firmie pracował przez kilka miesięcy późniejszy lider Niebiesko-Czarnych, Czerwonych Gitar czy Trzech Koron – Krzysztof Klenczon. Był inwentaryzatorem. Pani z przejęciem opowiadała radiowej reporterce o swoim odkryciu, cytowała dokumenty (podanie o przyjęcie do pracy, dokumenty awansu ze stopnia młodszego inwentaryzatora na inwentaryzatora, podanie o zwolnienie z pracy w związku z rozpoczęciem studiów). A mnie, jak zwykle w tego typu opowieściach, porywa jakiś szczegół, dowód twórczego podejścia do pasji. Pani, która zbiera te pamiątki i odkrywa takie ciekawostki, bez udawanej skromności mówi (spisuję z nagrania): „Wpadłam też na genialny pomysł, by ogłosić konkurs plastyczny dla dzieci szkół podstawowych »Jak Klenczon w Społem był inwentaryzatorem i gdy wszystko pospisywał, z gitarą odpoczywał«”. Rzeczywiście genialne! Pani opowiada o wielkim zainteresowaniu konkursem, nadesłaniu wielu prac. Na jednym z rysunków widać „Klenczona, który ma oparte nogi o stół, trzyma gitarę, dookoła półki z produktami, które zdążył spisać”. Szanowni poloniści, skorzystajcie z genialnego pomysłu! Dajcie sobie wreszcie spokój z wypytywaniem o to, co autor miał na myśli. Wielowymiarowo pobudzajcie dziecięcą wyobraźnię. Razem z nauczycielami plastyki i wuefu ogłaszajcie konkursy typu: „Jak Bolesław Prus zabierał się do pisania »Lalki« i żeby odreagować, trenował wschodnie sztuki walki”. Albo „Jak Stefan Żeromski pisał »Przedwiośnie«, patrząc przy okazji, czy i co mu rośnie”. Ten konkurs mógłby być poprzedzony wymianą roślin i rozmową z ogrodnikiem. Korzystając z wzoru wywieszonego na tablicy ogłoszeń przy przystanku w Bieszczadach, można taki konkurs rozwinąć nie tylko w stronę literatury, plastyki czy rozwoju fizycznego młodego człowieka. Można wykorzystać okazję i poruszyć również sprawy trudne: „Jak Chopin na Majorce preludia komponował, a jego narzeczona nadużywała produktów wiele lat później spisanych przez Klenczona. I że Chopin komponował z mozołem, a Klenczon wszystko pospisywał w Społem”.
Artur Andrus, Mistrz Mowy Polskiej, dziennikarz, poeta, autor piosenek