To jedno z najbardziej zaraźliwych uczuć. Skłania nas do myślenia ciepło o innych, działania na rzecz dobra wspólnego. Rodzi się naturalnie i nie da się go wymusić. Wdzięczność to kolejna karta emocji, którą odkrywają dla nas psycholożka Katarzyna Miller i dziennikarka Joanna Olekszyk.
Wdzięczność to najkrócej: odpowiedź na dobro, jakie nas spotyka. Serdeczność wobec dobroczyńcy lub losu. Poczucie zobowiązania moralnego, chęci odwdzięczenia się, zrobienia czegoś miłego dla kogoś, kto przed chwilą zrobił coś miłego dla nas. Wdzięczność zapala się w nas wtedy, gdy ktoś jest wobec nas uprzejmy lub pomocny, gdy obdarowuje nas czymś, słucha nas, pamięta, dobrze o nas myśli, trwa przy nas. Wdzięczności zwykle towarzyszy poruszenie serca, wzruszenie, błogość i radość. Czasami blisko jej do ulgi – kiedy cieszymy się, że dzięki czyjejś interwencji (czasem dzięki interwencji losu) nie stało się to, czego się obawialiśmy. Przepełnia nas wtedy wdzięczność, radość i poczucie szczęścia. To jeden z najpiękniejszych stanów psychicznych i emocjonalnych, potęgujący się w miarę, jak go doświadczamy. Skłania nas do myślenia dobrze o innych, działania na rzecz dobra wspólnego. Wdzięczności nie da się wymusić, nie pojawia się ona za każdym razem, kiedy coś dostajemy, a jedynie wtedy, kiedy wiemy, że ktoś daje nam coś z serca, czyli prawdziwie, oraz kiedy sami mamy otwarte serce. Dlatego nie obligujmy innych do wdzięczności za akt dobroci, bo wtedy nie będzie szczera, ale warto wiedzieć, że należy się nam podziękowanie, które jest formą grzeczności. Szczerą wdzięcznością najlepiej cieszyć się, kiedy się pojawia samoistnie – w nas i w innych.
Dzięki wdzięczności doceniamy to, co mamy. Czasem nawet tak oczywiste wydawałoby się rzeczy, jak – życie, zdrowie, dach nad głową. Według psychologów pozytywnych wdzięczność zwiększa odczuwanie szczęścia, zmniejsza materializm, obniża stres oraz prowadzi do budowania lepszych relacji, bo uruchamia łańcuch dobrej woli.
- Zwolennicy praktykowania wdzięczności zalecają, by trenować ją codziennie, czyli na przykład wypisywać sobie rzeczy, które mamy i które nas cieszą. Albo wspominać, co przydarzyło się nam dziś dobrego. Oczywiście jeśli te ćwiczenia pomagają ci odczuwać większą radość, spokój i wdzięczność do losu – wykonuj je regularnie. Ale też nie traktuj wdzięczności jak wielofunkcyjnego narzędzia, które otworzy ci drzwi do szczęścia, harmonii i powodzenia w życiu.
- Wielu z nas ma problem z okazywaniem wdzięczności, tak samo jak z jej przyjmowaniem. Może to brać się z tego, że od małego niejako zmusza się nas do niej, mówiąc: „podziękuj pani” albo „chłopczyk dał ci cukierka, teraz ty poczęstuj go ciastkiem”. Czujemy nakaz wzajemności. Ktoś nam coś daje, musimy się mu więc odwdzięczyć; wyświadcza nam przysługę – kupujemy mu czekoladki albo kawę... A przecież wystarczy zachować czyjś miły gest czy dobry czyn w sercu i pamięci, uśmiechnąć się, uścisnąć rękę. Nie musimy wprawiać siebie czy innych w zakłopotanie zbyt wylewnymi podziękowaniami czy drogimi „dowodami wdzięczności”. To uczucie tak naprawdę jest ciche i łagodne.
- Kiedy czujesz wdzięczność, nie wahaj się nią podzielić z kimś, kto ją w tobie wzniecił. To uczucie ma bowiem taką właściwość, że staje się zaraźliwe. I to jest bardzo pozytywny wirus.
Więcej w zestawie z książeczką „Poznaj siebie. Karty emocji”, Katarzyna Miller, Joanna Olekszyk, wyd. Zwierciadło, do kupienia na sklep.zwierciadlo.pl.