Ludzie inteligentni emocjonalnie mają supermoc zaglądania w głąb innych i doskonale orientują się w wewnętrznym świecie własnych uczuć. To na starcie daje im sporo przewagi: umieją bronić swoich granic, są świetnymi liderami w biznesie, a także budują bardziej satysfakcjonujące relacje w życiu zawodowym i prywatnym. Czy należysz do takich osób? Odpowiedź na te 4 pytania wszystko zweryfikuje.
Oto minitest, który pomoże ci sprawdzić, jak dużo cech łączy cię z osobami o wysokiej inteligencji emocjonalnej.
Osoby inteligentne emocjonalnie są świadome swoich uczuć – także tych, które nie do końca są pozytywne czy łatwe. Dopuszczają do siebie na przykład uczucie smutku, zawodu albo zagubienia, które są całkowicie naturalne i ludzkie. Zamiast jednak odsuwać je od siebie albo się w nich zatracać, umieją je w zdrowy sposób przepracować. I tu dochodzimy do pytania innych o radę. Człowiek inteligentny emocjonalnie nie boi się ich zadawać w obawie, że wyjdzie przed innymi ludźmi na kogoś słabego. On pozwala sobie na słabość – ale jednocześnie szuka dróg wyjścia z trudnej sytuacji. Jeśli pytasz innych o radę to znaczy, że w zdrowy sposób umiesz regulować swoje emocje, a także nie odczuwasz lęku przed oceną.
Dla kontrastu, ludzie o niższej inteligencji emocjonalnej częściej zamiast o radę, pytają o feedback: „Jak mi poszło?”. Jednak za tym pytaniem wcale nie kryje się autentyczne pragnienie poznania prawdy na swój temat, lecz potrzeba uznania. W istocie chcemy, by druga strona zapewniła nas o tym, że poszło nam świetnie – nawet jeśli tak nie było. To znak, że trudność sprawia nam akceptacja negatywnych myśli na swój temat i wolimy żyć w komfortowej iluzji, niż przepracować problem.
Dobrym miernikiem inteligencji emocjonalnej jest też zadanie sobie pytania: czy umiem przyjmować do wiadomości szczere opinie innych na mój temat? Tak naprawdę sprowadza się ono do jednej kwestii – reagowania na krytykę. Osoba emocjonalnie inteligentna nie musi być szczęśliwa z tego powodu, że ktoś ma negatywne zdanie o jej umiejętnościach, ale umie przyjmować krytyczne opinie. A to dlatego, że nie traktuje ich osobiście. Zdaje sobie sprawę, że czyjeś sceptyczne słowa nie definiują jej i nie określają jej wartości jako człowieka. Traktuje je jako okazję do wyciągnięcia życiowej lekcji, a nie zamach na swoje „ego”. Oczywiście mówimy wyłącznie o popartej argumentami, konstruktywnej krytyce, a nie ślepym hejcie, którego nigdy nie powinniśmy akceptować.
Z kolei osoby z brakami w inteligencji emocjonalnej nie potrafią dopuszczać do siebie szczerych opinii. Osobę, która udziela im konstruktywnych wskazówek, będą podejrzewać o to, że chce ich „zniszczyć” albo ich nie lubi. Wszystko po to, by nie musieć konfrontować się z własnymi błędami, które popełniamy przecież wszyscy. Grunt to umieć je korygować, a nie udawać, że nie istnieją.
Inteligencja emocjonalna nie sprowadza się tylko do rozpoznawania i regulowania własnych emocji. To także wrażliwość na uczucia i potrzeby innych wokół nas. Osoby z wysokim współczynnikiem IE zdają sobie sprawę, jak ważne dla samooceny każdego człowieka jest poczucie, że zostało się docenionym. Z tego powodu same chętnie chwalą osoby wokół siebie. Wiedzą, że w ten sposób mogą zwiększyć czyjąś motywację, a także dodać mu wiary we własne siły. Oczywiście nie powinny to być komplementy na wyrost, które mają na celu tylko wymuszenie na kimś, by nam się odwzajemnił. Jeśli osoba inteligentna kogoś chwali, robi to bezinteresownie, serdecznie i szczerze.
Istnieją też ludzie, którzy łakną podziwu i komplementów, lecz sami rzadko potrafią zdobyć się na miłe słowo. To znak, że inteligencja emocjonalna ma u nich poziom deficytowy. Takim osobom często wydaje się, że gdy chwalą innych, sami coś na tym tracą i na ich tle wypadają gorzej. Wpływ na taką postawę mogą mieć głęboko zakorzenione kompleksy i brak poczucia własnej wartości, które utrudniają rozwój inteligencji emocjonalnej.
Nikt z nas nie jest idealny. Wszyscy popełniamy błędy, czasem sprawiamy komuś przykrość albo zawodzimy samych siebie. To bardzo ludzkie i całkowicie normalne. Osoby o wysokiej inteligencji emocjonalnej doskonale to rozumieją, więc nie mają problemu z braniem odpowiedzialności za swoje błędy. W trakcie konfliktu potrafią wznieść się ponad swoje ego i powiedzieć: „OK, masz rację, to moja wina. Bardzo cię przepraszam. Rozumiem swój błąd i więcej go nie popełnię”. Jeśli stać cię na takie wyznanie, to znak, że jesteś osobą nie tylko inteligentną – ale także dojrzałą emocjonalnie.
Czytaj też: Nie krzyczy, nie znika, nie rani. Po tym poznasz, że masz u swego boku emocjonalnie dojrzałego partnera
Skłaniasz się bardziej ku odpowiedzi „nie”? To z kolei znak, że masz problemy z akceptacją swoich błędów i odpowiedzialnością za nie wolisz obarczać innych, niż siebie. Taka postawa świadczy o niskiej inteligencji emocjonalnej. Jest w niej zakorzeniony lęk o swoją samoocenę, która mogłaby runąć pod wpływem samokrytyki i przyznania się do winy. Udawanie przed sobą samym i innymi, że jest się nieomylnym ideałem, nie jest jednak żadnym rozwiązaniem. Jeśli ktoś nie przyjmuje do wiadomości tego, że czasem popełnia błędy, to tak jakby wyrzekał się części siebie i nie akceptował siebie w pełni. A inteligencja emocjonalna zakłada, że potrafimy zmierzyć się z każdym trawiącym nas uczuciem – nawet tym przykrym i trudnym, takim jak poczucie winy. Osoby, które tego nie rozumieją, muszą wykonać wiele pracy nad sobą.
Artykuł opracowany na podstawie: J. Haden, „If You Say Yes to Any of These 5 Questions, Science Says You’re More Emotionally Intelligent Than You Think”, inc.com [dostęp: 07.10.2025].