Przez pierwsze pięć lat życia dziecko najchętniej przebywa z rodzicami. Potem zaczyna wchodzić w interakcje z rówieśnikami około piątego roku życia. Jak rozwija się przyjaźń wśród dzieci?
5–7 lat: Towarzysz zabaw. Pierwsze przyjaźnie zaczynają się w przedszkolu. Jest to czas dynamicznego rozwoju zachowań społecznych – samodzielnych kontaktów z obcymi osobami. W tym okresie dziecko wciąż jest naznaczone ogromnym egocentryzmem i nie jest jeszcze zdolne do wielkich poświęceń czy standardowo rozumianej lojalności, na której opiera się przyjaźń dorosłych. Na tym etapie przyjaciel to osoba najczęściej tej samej płci, z którą bawi się i spędza czas. To etap zdobywania towarzysza zabaw. Dziecko w tym wieku nie ma jeszcze zdolności rozumienia przeżyć innego człowieka i nie warto tego od niego wymagać.
8–11 lat: Ktoś mi życzliwy. O ile młodsze dziecko jeszcze nie umie docenić wartości przywiązania, o tyle ośmiolatek doskonale wyczuwa, jak ważna jest czyjaś codzienna życzliwość. Okres wczesnoszkolny to nadal czas przyjaźnienia się z osobami, z którymi dziecko widuje się często. Brak kontaktu kończy przyjaźń, ale jest ona już dojrzalsza niż u małych dzieci. Nie opiera się bowiem tylko na deklaracji i miłym spędzaniu czasu. W tym okresie życia dziecko zaczyna poznawać smak przyjemności, jaka płynie z bycia altruistą. Warto zatem zadbać, aby nasz syn czy córka mieli z kim dzielić się ciastkiem, komu pożyczać ukochane gry, książki czy filmy, i co najważniejsze: mieli kogoś, komu trzeba poświęcić swój czas na wysłuchanie jego problemów czy opinii. Przyjaźń na tym etapie uczy dziecko, że nie tylko jego sprawy są ważne, że drugi człowiek też ma swój odrębny świat.
12 lat i więcej: Powiernik. Nastolatek w relacji z przyjacielem poszukuje przede wszystkim wsparcia i wymaga bezwarunkowej lojalności. Okres dojrzewania manifestuje się częstymi stanami poczucia braku sensu, i na to jedynym lekarstwem jest rówieśnik – przyjaciel. Jest to czas, gdy dziecko ma już wystarczająco rozwiniętą empatię, żeby rozumieć uczucia innej osoby i liczyć się z nimi. Posiadanie przyjaciela staje się poligonem doświadczeń, jak funkcjonują relacje międzyludzkie. To także okazja do ponoszenia konsekwencji swoich wyborów, co w relacji z dorosłymi rzadko ma miejsce. Problemem tego etapu przyjaźni jest jej postrzeganie. Nastolatek ma szczere przekonanie, że on i jego przyjaciel będą nierozłączni do grobowej deski. To naturalna w tym wieku potrzeba poczucia stałości. Dlatego przyjaciel nastolatka jest tak ważny. My, naznaczeni już dorosłym pesymizmem, wiemy, że zazwyczaj niewiele zostaje z wielkich młodzieńczych przyjaźni, ale błędem jest dzielenie się tą wiedzą z nastolatkiem. On ma własne widzenie sytuacji; ich łączy coś absolutnie wyjątkowego i każda krytyczna uwaga rani go naprawdę głęboko.