Kilka dni temu zadzwoniła do mnie koleżanka z prośbą o alibi. Przed jej mężem mam zeznawać, że wieczór spędziła ze mną, a naprawdę będzie na spotkaniu ze znajomymi z byłej pracy. Znajomi są głównie płci męskiej i mąż fatalnie to znosi. To był też powód, dla którego ona jakiś czas temu rozstała się z tą firmą. Pomyślałam, że to wariactwo, ale się zgodziłam. Co ludzie mają z tą zazdrością? A może to po prostu potrzeba obsesyjnej kontroli nad światem?
Dla mnie szczęście w związku to duży margines zaufania i maksimum swobody. A z kolei swoboda jest wynikiem kompromisu.
W teorii jesteś dobry, ale kto jak nie Ty prosił mnie kiedyś, żebym nie dzwoniła do Ciebie przez jakiś czas, bo Twoja ówczesna partnerka była szalenie zazdrosna? Znaliśmy się już lata, nasze wypracowane rytuały przyjaźni zdrowo funkcjonowały, a tu nagle „halt!”. Czyli jednak dałeś się na trochę wpuścić w to szaleństwo.
Mylisz dwie rzeczy: zazdrość w nas i zazdrość w naszym partnerze. Éric-Emmanuel Schmitt napisał, że „zazdrość nie jest wyrazem miłości, ale wyrazem instynktu posiadania”. Ja mam potrzebę miłości, a nie posiadania. Moja ówczesna partnerka najwyraźniej miała odwrotnie.
Mówiłam Ci, że związek, w którym musimy oszukiwać, jest chory i prędzej czy później skończy się katastrofą.
Trzeba sobie jasno powiedzieć, czego nie akceptujemy i albo gramy według tych reguł, albo relacja nie ma sensu. Twoja koleżanka dała się wciągnąć w bezsensowną grę tajemnic, zamiast określić granice.
A co z hasłami, że nie ma miłości bez zazdrości?
Kundera pisał, że „zazdrość, jeśli się jej nie nadużywa, ma w sobie coś wzruszającego”. Jest też takie powiedzenie o karze, że ona jest jak lekarstwo – w odpowiedniej dawce leczy, ale po przedawkowaniu zamienia się w truciznę. Tak też postrzegam zazdrość.
Na ogół nowy partner może być nas niepewny, dlatego na pierwszym, zapoznawczym etapie pewna doza zazdrości jest dozwolona.
Sama znasz tę niezasłużoną opinię o mnie w sprawach sercowych, więc i ja na odrobinę zazdrości mogę czasem zrobić przestrzeń.
Tę, że jesteś koneserem kobiet? Zupełnie niezasłużona.
No właśnie. Ale w relacji, którą wspomniałaś, zazdrość stała się trucizną i tamten mój związek się rozpadł. A Ty jesteś spokojna jak kwiat lotosu na tafli jeziora i nigdy nie szarpie Cię zazdrość o męża?
Kiedy poznałam Roberta, znajomi byli ciekawi, jak sobie radzę z zazdrością, bo przecież to artysta – wiadomo, jaką artyści mają opinię w kwestii wierności, a w dodatku on jest często w trasie, a przecież okazja czyni złodzieja. Wystraszyłam się wtedy, że może coś jest nie tak, bo tej zazdrości nie odczuwałam.
Bałaś się, że skoro nie czujesz zazdrości, to znaczy, że Ci na nim nie zależy?
Po latach okazuje się, że jest wprost przeciwnie, zależy mi bardziej niż kiedykolwiek i na kimkolwiek, ale po prostu nigdy nie czułam się tak pewnie w związku. Poza tym to będzie nieskromne, ale wiem, że fajnie się ze mną żyje i tylko idiota by z tego zrezygnował. Pamiętam też, że Robert na początku był o mnie zazdrosny, ale mniej w kontekście potencjalnej utraty mnie, bardziej o czas, o te lata, których ze mną nie spędził. Dlatego zaczęłam ograniczać kwieciste opowieści o przeszłości. Czyli jaka będzie konkluzja, panie profesorze? Zazdrość jak ostra przyprawa – szczypta nie zaszkodzi?
Zazdrość jest fantastyczna w scenariuszach i książkach, bo podkręca dramaturgię, a czasem nawet doprowadza do zbrodni. W życiu na dłuższą metę się nie sprawdza, bo zatruwa. Ale okazjonalnie, jeśli miałaby sprawić partnerowi przyjemność, można przez chwilę ją poudawać.
Monika Sobień-Górska, dziennikarka, scenarzystka, autorka książek z gatunku literatury faktu. Założycielka magazynu WeMen.pl. O życiu może rozmawiać godzinami. Na przykład z Jackiem Dubois.
Jacek Dubois, adwokat specjalizujący się w prawie karnym. Po godzinach pisze książki, felietony i przyjaźni się z Moniką.