1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Spotkania

Juliette Lewis: „Jedyne, co mamy w życiu, to czas”

Juliette Lewis amerykańska aktorka i piosenkarka. Zagrała m.in. w: „Przylądek strachu” Martina Scorsesego, „Mężowie i żony” Woody’ego Allena,  „Co gryzie Gilberta Grape’a” Lassego Hallströma, „Urodzeni mordercy” Olivera Stone’a. Aktualnie można oglądać ją w serialu „Yellowjackets”. (Fot. Armando Gallo / Zuma Press / Forum)
Juliette Lewis amerykańska aktorka i piosenkarka. Zagrała m.in. w: „Przylądek strachu” Martina Scorsesego, „Mężowie i żony” Woody’ego Allena, „Co gryzie Gilberta Grape’a” Lassego Hallströma, „Urodzeni mordercy” Olivera Stone’a. Aktualnie można oglądać ją w serialu „Yellowjackets”. (Fot. Armando Gallo / Zuma Press / Forum)
Juliette Lewis cały czas balansuje na granicy tego, co konwencjonalne, przewidywalne i dopuszczalne. Od czego ucieka? Od własnych demonów czy może po prostu od nudy i rutyny?

Ostatnio zapoznawałam się z Twoim dorobkiem: albo pracujesz bez opamiętania, kręcąc niemal równocześnie filmy i seriale, albo oficjalnie ogłaszasz światu, że robisz kilkuletnią przerwę od kina. Trudno osiągnąć równowagę?
W show-biznesie to prawie niemożliwe. A mnie rzeczywiście zawsze przychodziło to z trudem. Albo spalałam się, działając w branży filmowej – inaczej nie potrafiłam – albo właśnie robiłam sobie przerwy. Z moim podejściem do aktorstwa szybko zrozumiałam, że nie jestem w stanie być jednocześnie dobrą aktorką i zajmować się na poważnie muzyką.

Dlaczego?
To trudno wytłumaczyć. Kiedy gram, jestem tym, co gram – na przykład emocją – lub tym, kogo gram – postacią. Nie daj Boże jest to postać prawdziwa, a nie fikcyjna, wtedy absolutnie mi odbija [śmiech]. Muszę wiedzieć o danej osobie wszystko, zaczynam więc żyć życiem swojej bohaterki. Kilka razy zakrawało to na obłęd, najbliżsi nie wytrzymywali. Ale nawet przy postaciach fikcyjnych daję z siebie sto procent, zostawiam bardzo mało na cokolwiek innego. Tak więc kino to dla mnie emocje ekstremalne: często nie moje, ale jednak generowane przeze mnie, mające na mnie i na mój stan psychiczny największy wpływ. U mnie ten poziom adrenaliny wzrasta już przy castingu czy zdjęciach próbnych. Idąc na przesłuchanie, czuję się jak akwizytor, który ma za zadanie sprzedać swój towar bez względu na wszystko.

Czyli?
No, siebie. Bywam intensywna [śmiech]. Tym bardziej że towar miewa różną jakość...

A jak jest z muzyką?
Aktorstwo było i jest moją pasją, kino mnie fascynuje, ale to muzyka daje mi siłę, sprawia, że chcę o siebie walczyć. Muzyka to dla mnie wolność. Nie film czy kino, ale świat muzyki właśnie: dźwięków, komponowania, występów na żywo na scenie. Tu jestem sobą, tu mogę wszystko. Aktorstwo to precyzja, traumy, ból, wchodzenie w postać i późniejsze z niej wychodzenie, często trudne, mozolne, bezcelowe. To radość i satysfakcja, ale dla mnie taka rzemieślnicza, fizyczna, bardzo konkretna. Ten fach jest po prostu eksploatujący. Jak praca w kopalni diamentów. Raz coś znajdziesz, innym razem nie. Na ogół zostajesz z niczym. Muzyka to swoboda, niezależność, luksus bycia sobą. Nie szukasz, raczej za czymś podążasz.

Pierwszą przerwę od kina ogłosiłaś około trzydziestki.
Pamiętaj, że dość wcześnie zaczęłam. Miałam sześć lat, gdy uświadomiłam sobie, że scena to mój żywioł. Gdy skończyłam dziesięć lat, napisałam i skomponowałam swoją pierwszą piosenkę – utwór fortepianowy na jeden palec [śmiech]. Ale to był przełom, poczułam się artystką. Dwa lata później otrzymałam pierwszą rolę w serialu telewizyjnym [„Home Fires” w 1987 roku – przyp. aut.]. Po drodze było mnóstwo mniejszych i większych ról, aż do telewizyjnej fabuły „Za młoda, by umrzeć?” Roberta Markowitza.

Był rok 1990 i ten film zobaczył Martin Scorsese, chwilę później obsadził Cię w „Przylądku strachu”.
Za rolę Danielle dostałam swoją pierwszą nominację do Oscara, wszystko się zgadza, mówiłam Ci, że szybko zaczęłam. Dla mnie czas liczy się – i liczył – inaczej. Około trzydziestki czułam się doświadczoną aktorzycą, bo gdyby to wtedy zliczyć, miałam za sobą już prawie dwie dekady pracy w branży. Grałam w filmach, które mnie uformowały, ale też na pewno zostawiły swój ślad: wspomniany wyżej „Przylądek strachu”, „Kalifornia”, „Urodzeni mordercy” czy „Co gryzie Gilberta Grape’a?”. To wszystko było trudne do udźwignięcia, ale jednocześne bardzo proste. Trzeba było jedynie odwagi, by podjąć decyzję. Uhonorowałam wtedy swój wewnętrzny głos – małą dziewczynkę, dziesięciolatkę, która po raz pierwszy coś sama komponuje i myśli sobie: „Pozostanę pewnie niezrozumiana do końca życia, ale to jest właśnie piękne, tego chcę”.

Tak, ogłosiłam zawieszenie kariery aktorskiej na pięć lat. Tęskniłam za muzyką. Aktorstwo było kwestią ambicji, po części pewnie też wygenerowanej obserwacją ojca aktora [Geoffrey Lewis – przyp. aut.] i próbą podjęcia z nim rywalizacji. Weszłam do pewnego świata, ale nie było dnia, żebym nie myślała: To już wszystko? Tylko tyle? Będzie kolejny film, a po nim następny? Walka o rolę, być może przegrana, trudno, potem znowu casting, i znowu camper na planie, wchodzenie w rolę, wychodzenie z niej, mniej lub bardziej udany catering, premiera... Nuda, sama przyznaj.

Oczywiście, nuda dla kogoś, kto przed trzydziestką ma mnóstwo udanych kreacji aktorskich na koncie, nominacje do najważniejszych nagród i kilka statuetek na półce w domu.
Zawieszając karierę filmową, wiedziałam, że wracam do korzeni. Że poprzez tę decyzję jestem bliżej samej siebie sprzed lat. To muzyka niosła mnie przez całe życie. I zawsze była w nim obecna. Od wczesnych lat uczęszczałam na lekcje śpiewu i fortepianu. Miłość do muzyki przetrwała we mnie, bo dość szybko ubłagałam rodziców, żeby zwolnili mnie z tych zajęć. Sama sobie wyznaczyłam edukację muzyczną, słuchając: Nirvany, Pink Floydów, Patsy Cline, Blondie czy Hendrixa. Zresztą ta moja edukacja była dość eklektyczna, z jednej strony czciłam takich gości, jak: Miles Davis, Ludovico Einaudi czy Bob Marley, a z drugiej – pogowałam na koncertach Davida Lee Rotha, eksperymentowałam z makijażem i fryzurą, wzorując się na członkach zespołu The Cure.

W ogóle chyba eksperymentowałaś...
Moi rodzice należeli do ścisłej awangardy, jeśli chodzi o podejście do wychowania. Rozstali się, gdy miałam dwa lata. Sporo czasu spędziłam, mieszkając z mamą, graficzką, na Florydzie. Ale świat taty, czyli środowisko filmowe, upomniał się o mnie. Zresztą to ojciec miał największy wpływ na mój gust i estetykę filmową i muzyczną, mimo że do pewnego czasu był mniej aktywny czy obecny. W każdym razie, gdy miałam 12 lat, uzyskałam w sądzie pozwolenie na dłuższe przebywanie na planie filmowym, niż było to dopuszczalne w przypadku dzieci. Pracowałam jak każdy inny dorosły, profesjonalny aktor. Przebywałam też w miejscach na ogół niedostępnych dla moich rówieśników, za sprawą sądowych papierów otrzymałam dostęp do zakazanego świata. Gdy miałam 15 lat, zamieszkałam z moją wówczas najlepszą przyjaciółką w podnajmowanym przez mojego tatę mieszkaniu w Hollywood. Byłyśmy same bez żadnego nadzoru. Możesz sobie wyobrazić, co tam się działo...

Z trudem.
No właśnie, nikt sobie tego nie potrafi wyobrazić.

To trzeba przeżyć?
O ile się uda. Nie każdemu z mojego pokolenia było to dane. Nie obwiniam rodziców. Nie byli zakłamani, raczej wyzwoleni i postępowi. A ja byłam dzieckiem, którego nie sposób było upilnować.

Trzydziestka była dla mnie dość przełomowa. Uzmysłowiłam sobie, że sukces kinowy zamknął mnie w kokonie pogoni za sławą. Czymkolwiek by ona była: jeszcze lepszą gażą, większą rolą, bardziej wychwalającą recenzją. Żyłam oczekiwaniami innych: typów od wizerunku, agentów, producentów. Przestałam szukać nowych bodźców i słuchać siebie. Dotarło do mnie, że moje największe dziewczyńskie marzenie pozostaje niezrealizowane – bycie na scenie i koncertowanie! To był mój żywioł. Podskórnie to wiedziałam, ale uciszałam ten wewnętrzny głos. To wtedy, mając 30 lat, poczułam, że jeśli nie dam sobie szansy, to nigdy sobie tego nie wybaczę. Nie chodziło o to, by odnieść kolejny sukces, raczej o to, by mieć odwagę przytulić dziesięcioletnią siebie i powiedzieć: „Nie zapomniałam o tobie. Wciąż w ciebie wierzę”.

Łatwe były te muzyczne początki?
Dzwoniłam do obcych ludzi i pytałam, czy nie chcieliby ze mną grać w zespole [śmiech]. Nie były łatwe, były traumatyczne! W końcu trafiłam na Todda Morse’a [piosenkarz, kompozytor i multiinstrumentalista punkrockowy – przyp. aut.], który jako pierwszy mnie nie zbył. Zaczęliśmy razem pisać piosenki, leżąc na dywanie w moim salonie. Taki był start zespołu Juliette Lewis and The Licks. Sami określiliśmy własne brzmienie, nikt nam tego nie narzucił. Były momenty, że nawet sporo koncertowaliśmy, zdarzało się, że przez ponad rok byliśmy w trasie. Żyłam muzyką i tylko tym. Nie zatęskniłam ani razu za kinem czy aktorstwem, nie było na to przestrzeni ani emocji. Być może zrobiłabym większą karierę filmową, gdyby nie muzyka? Być może miałabym Oscara na koncie, ale już byłabym martwa? Wyjście z kina było swego rodzaju ucieczką: jak haust świeżego powietrza.

Możemy teraz oglądać Cię w serialu „Yellowjackets”. W nim też nie uciekasz od swoich muzycznych fascynacji – w jednej ze scen występujesz w prywatnych ubraniach, nosisz koszulkę z logo australijskiego punkowego zespołu Amyl and The Sniffers.
Kocham ich brzmienie. No wiesz, ostatecznie też jestem po prostu fanką. Lubię takie prywatne akcenty, w każdym filmie coś przemycam od siebie.

Serial podzielony jest na dwie płaszczyzny czasowe: żeńska drużyna sportowa przeżywa katastrofę samolotu, to pierwsza oś; druga przedstawia po latach ocalałe w wypadku kobiety, ich losy, okoliczności, w jakich funkcjonują.
Koncepcja serii od razu mi się spodobała. Pomyślałam sobie, że to wyzwanie zagrać kogoś, kto prawie umarł. Dorastając, też umieramy – a może wyzwalamy się – na wiele różnych sposobów. Fascynuje mnie ten proces. Druga ważna sprawa – serial portretuje świat kobiet. I to dość dobrze, wiarygodnie. Cieszę się, że mogę być częścią historii, która afirmuje kobiety i ich świat. Gdzie liczą się dziewczyny i ich wielobarwna emocjonalność. Nie wstydzimy się jej, nie tłumaczymy. A przy tym wszystkim jest to po prostu gatunkowy majstersztyk – wcale nie melodramat, ale dramat obyczajowy z elementami horroru czy thrillera. Kręciła mnie ta fuzja od samego początku.

Grana przez Ciebie bohaterka, Natalie, szuka odpowiedzi na dręczące ją kwestie sprzed lat. Jednocześnie, jak każda z postaci, ukazana jest dekady wcześniej, jako nastolatka. Widzimy, jak się zmieniła.
Rzadko który serial czy film oferuje tego typu możliwość obserwacji bohaterów. A moja Natalie... No cóż, czasami rodzina, pochodzenie bywają twoją największą siłą i słabością równocześnie. Mogę jak najbardziej szczerze powiedzieć, że widzę w tej postaci siebie sprzed lat – w jej nierównej walce o marzenia, o swoje miejsce, o możliwość popełniania błędów. Młoda Natalie została wybrana w sposób wyśmienity, ale niecodzienny. Spędziłyśmy z wcielającą się w młodszą wersję mojej postaci Sophie Thatcher sporo czasu. Nie chodziło o podobieństwo fizyczne, zostałyśmy dobrane na zasadzie podobieństw charakterologicznych, pewnej dynamiki życiowej, egzystencji wbrew oczekiwaniom innych. Dział produkcji odrobił lekcje, nawet gust muzyczny mamy podobny.

A gdybyś tak jak widzowie „Yellowjackets” mogła zobaczyć nastoletnią Juliette Lewis, to co byś jej powiedziała?
Ależ wyzwanie! To niełatwe, czekaj... Pewnie powiedziałabym tej czułej, wrażliwej, ale też igrającej z ogniem, hardej dziewczynie, że nie musi się bać. Jedyne, co mamy w życiu, to czas. Jest on nam dany na własność, ale nie bezterminowo. Każdemu biegnie inaczej, dziś jestem o tym przekonana. Nie jest jednak ważne to, czy jesteśmy młodzi, czy starzy, nie w sensie metrykalnym. Ważny jest sam czas i to, jak go wykorzystujemy w danym momencie. Czasami minuta, godzina bywa cenniejsza niż miesiąc czy cały rok. Powiedziałabym sobie: „Juliette, słuchaj, jeszcze się o tym przekonasz, jedna krótka piosenka jest w stanie uratować całe życie, podczas gdy film potrafi zmarnować wiele miesięcy egzystencji”.

Juliette Lewis to urodzona w 1973 roku amerykańska aktorka i piosenkarka. Zadebiutowała przed kamerą, mając 12 lat. Zagrała w takich filmach, jak: „Przylądek strachu” Martina Scorsesego, „Mężowie i żony” Woody’ego Allena, „Kalifornia” Dominica Seny, „Co gryzie Gilberta Grape’a” Lassego Hallströma, „Urodzeni mordercy” Olivera Stone’a czy „Sierpień w hrabstwie Osage” Johna Wellesa. W 2003 roku założyła własny zespół rockowy Juliette and The Licks, ale występowała też solo. Na Canale+ można oglądać serial „Yellowjackets” z jej udziałem.

Share on Facebook Send on Messenger Share by email
Autopromocja
Autopromocja

ZAMÓW

WYDANIE DRUKOWANE E-WYDANIE
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze