Jacek Dubois: Ostatnio rozmawiałem o tym z moją partnerką Anią, powiedziała mi, że zazdrość jest jak cholesterol – może być dobra albo zła. Ta dobra jest wtedy, gdy patrząc na czyjeś sukcesy, inspirujemy się i podążamy za dobrym wzorcem. Ta zła „zatyka nam naczynia” i powoduje, że sami nie mogąc czegoś osiągnąć, czasem nawet nie podejmując prób, zazdrościmy czegoś innym.
Zazdroszczę kolegom świetnych przemówień na sali sądowej. Wtedy robię wszystko, by moje były jeszcze lepsze. Zazdroszczę surferom dobrych ślizgów i wtedy ze zdwojoną siłą trenuję. Zazdroszczę też Hemingwayowi książek i choć wiem, że się do niego nawet nie zbliżę, myślę o radach mistrza. Zazdrość traktuję jako stymulację, by robić coś lepiej.
Monika Sobień-Górska: Myślę, że ten pierwszy rodzaj zazdrości, o którym mówisz, to bardziej zawiść. Ona zawiera wyłącznie tę negatywną substancję, w której nie ma za grosz podziwu czy inspiracji, tylko samo życzenie komuś niepowodzenia. Zazdrość może być pouczającym impulsem do tego, by trochę lepiej poznać siebie i odkryć, czego nam brakuje, o czym skrycie marzymy.
To czego ty ludziom zazdrościsz?
Ostatnio sporo o tym myślałam i dotarło do mnie, że tym czymś jest pasja. Taka, w której człowiek zapomina o Bożym świecie, w której czas i miejsce przestają istnieć, a jesteś tylko ty i to COŚ. Taka pasja w każdych warunkach może człowieka podźwignąć.
Tu się znów różnimy, bo ja mam w sobie tyle pasji, że czasem aż kipi, nie wiem, gdzie ją pomieścić. Bardziej zazdroszczę innym talentu, bo czasem pasja i praca nie wystarczą, jeśli go brakuje. Zdarzają się czasem ludzie namaszczeni talentem i to jest dar, który podziwiam i którego zazdroszczę jak tego dobrego cholesterolu.
Nie wiem, czy tak samo rozumiemy słowo „pasja”. Dla mnie to coś innego niż zainteresowania, hobby, pomysły na aktywność. Ja to pojmuję jako absolutną miłość do czegoś, co przeradza się w czyjąś drogę życiową. Idealnie, jeśli wpasowuje się też w zawód. Z takim rozumieniem pasji kojarzy mi się zmarły niedawno Stanisław Sojka. On nie tylko był wybitnym muzykiem, on był muzyką. To było czuć na jego koncertach, ale też kiedy mówił, i to na różne tematy, nie tylko te muzyczne. Pojmował świat w kategoriach muzyki. Mało znam ludzi tak doświadczających pasji. I takiej miłości do czegoś ludziom zazdroszczę. Oraz odwagi, żeby tę pasję realizować. Miałam kiedyś takie pasje, które porzuciłam ze strachu, że być może nie jestem wystarczająco utalentowana...
Masz rację, jak teraz o tym myślę, widzę, że pasja nie musi wiązać się z talentem. To stan ducha, a talent to ów dar Boży, pewna unikalna zdolność. Dla mnie taką pasją jest adwokatura.
Kiedy piszesz przemówienie albo tworzysz strategię obrony, zapominasz o czasie, o sobie, o wszystkim?
Tak, co zresztą nigdy nie sprzyjało mojemu ustabilizowanemu życiu rodzinnemu. Mało kto wytrzymuje z partnerem, który przygotowując obronę, wyłącza się na kilka dni z życia. Dziś w nocy obudziłem się o 3.34, bo przyszedł mi do głowy pomysł na przemówienie i w środku nocy go zapisałem. Poprzedniej nocy miałem podobną sytuację, ale tego nie zrobiłem i pomysł o świcie wyparował mi z głowy. Pasja jest pasjonująca, ale bywa trudna dla otoczenia.
Czasem widząc czyjąś pasję, chcemy tego samego, zazdrościmy, ale kiedy udaje się nam tego popróbować, szybko odkrywamy, że to wcale nas nie uszczęśliwia.
Zawsze zazdrościłem mojemu przyjacielowi Aleksandrowi Pociejowi umiejętności jazdy konnej. W końcu wziąłem kilka lekcji i okazało się, że to zupełnie nie moja bajka. Podobnie miałem z golfem.
Dlatego przyglądajmy się temu, czego zazdrościmy, nie bójmy się sprawdzać. Nawet jeśli nie mamy wystarczającego talentu. A nuż odkryjemy drogę, która nada naszemu życiu sens. Albo przeciwnie – odkryjemy, czego nie lubimy, a to też cenne.