Nienasycone, czyli słynne kobiety od kuchni

4 marca 2020

Nienasycone, czyli słynne kobiety od kuchni (Fot. Marianne Pfeffer Gjengedal, Klaudia Iga Pérès)

Łatwo zapomnieć, że sławne, niezwykłe kobiety, jak Coco Chanel, Frida Kahlo czy Astrid Lindgren, tak jak my jadły śniadania i kolacje. Chciałyśmy zbliżyć się do nich przez ich kuchnię, więc stworzyłyśmy przepisy na dania, które naszym zdaniem jadły, studiowałyśmy ich życiorysy, przez chwilę żyłyśmy ich życiem – mówią Klaudia Iga Pérès i Marianne Pfeffer Gjengedal, autorki książki „Nienasycone. 14 sławnych kobiet i 99 stylowych przepisów”.

Pierwsza była Frida Kahlo, którą Marianne podziwia za radość życia, siłę i zuchwałość. Wcieliła się w nią, wplatając we włosy kwiaty z ogrodu i zakładając turkusowe korale przywiezione z podróży po Meksyku. Wcześniej upiekła meksykańskie ciasteczka, przygotowała śliwki nadziewane migdałami i karmelizowany popcorn. Nie chciałaby być Fridą, co to to nie, ale chętnie napiłaby się z nią likieru rodzynkowego, ukoiła jej ból słodkościami, przygotowała dla niej obiad, pogadała o życiu albo zajrzała przez ramię, gdy ta malowała. I jeszcze pomogłaby jej haftować serwetki, którymi ozdabiała kosz z lunchem dla Diega Rivery, pisząc chociażby: Felicidades mon amour („Gratulacje, kochany”).

Frida w przygotowaniu tradycyjnych potraw była mistrzynią, a najczęściej pichciła te ulubione przez Diega. „I choć były one wyrazem miłości, to, przyznajmy to szczerze – mówi Marianne – Frida gotowała, bo wiedziała, że łasuch i kobieciarz Diego, gdy nie dostanie obiadu, pójdzie do kochanki”. „Im bardziej poznawałyśmy nasze bohaterki, tym lepiej rozumiałyśmy, z czym musiały się zmagać, ile poświęciły lub wycierpiały i jaką cenę zapłaciły za możliwość podejmowania własnych wyborów” – przyznają dziewczyny. Frida, która jako dzieciak chodziła po drzewach i jeździła na rowerze z chłopakami, po zderzeniu autobusu, którym jechała, z tramwajem była jedną wielką raną. Miała kręgosłup złamany w dwóch miejscach, lewą nogę w jedenastu, zmiażdżoną prawą stopę. Przeszła 32 operacje i do końca życia zmagała się z potwornym bólem. A im gorzej się czuła, tym bardziej kolorowo się ubierała.

Gdy Marianne wcielała się we Fridę, a wcześniej obmyślała przepisy na dania, które by jej zasmakowały, Klaudia fotografowała, ustawiała światło i łapała idealny kadr. Dziewczyny poznały się na planie sesji kulinarnej w Oslo. Marianne była asystentką stylistki, Klaudia – fotografa. Szybko znalazły wspólny język, okazało się, że obie skończyły Akademię Sztuk Pięknych, z tym że Polka Klaudia w Warszawie, a Norweżka Marianne w Oslo. Obie estetki skupiające się na najdrobniejszych szczegółach, kochające piękno postanowiły połączyć siły i zrobić razem coś dla siebie, tak jak chcą. Wymyśliły sesję z Fridą, a efekty okazały się na tyle udane, że jeden z norweskich magazynów zaproponował im sportretowanie od kulinarnej strony kolejnych kobiet, wskazując Marilyn Monroe i Sophię Loren.

„Wcielenie się w seksbomby okazało się najtrudniejsze” – opowiada Klaudia, która z racji blond włosów została MM. – I chyba trudniejsze niż pokazanie seksapilu było pokonanie własnych stereotypów na temat Marilyn, głupiutkiej blondynki. Po sesji nabrałyśmy dla niej szacunku oraz podziwu dla jej zalotnego wdzięku”. Marianne, szykując dania dla Marilyn, inspirowała się tym, co sama aktorka pichciła w pokoju hotelowym na elektrycznej kuchence, starając się jednocześnie dbać o formę i unikać paparazzich. Oraz tym, co jadła w filmach – stąd na przykład przepis na amerykańskie naleśniki z syropem klonowym.

Tak narodził się zalążek książki „Nienasycone. 14 sławnych kobiet i 99 stylowych przepisów”. „Nasze bohaterki przez pięć lat były z nami. Sporo się od nich nauczyłyśmy. W trudnych chwilach myślałyśmy sobie, że skoro one dały radę, to my też sobie poradzimy” – przyznają autorki. Przez te pięć lat sporo się też u Marianne i Klaudii zmieniło, a książka stała się swoistym pamiętnikiem. „Wiesz, czemu nasza Julia Child stoi tyłem do aparatu? Bo Klaudia była wtedy w zaawansowanej ciąży! A przecież nie mogłyśmy pokazać Julii, która nie miała dzieci, z ciążowym brzuchem. Z kolei sesję z antropolożką Lizą Crihfield Dalby (jedyną kobietą Zachodu, której pozwolono zostać gejszą) musiałyśmy przekładać, bo Klaudia niespodziewanie zaczęła rodzić. W międzyczasie każda z nas się przeprowadziła – Klaudia nie mieszka już w Oslo, tylko we Francji, moje dzieci dorosły – mówi Marianne. – Gdy było nam trudno, zdarzało mi się zastanawiać, co zrobiłaby Frida albo Chanel”.

„Odkąd mam synka – dodaje Klaudia – ważne są dla mnie nie tylko prawa kobiet, ale i dzieci”. Wzorem stało się dla niej podejście Norwegów, którzy traktują dzieci jak małych dorosłych. Rozmawiają z nimi, pytają o opinię, respektują ich zdanie, nie do wyobrażenia jest krzyk czy podniesienie ręki na dziecko. „Pamiętam, jak spanikowana pierwszą chorobą synka zadzwoniłam do Marianne, a ta ze stoickim spokojem pogratulowała mu pierwszego przeziębienia i kazała mierzyć temperaturę, podawać wodę, przytulać i natychmiast się uspokoić– śmieje się Klaudia. – Dużo myślałam o tym, jak zmieniło się podejście do dzieci, gdy portretowałyśmy Szwedkę Astrid Lindgren, w którą wcieliłam się w „Nienasyconych...” i z której książkami spędziłam całe dzieciństwo. Zrozumiałam, jak musiała cierpieć, gdy przez purytańskie obyczaje została najpierw zmuszona do ukrywania ciąży, w którą zaszła jako naiwna 18-letnia praktykantka z ponad dwa razy starszym szefem gazety, a potem do oddania dziecka matce zastępczej. Na szczęście później udało się jej odzyskać synka, a opowieść o Pipi Pończoszance powstała dla córki, którą miała ze swoim późniejszym mężem”. Dziewczyny zainspirowane jej książkami stworzyły przepis na naleśniki (Pipi ciasto na nie mieszała wielką miotłą), zupę jagodową czy domowej roboty klopsiki.

Jednak najwięcej zabawy Klaudia i Marianne miały, wcielając się w Marię Antoninę, ucieleśnienie rokokowego stylu, która odziana w jedwabie i pastele otwiera książkę. Marianne, specjalistka od tortów, przepisy na ciasta opracowała na podstawie starych receptur i użyła składników dostępnych XVIII-wiecznym cukiernikom. W przepisie na trzypiętrowy tort Marianne zaleca, by przed nałożeniem na ciasto drugiej warstwy kremu wziąć głęboki oddech i… nalać sobie kieliszek wina. „W końcu najważniejsze w gotowaniu jest, by dobrze się przy tym bawić” – śmieją się Klaudia i Marianne.