To przyjemność podróży, swobodnego przemieszczania się, pracy wielu mięśni. Są tacy, którzy nie wyobrażają sobie życia bez jazdy na rowerze.
Od czasu, gdy w miastach pojawiła się moda na rowery, nie dziwi już pedałujący mężczyzna w garniturze ani kobieta w sukience i na szpilkach. Bo czemu ma dziwić? Rower to nie tylko świetny sposób na aktywny wypoczynek, ale też zdrowy i ekologiczny środek transportu.
Kasię Bąkowicz, logopedkę medialną, przekonała trochę moda, a trochę znajomi. Po 10 latach przerwy w jeżdżeniu kupiła rower. Ale nie byle jaki, tylko rower swoich marzeń – wygodny, stylowy, miejski. Zrobiła go na zamówienie i okazało się, że wcale nie był to duży wydatek. Odtąd jeździ na nim, gdy tylko pozwala na to pogoda. – Odstawiam rower w październiku i wystawiam, gdy dni robią się cieplejsze – opowiada. – Jeżdżę rowerem do pracy, na spotkania ze znajomymi albo po prostu dla relaksu. Rower to dla mnie środek transportu, sport, ale też styl życia.
Jazda na rowerze ma same plusy – spędzasz dużo czasu na świeżym powietrzu, omijasz korki, a na dodatek dbasz o swoją kondycję. Coraz więcej pracodawców pozwala swoim pracownikom na zostawianie dwóch kółek w firmowych garażach, a właściciele miejskich knajp zgadzają się, by trzymać je nawet przy ogródkowych stolikach. Kasia przyznaje, że dla niej i znajomych często taka knajpa jest miejscem startowym do całodziennych wycieczek rowerowych po mieście. – Ostatnio w ten sposób spędziliśmy majówkę i to był niesamowicie integrujący i ciekawy czas – dodaje.
Stefan Bobrowski, urzędnik, jest jednym z tych, co także w garniturze wsiadają na rower. Po przeprowadzce w dalsze zakątki miasta odkrył, że rower to najszybszy środek codziennego transportu. – Daje mi czas na dopicie porannej kawy i zjedzenie do końca jajecznicy z żoną – mówi. – Nie muszę czekać na tramwaj czy autobus i tłoczyć się w nich, a przy okazji oszczędzam pieniądze, rezygnując z biletu miesięcznego. Obecnie kupuję go tylko przez trzy miesiące – grudzień, styczeń i luty, co daje konkretne oszczędności. Ponieważ wraz ze mną na rower przesiadła się żona, korzyści jest więcej – po pracy odwiedzamy bary mleczne i robimy sobie wyprawy nocne – powietrze jest wtedy inne niż za dnia i jedzie się bardzo lekko. Rowery zabierają też ze sobą na wakacje. Mieli je nawet w czasie podróży poślubnej. – Zjeździliśmy na nich pół Europy – wspomina Stefan. – Zapewniam, że zwiedzanie Paryża, Rzymu czy Barcelony z siodełka jest dużo bardziej przyjemne, wydajne i ciekawe. Stefan od jakiegoś czasu też sam składa rowery. – Pierwszy złożyłem, gdy odkryłem, że mój stary „góral” nie nadaje się na płaski miejski asfalt – opowiada. – U koleżanki w piwnicy znalazłem starą ramę Huragana marki ZZR. Dokupiłem trochę części, resztę znalazłem u znajomych i powstał pierwszy rower. Drugi to by tzw. tall bike, czyli piętrowe połączenie dwóch rowerów.
W Klubie Młodzieżowym na Brzeskiej w Warszawie Stefan zaczął reperować i składać rowery z dzieciakami. – Zrobiłem kurs spawacza – opowiada. – Wyremontowaliśmy cały dół, przy pomocy firmy SAP zakupiliśmy maszyny, dogadałem się ze złomowiskami, żeby odkładały dla nas rowery i części. I przy pomocy szlifierek, spawarki i narzędzi zaczęliśmy tworzyć różne pojazdy. Ponieważ nie mogłem przekonać się do fotelików, na których dzieci widzą tylko plecy rodzica, na swoje potrzeby skonstruowałem rower ze skrzynią, która umożliwia córce oglądanie całego świata i kontakt ze mną. Teraz, ponieważ córki mam już dwie, kończę robić większą skrzynię.
Olę Filińską-Zacharzewską, tłumaczkę i specjalistkę od komunikacji, z racji wolnego zawodu można zobaczyć na rowerze w sukience i na obcasach. Regularnie zaczęła jeździć w czasach liceum, kiedy nie było ścieżek, a rowerzyści stanowili raczej rzadki widok na ulicach. – Potem, kiedy już na studiach uczyłam się hiszpańskiego przed wyjazdem do Chile, obejrzeliśmy w Instytucie Cervantesa film o Camino de Santiago. Kilkaset kilometrów od francuskiej granicy aż do Finisterre. Pomysł na tyle inspirujący, że uznałam, że warto spróbować. Prędzej na rowerze niż na piechotę. To był świetny czas na przemyślenia i wspaniałe wyzwanie, nie tylko fizyczne – opowiada.
Na Camino wracała jeszcze kilkakrotnie – ze znajomymi, z rodzeństwem… Mąż Oli też lubi jeździć, więc gdy ich córka skończyła rok, zamontowali fotelik na ramie jego roweru z przodu, żeby jeździć razem i wspólnie odkrywać świat. – Gdy wraca z pracy, zabiera młodą na „wędrówkę z tatą” – zamiast spaceru jadą wtedy najczęściej na lotnisko, żeby obejrzeć zachód słońca i lądujące samoloty – opowiada Ola. – Rower to niezależność, lepsza forma i piegi na nosie. Poza tym lubię czuć wiatr we włosach i mieć chwilę dla siebie. Często właśnie jadąc na rowerze, śpiewam, myślę, układam poezję, tłumaczę. No i mam lepszą kondycję. Przygody rowerowe mnie hartują, ale cieszę się, że teraz nie muszę już sama „skuwać” łańcucha, choć umiem. Tego się nauczyłam na trasie. Nasza rozbrykana córka ma już swój rower biegowy – my po prostu lubimy jeździć. Nie wyczynowo, rekreacyjnie. Rower generuje dużo pozytywnej energii. W sam raz dla nas.
– Brat namówił mnie na szalone wakacje na rowerze. Na dwóch kółkach zjeździliśmy całą Europę i przy wsparciu kolei, statku i samolotu udało nam się dotrzeć aż za ocean – opowiada Zosia Soltya, nauczycielka. Jej towarzyszem, oprócz brata, był starannie poskładany turystyczny jednoślad z przewieszoną sakwą własnej roboty. Był początek lat 80., wtedy można było liczyć tylko na własną pomysłowość. – Początkowo ja i mój rower nie rozumieliśmy się najlepiej – wspomina Zosia. – Manetka jego przerzutki nie zawsze była mi posłuszna, a wzniesienia Finlandii doprowadzały mnie do płaczu. Ale dotarliśmy się. Gdy go sprzedałam, zaczęłam marzyć o godnym następcy. I pojawiła się piękna pomarańczowa Gazela, która towarzyszyła mi przez lata. Potrafiła unieść na kierownicy koszyk z pierwszym dzieckiem, a gdy pierworodny wylądował z tyłu w foteliku, niosła równocześnie Janka w koszyku na kierownicy i Madzię, jego siostrę bliźniaczkę, na plecach w nosidełku. – Dla mnie to było zupełnie normalne – opowiada Zosia. – Kocham ten wysiłek, wiatr we włosach, zapach traw i kwitnących lip, bliskość z naturą… Jeżdżę rowerem codziennie po Warszawie, a wszystkie wolne dni i wakacje też spędzamy na dwóch kółkach. Dzięki nim znajdujemy puste plaże, pola borówek, polanki maślaków, ustronne leśne jeziorka. Z maluchami przemierzyliśmy wzdłuż i wszerz Kaszuby, Bory Tucholskie i centralne wybrzeże Bałtyku. Gdy dzieci podrosły, na krótszych trasach uczyliśmy się wspólnie przyrody i geografii. I w końcu pierwsza daleka wyprawa z dorosłymi już bliźniętami – rowerami nad morze. Zosia wspomina: – Jechaliśmy bocznymi drogami, czasem szutrami, czasem asfaltem przez równiny, wyżyny i pojezierza. W sumie ryzykowaliśmy co wieczór, szukając noclegu w nieznanej agroturystyce, jedząc pod sklepami spożywczymi po drodze i kryjąc się przed deszczem pod wiatami stacji benzynowych. Czuliśmy się jak odkrywcy nowych lądów. Niezapomniany czas.
W ten sposób „cykloza” Zosi zaczęła się rozwijać w kierunku turystyki. – Każda wyprawa to była przygoda – podsumowuje. – Każda nas sporo nauczyła i o życiu. I ciągle chcemy więcej. Od niedawna mam nową pasję – maratony rowerowe MTB. Marzą mi się też kolejne trasy – etapowy wyścig górski,wyprawa w dzikie i mało cywilizowane tereny Bałkanów, Turcji lub Grecji oraz Izrael. I wiem, że te marzenia w końcu dogonię…
Z mężem jeździ rekreacyjnie, na luzie, z kolegami z grupy kolarskiej – treningowo, ostro, z zaprzyjaźnionymi dzieciakami – tak, by pokazać im, ile radości znaleźć można w rowerze, z własnymi dorosłymi już dziećmi i z przyjaciółmi – by wspólnie doświadczyć tego, co w rowerze cenią najbardziej. – Rower jest moim orężem w walce ze stresem – mówi Zosia. – Fizyczne zmęczenie i czas wypełniony rozważaniem trudnych spraw przynoszą proste rozwiązania. Jest źródłem radości, kiedy mogę się wyrwać w piękną, dziką okolicę. Jest też cudownym środkiem transportu, na którym przemieścić mogę się wszędzie i całkiem szybko. Jest moim psychoterapeutą, dietetykiem, instruktorem fitness, kolegą, który co dzień – nieważne, czy mróz, czy deszcz – podwozi mnie do pracy, a ostatnio jest też współautorem moich sportowych sukcesów. To prawdziwy przyjaciel, na dobre i złe.