Kiedy żona pyta mnie o plany wyjazdowe, ostatnio chcę w te same miejsca. Czy to starość puka do drzwi, czy może wygodnictwo jakieś się wkradło i we mnie rozsiadło? A może się „sentymentalizuję” coraz bardziej?
Ja oczywiście wiem, że czekają na mnie sekwoje w Yellowstone czy kwitnące wiśnie w Japonii, ale wiem też, że „niedopatrzyłem i niedozwiedzałem” starych miejsc, a tu masz, nagle zakocham się w nowych. Bo jest pewne, że zwiodą mnie na pokuszenie nowe magiczne widoki. Wiem, że tam gdzieś zaprze mi dech bardziej, ale jeszcze przecież nie zszedł ze mnie zachwyt, który dopadł mnie w Hiszpanii, Włoszech czy Zwolakach i Ulanowie.
Zwolaki. Podkarpacie. Tam muszę co parę parę lat odbić kartę, bo w Tanwi się kąpałem chudy jak szczapa. Jak wzorzec metra leży w Sèvres, tak wzorzec wakacji leży nad Tanwią. I o ile ten 1 metr ma ustawowe 60 centymetrów, to wzorzec wakacji wygląda tak: Tanew, łąka, koc, Mama i Dziadek, i ja z książką oraz krowy mielące.
Zawsze tak mam, że im dalej w życie, jak mi się gdzieś spodoba, to się tam moszczę. Zaklepuję to miejsce. Dlatego jak małżonka mi wymyśla nowe piękne kierunki, to boję się, że będę tęsknić za starymi miejscówkami, że podjąłem wobec nich jakieś zobowiązanie, że doszło do jakiegoś ZEZWOLAKOWANIA miejscówek. Chcę im być wierny. I że jak nie zejdę na śniadanie do mojego Gonzalesa w Hiszpanii, to on będzie na mnie tam czekał, a wraz z nim ten zaułek, ta uliczka czy ten klif.
Nie mogę się zakochiwać w innych pięknych miejscach ze względów wypornościowych serca. A druga rzecz to pamięć – choć pojemna, to i tak część wyrzuci, a na razie w chmurze tego trzymać nie możemy. Wobec nowych miejsc jestem nieufny, wiem, że pewnie w Patagonii czeka mnie rozległy widok, a w Neapolu kawa w kafejce pod wiszącym praniem, ale wolę być ostrożny, bo jak mi przypadną do gustu, to będę chciał tam wracać i wracać, i będzie to narastało, a żeby wracać tam, gdzie mi się podobało, wpadnę w ciąg i będę musiał rzucić wszystko i latać jak elektron w akceleratorze!
Boję się efektu Forresta Gumpa, że jak zacznę biec, to już nie przestanę. A może to lęk przed tym, że już tu i tam nie wrócę? Bo pewnie mam za sobą miejsca, w których już nigdy nie będę.
Bo miejsc, w których się zakochaliśmy i zostawiliśmy nasz zachwyt, nie da się powtórzyć. Tam są nasze emocje, to, co wtedy myśleliśmy, kogo kochaliśmy i kogo spotkaliśmy. Zawsze będę tęsknił na momentem, gdy w trakcie podróży po Ameryce Południowej, po godzinie w drewnianej łódce, stanęliśmy na Isla del Sol na jeziorze Titicaca. Niebo, które spotyka jezioro na horyzoncie, szum trawy i ja z przyjacielem Tomkiem – dały mi coś takiego, że ilekroć medytuję, mam to miejsce przed oczami. Czy gdybym tam wrócił, czułbym to samo? Nie wiem. Czy jest parę innych podobnych miejsc? Pewnie tak. Czy to znaczy, że muszę je zobaczyć? Nie. Bo mam już to wspomnienie. Tak jak mam chwilę, gdy siedzimy z Madzią na Sugarloaf, zachodzi słońce, pijemy kawę i widzimy pod nogami boskie Rio de Janeiro. Trzymam Madzię za rękę i wiem, że teraz jest… najlepiej! Czy gnać dalej i szukać takich miejsc? Mogę. Ale tylko z nią.
A za Zwolaki to w podstawówce darli ze mnie łacha koledzy, którzy jeździli na wakacje do Bułgarii, ja jednak gotów byłem się za nie tłuc. Zwolaki górą! Żaden Meksyk mi ich nie zabierze. Bo zawsze będę pamiętał rok 1974, siebie na łące z książką, Dziadka Ignacego z nieodłącznym scyzorykiem, robiącego dla mnie łódkę z kory, i Mamę na leżaku. Oto pan Cudziłło pasący krowy krzyczy do nas: – Pani Mario, krowa miele pani sukienkę! Pewnie w kwiatki i krasula pomyliła! Panie Ignacy, pan pomoże!
I razem z Dziadkiem wyciągają krowie z pyska na wpół zmieloną sukienkę. To wygra z każdą Marbellą i Kanarami.
Ku pamięci pamięci, która co ma, to miele.
I krów wolno mielących.
Szymon Majewski, dziennikarz, showman, autor, wodzirej