Według powszechnego stereotypu ludzie szczęśliwi to ci, którzy mają szerokie grono znajomych, są popularni i towarzyscy. Introwertycy, którzy wolą spędzać wieczory z książką i kotem na kolanach, częściej postrzegani są jako mniej zadowoleni z życia. Ale czy aby na pewno? Badania opublikowane na łamach „The British Journal of Psychology” zdają się temu zaprzeczać.
Udane relacje z innymi ludźmi to jeden z najważniejszych czynników decydujących o poczuciu szczęścia. Na potwierdzenie tej tezy można znaleźć wiele badań – chociażby to najsłynniejsze, trwające 85 lat Harvard Study of Adult Development. Tylko czy „udane relacje” musi oznaczać „liczne i intensywne”? Niekoniecznie.
Częste wypady na miasto w gronie przyjaciół, huczne imprezy, nocne życie… jeśli nie jesteś fanem czy fanką takich aktywności i wieczorem wolisz zaszyć się pod kocem z kubkiem ciepłej herbaty – mamy dobre wieści. Spędzanie czasu w samotności może dawać nawet więcej szczęścia niż bogate życie towarzyskie. Pod jednym warunkiem: masz wysokie IQ i mieszkasz w mieście.
Właśnie taką grupę „szczęśliwców” wyodrębnili autorzy badania opublikowanego w prestiżowym „The British Journal of Psychology”. Po przeprowadzeniu ankiety wśród 15 tysięcy osób między 18 a 28 rokiem życia badacze zauważyli, że wyższy poziom satysfakcji życiowej deklarowali ci, którzy spędzali statystycznie mniej czasu z przyjaciółmi, a przy tym mieli wysoki współczynnik inteligencji i żyli w warunkach miejskich. Zupełnie inne odpowiedzi naukowcy uzyskali od tych osób, które miały niższe IQ – w tej grupie im mniej dana osoba miała interakcji z innymi i w im większym mieście mieszkała, tym była mniej szczęśliwa.
Czytaj także: Cytaty o szczęściu – 30 inspirujących sentencji
Dr Satoshi Kanazawa, psycholog z London School of Economics, który przewodził badaniu, tłumaczy to teorią „paleo szczęścia”. Według niego mózg człowieka w dużej mierze funkcjonuje tak samo jak mózgi naszych prehistorycznych przodków. Tysiące lat temu naturalnym środowiskiem funkcjonowania człowieka były wielkie połacie terenu, sawanny, nieprzemierzone lasy, gdzie żył razem ze swoim niewielkim plemieniem. Pojawienie się gęsto zaludnionych miast zmieniło ten model funkcjonowania społeczności – człowiek musiał przyzwyczaić się do życia w tłumie, co dla jego mózgu jest wciąż wyzwaniem. Ludzie wysoce inteligentni potrafią lepiej przystosować się do takich warunków – umieją skuteczniej regulować natężenie interakcji z innymi, więc są w mieście szczęśliwsi.
Dr Carol Graham, naukowiec specjalizujący się w badaniach nad szczęściem, dodaje, że u mieszczuchów z wysokim IQ satysfakcja ze spędzania czasu w pojedynkę jest podyktowana też innym czynnikiem. Częste i intensywne kontakty z innymi ludźmi uważają oni po prostu za stratę czasu – zamiast tego wolą rozwijać się intelektualnie i realizować swoje ambicje.
– Ci, którzy mają wyższą inteligencję i umieją ją wykorzystywać, mają tendencję do mniejszego socjalizowania się, ponieważ skupieni są na osiąganiu bardziej długofalowych celów – podsumował naukowiec w rozmowie z The Washington Post.