Nie możesz schudnąć, choć naprawdę bardzo się starasz? Odczuwasz chroniczne zmęczenie, senność i ogólnie gorsze samopoczucie? To może być insulinooporność. Coraz więcej ludzi w młodym wieku otrzymuje diagnozę tej przypadłości metabolicznej. Nie nazywa się jej jeszcze chorobą, choć często prowadzi do cukrzycy. Czym właściwie jest? Jak się ją leczy? Czy można całkowicie ją wyeliminować?
Insulinooporność jest zaburzeniem, które polega na obniżonej wrażliwości organizmu na insulinę, czyli hormonu regulujący poziom cukru we krwi. Może prowadzić do stanu przedcukrzycowego, następnie do cukrzycy II stopnia, która wynika nie tylko z przyczyn genetycznych, ale przede wszystkim z niezdrowego trybu życia. O ile cukrzycy jako takiej nie da się odwrócić, o tyle insulinooporność jak najbardziej można. W terapii tego zaburzenia liczy się przede wszystkim dieta oraz aktywność fizyczna, ale czasem też wdrożenie leczenia farmakologicznego.
Na czym polega oddziaływanie insulinooporności na organizm w praktyce? Po pierwsze zmniejsza jego wrażliwość na insulinę. Powoduje to dość prosty mechanizm, w którym glukoza zamiast być wykorzystywana jako źródło energii, w dużym skrócie „odkłada się” w organizmie. Początkowo trzustka zwiększa swoją aktywność, więc zwiększony poziom insuliny we krwi może być wstępnym sygnałem ostrzegawczym. Jakie objawy mogą sygnalizować problem?
- Wzrost masy ciała bez wyraźnych przyczyn.
- Trudność w zgubieniu nadmiernych kilogramów.
- Zwiększony apetyt na węglowodany.
- Wzmożona senność.
- Przewlekłe zmęczenie.
Jeśli wyraźnie zauważymy któryś z tych objawów i będzie się on nasilać, mimo naturalnych prób zwalczenia go, powinniśmy jak najszybciej zgłosić się do lekarza pierwszego kontaktu i wykonać wstępne badania laboratoryjne. Jeśli wyniki będą wskazywać prawdopodobieństwo wystąpienia insulinooporności, zostaniemy skierowani do diabetologa.
Pamiętajmy jednak, że insulinooporność dość często przebiega bezobjawowo. Dlatego należy regularnie badać krew, wraz z poziomem cukru, optymalnie raz na pół roku i zwracać uwagę na wszelkie odchylenia od normy. Jeśli pojawią się jakiekolwiek podejrzane symptomy, należy bezwzględnie szybko przebadać najważniejsze hormony, odpowiedzialne właśnie za gospodarkę insulinową w organizmie, a w razie potrzeby wykonać także bardziej skomplikowane badania.
Wśród zróżnicowanych przyczyn insulinooporności należy, przede wszystkim, skupić się na tych najczęstszych. To daje powierzchowny, ale wstępnie przejrzysty obraz, czym jest ta przypadłość. Przykładowo otyłość brzuszna związana jest z wydzielaniem hormonów zaburzających działanie insuliny. Problemy z insuliną powodują pogłębianie się otyłości brzusznej. W ten sposób mamy do czynienia z błędnym kołem, które jak najszybciej trzeba przerwać, choć nie jest to łatwe. Z pewnością nie pomaga nam w tym siedzący tryb życia, spożywanie nadmiernej ilości węglowodanów, przyjmowanie niektórych leków, niedobór witaminy D3, inne zaburzenia hormonalne o różnym podłożu.
Punktem wyjściowym jest redukcja masy ciała o około 10 proc. w przeciągu trzech do sześciu miesięcy od diagnozy. Od tego zaczynamy, jednak należy pamiętać, by podtrzymać określone nawyki żywieniowe i nie wracać do otyłości czy nadwagi. Modyfikacja jadłospisu musi być więc konsekwentna i trwała. Należy również pamiętać o odpowiednio dobranej aktywności fizycznej.
Taka zmiana nie rozwiązuje problemu, ale jest dobrym początkiem. Jeśli połączymy ją z dietą o niskim indeksie glikemicznym, możemy znacznie uspokoić skoki glukozy we krwi. Bardzo ważne jest utrzymanie konsekwencji i regularności. Zarówno w żywieniu, jak i w ruszaniu się. Lekarz zadecyduje, czy te zdrowe praktyki należy poszerzyć o dobrane przez lekarza diabetologa leczenie farmakologiczne.
Nigdy nie wiadomo, jak daleko posunęło się pogorszenie stanu naszego zdrowia. Jednak warto wiedzieć, że rozpoznanie insulinooporności nie oznacza od razu bliskiej perspektywy rozwinięcia się cukrzycy typu drugiego. Nie zmienia to jednak faktu, że jeśli stwierdzono u nas insulinooporność, musimy zacząć naprawdę o siebie dbać.
Oprócz zmiany trybu życia na zdrowszy, dobrym pomysłem jest także stosowne zabezpieczenie się przed sytuacją, w której okaże się, że jednak zachorujemy na cukrzycę. Jednym ze sposobów jest zakup . Dlaczego warto?
Cukrzyca potrafi wprowadzić do życia spore zmiany i naprawdę je uprzykrzyć. Bywa, że niektóre osoby przechodzą ją tak ciężko, że nie są zdolne do pracy. Czasem trwale, czasem okresowo. Oczywiście nie zawsze jest aż tak źle i nie powinniśmy zakładać, że spotka nas najgorszy scenariusz. Niezależnie jednak od ogólnego optymizmu powinniśmy działać w sposób zapobiegawczy i ostrożny.
Dobre ubezpieczenie na wypadek cukrzycy to nie tylko wypłata świadczenia w momencie otrzymania diagnozy cukrzycy, które można przeznaczyć na dowolny cel. To również pomoc w organizacji i opłaceniu konsultacji ze specjalistami, takimi jak: okulista, dietetyk, czy urolog, dostarczenie glukometru, który będzie niezbędny do pomiarów poziomu cukru we krwi, a nawet pokrycie kosztów zakupu leków.