Nie zawsze to, co najważniejsze w relacjach, widać od razu. Brak inteligencji emocjonalnej często objawia się dopiero w drobnych zachowaniach, które łatwo przeoczyć. A jednak to one decydują o tym, jak układają się nasze związki, przyjaźnie i współpraca. Sprawdź, na jakie subtelne sygnały warto zwrócić uwagę.
Coraz częściej mówi się o tym, że w życiu prywatnym i zawodowym ważniejsze od samego IQ jest to, jak radzimy sobie z emocjami – swoimi i cudzymi. To właśnie inteligencja emocjonalna pomaga nam budować zdrowe relacje, łagodzić konflikty, a nawet odnosić sukcesy w pracy. Są jednak też osoby, które tej umiejętności po prostu nie mają albo nie rozwijały jej wystarczająco. Co ciekawe, nie zawsze widać to na pierwszy rzut oka. Czasem potrzeba czasu, aby „wyłapać” drobne sygnały.
Jeśli wiesz, na co zwracać uwagę, możesz je dostrzec znacznie wcześniej. Oto 11 subtelnych zachowań, które często zdradzają niski poziom inteligencji emocjonalnej.
Każdy z nas lubi czasem opowiedzieć o swoim sukcesie. Jest to zupełnie naturalne. Kiedy jednak ktoś w każdej rozmowie wraca do tego, jak świetnie mu idzie, ile osiągnął i co zrobił lepiej od innych, szybko zaczyna to brzmieć jak niekończąca się autopromocja. Takie osoby często nie zdają sobie sprawy, że zamiast budzić podziw, wywołują wrażenie dystansu i braku prawdziwego zainteresowania rozmówcą. W efekcie ludzie przestają czuć się przy nich swobodnie.
Krytyka, jeśli jest konstruktywna, może być bezcennym narzędziem rozwoju. Osoby o wysokiej inteligencji emocjonalnej potrafią wysłuchać uwag, przeanalizować je i wyciągnąć wnioski. Natomiast ci, którzy mają z tym problem, odbierają każdą uwagę jako atak, reagując złością, oburzeniem lub obrażaniem się. W rezultacie zamykają się na nowe doświadczenia i tracą szansę na poprawę sytuacji.
Niektórzy ludzie zawsze znajdą kogoś, na kogo można przerzucić odpowiedzialność. Spóźnienie? „Bo korki.” Nieudany projekt? „Bo kolega nie dopilnował.” To wygodne, ale w dłuższej perspektywie niszczy zaufanie i sprawia, że współpraca z taką osobą staje się uciążliwa. Dojrzałość emocjonalna zaczyna się w momencie, gdy potrafimy przyznać: „Tak, to był mój błąd, następnym razem zrobię to inaczej”.
Empatia to coś więcej niż uprzejmość. To zdolność wczucia się w sytuację drugiej osoby. Osoby o niskiej inteligencji emocjonalnej często są zdziwione lub poirytowane, kiedy ktoś reaguje smutkiem czy wzruszeniem. Potrafią powiedzieć: „Przesadzasz” albo „Nie rozumiem, czemu robisz z tego problem”. W ten sposób bagatelizują uczucia innych, nawet jeśli robią to nieświadomie.
Każdemu zdarza się gorszy dzień. Autobus odjedzie sprzed nosa, ktoś w pracy rzuci niemiłą uwagę, plany na wieczór nagle się sypią. U osób o wysokiej inteligencji emocjonalnej takie sytuacje wywołują chwilową frustrację, ale nie psują im całego dnia. Natomiast osoby mniej odporne emocjonalnie łatwo tracą nad sobą kontrolę, denerwują się, a swoje napięcie wylewają na otoczenie. To z kolei może prowadzić do kolejnych konfliktów.
Dobra rozmowa to dialog, nie monolog. Kiedy ktoś nigdy nie zadaje pytań, nie dopytuje o szczegóły i nie reaguje na to, co mówimy, mamy wrażenie, że rozmawiamy z kimś zamkniętym w swoim świecie. To może być sygnał, że taka osoba po prostu nie potrafi wyjść poza własne potrzeby i spojrzeć na świat oczami innych.
Ghosting, czyli znikanie bez słowa, czy to w relacjach romantycznych, czy przyjaźniach, zostawia drugą osobę w poczuciu dezorientacji. Owszem, czasami „odcięcie się” jest konieczne, np. gdy czujemy się zagrożeni lub relacja jest toksyczna. Jeśli jednak ktoś znika bez powodu, zamiast szczerze powiedzieć, że nie chce kontynuować kontaktu, pokazuje, że unika konfrontacji i nie potrafi rozwiązywać problemów w dojrzały sposób.
Każdy może trafić na niewłaściwą osobę. Jeśli jednak wszystkie nasze związki kończą się podobnie – kłótniami, dramatami, poczuciem krzywdy – warto spojrzeć w głąb siebie. Osoby o niskiej inteligencji emocjonalnej często powielają te same schematy, obwiniając przy tym wyłącznie partnerów. Brak autorefleksji sprawia, że historia wciąż się powtarza.
Niektórzy czują, że „coś jest nie tak”, ale nie potrafią powiedzieć, czy to złość, smutek, zawód, czy może poczucie winy. W efekcie reagują impulsywnie krzykiem, wycofaniem się lub udawaniem obojętności. Świadomość własnych uczuć jest pierwszym krokiem do tego, aby nimi mądrze zarządzać.
Osoby, które łatwo i ostro oceniają innych, często wcale nie są tak pewne siebie, jak mogłoby się wydawać. Nierzadko ich krytycyzm wynika z frustracji lub braku akceptacji wobec samych siebie. Taki sposób bycia sprawia, że ludzie czują się przy nich spięci, a rozmowy stają się mniej szczere.
Dla niektórych coś jest albo całkowicie dobre, albo całkowicie złe, bez miejsca na „szarości” i niuanse. Taki sposób postrzegania rzeczywistości utrudnia zrozumienie innych punktów widzenia, a także ogranicza zdolność do kompromisu. W relacjach prowadzi to do niepotrzebnych spięć i poczucia, że „albo jesteś ze mną, albo przeciwko mnie”.
Czytaj także: Nie mogę żyć bez niego, ale z nim dłużej już nie wytrzymam
Rozpoznanie tych sygnałów u innych, a czasem u samego siebie, to pierwszy krok do zmiany. Dobra wiadomość jest taka, że inteligencję emocjonalną można rozwijać: ucząc się empatii, ćwicząc uważne słuchanie i będąc otwartym na to, co mają do powiedzenia inni. To inwestycja, która zwraca się w postaci głębszych, bardziej satysfakcjonujących relacji i większego spokoju wewnętrznego.
Artykuł opracowany na podstawie: O. Tepfenhart, „11 Subtle Ways People With Low Emotional Intelligence Reveal Themselves”, yourtango.com [dostęp: 01.09.2025].