Psychodeliki to grupa substancji psychoaktywnych oddziałujących na różne struktury mózgu poprzez aktywację receptorów serotoninowych. Ich działanie może zmieniać nie tylko samopoczucie, lecz także percepcję oraz stany świadomości.
W ostatnich latach można zaobserwować rosnące zainteresowanie potencjalnym wykorzystaniem psychodelików w terapii chorób psychicznych. Jedną z częściej badanych substancji jest pozyskiwana z „magicznych grzybków” psylocybina. Badacze informują o wywołanej nią poprawie funkcjonowania pacjentów cierpiących na depresję lekooporną, zaburzenia lękowe, zespół stresu pourazowego oraz uzależnienie od alkoholu. Wykorzystanie psylocybiny w terapii jest szczególnie obiecujące w grupie pacjentów chorujących na zaburzenia niedające się leczyć standardową farmakoterapią lub elektrowstrząsami.
Przypuszcza się, że stymuluje ona neurogenezę oraz neuropatyczność komórek nerwowych, czyli zdolność do tworzenia nowych połączeń neuronalnych. Kliniczne stosowanie psychodelików może więc pozytywnie oddziaływać na tworzenie lub reorganizację schematów komunikacyjnych w mózgu.
Mimo tych optymistycznych doniesień należy zachować powściągliwość w wyciąganiu daleko idących wniosków. Badania nad psylocybiną są obiecujące, ale jest ich mało, a na przeszkodzie stoją ograniczenia natury metodologicznej, prawnej oraz względy bezpieczeństwa. Psychodeliki oddziaływują na dopaminowy system nagrody, co może pomagać w leczeniu depresji, ale stwarza ryzyko uzależnienia. Stosunkowo niewiele wiadomo na temat mechanizmu ich oddziaływania na układ nerwowy oraz długotrwałych skutków ich stosowania. W rzadkich przypadkach zażycie psylocybiny może wywołać długotrwałe reakcje psychotyczne, szczególnie w grupie osób z genetycznymi predyspozycjami. Pod znakiem zapytania pozostają też kwestie bezpiecznego dawkowania, potencjalnych interakcji z innymi lekami oraz trwałości efektów terapeutycznych.