1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Psychologia

Moje dziecko czyta „bzdury” – jak reagować na młodzieńcze upodobania?

Większość rodziców, którzy negatywnie wypowiadają się o lekturach dzieci, nie czytała tych książek. Dlaczego zatem chcemy odgonić od nich nasze dzieci? (fot. iStock)
Większość rodziców, którzy negatywnie wypowiadają się o lekturach dzieci, nie czytała tych książek. Dlaczego zatem chcemy odgonić od nich nasze dzieci? (fot. iStock)
Nie zawsze potrafimy zaakceptować gust swojego dziecka. Mogą nas niepokoić jego wybory filmowe lub książkowe. Jak zamiast krytyki rozwinąć w sobie akceptację?

Mam trzynastoletnią córkę, z którą od jakiegoś czasu zupełnie nie umiem nawiązać kontaktu. Ostatnio była chora. Chciałam jakoś ją zabawić. Ponieważ źle się czuła, bo miała wysoką gorączkę, powiedziałam, że jej poczytam. Ku mojemu przerażeniu jedyne książki, które ją interesowały, to jakieś bzdury o wampirach. W ogóle nie chciała wziąć do ręki tego, co ja jej proponowałam i czym ja się zaczytywałam, gdy byłam w jej wieku. Nakrzyczała na mnie, że jak mogę mówić, że mi się nie podobają jej lektury, skoro w ogóle tego nie znam, i już nie było z nią rozmowy. Nie wiem, co mam robić, żeby ją odwieść od czytania czegoś takiego. Zawsze podsuwałam jej literaturę z najwyższej półki. Uwielbiała klasykę, a teraz mówi, że katowałam ją jakimiś starociami. Jak mam postępować z córką, żeby każda nasza rozmowa nie kończyła się tygodniową awanturą? Jest na to jakiś sposób? - pyta jedna z czytelniczek.

Newsletter

Psychologia, związki, seks, wychowanie, świadome życie
- co czwartek przegląd najlepszych artykułówZapisz się

Na początku chciałam Panią uspokoić – teraz czuje Pani rozgoryczenie, że tyle Pani kiedyś czytała córce, a ona tego nie docenia. A przecież to nie przepadnie. To jest w Pani córce, odłożyło się w niej jako inteligencja, fantazja, erudycja, empatia, bogate słownictwo. Nauczyła ją Pani, że kontakt z kulturą jest wartością. Fakt, że teraz ona to podważa, jest bez znaczenia. Córka rozpoczęła okres dojrzewania, więc chce udowodnić sobie i całemu światu, że nikomu (a zwłaszcza rodzicom) niczego nie zawdzięcza. Ona teraz chce myśleć, że wszystko osiągnęła sama. To zdrowe i naturalne. Okres dojrzewania karmi się poczuciem, że sama mogę wszystko i sama ze wszystkim sobie poradzę. To znakomicie, że córka odrzuca Pani wkład w budowanie jej osobowości. Gdyby tego nie robiła, znaczyłoby to, że się Pani boi, bo macie toksyczne relacje.

Podstawą każdej sympatii (również w relacjach rodzinnych) jest podobieństwo. Czujemy się dobrze w towarzystwie takich samych ludzi jak my. Warto o tym pamiętać, gdy dziecko wchodzi w okres dojrzewania. Jeśli będziemy się we wszystkim od niego różnić, nie będzie nas lubić. A jeśli nie będzie nas lubić, będzie negować wszystko, co robimy i mówimy. Dlatego warto postarać się mieć z dzieckiem wspólne zainteresowania, bo one najmocniej łączą. Wychowała Pani córkę na osobę, która lubi czytać, to nie będzie więc trudne, bo grunt już jest.

I jeszcze jedno: córka ma rację – większość rodziców, którzy negatywnie wypowiadają się o lekturach dzieci, nie czytała tych książek. Dlaczego zatem chcemy odgonić od nich nasze dzieci? Przyczyną jest brak akceptacji wielorakiej natury dziecka. Boimy się tego, że nasze dziecko, które postrzegamy jako słodkie i niewinne, zainteresuje się wampirami, śmiercią, przemocą czy seksem. Chcemy je widzieć jako niewinną istotę i „uchronić” przed ciemną stroną świata, więc podtykamy słodkie książeczki z czasów naszego własnego dzieciństwa. Tymczasem dziecko samo doskonale wie, kiedy jego psychika jest już gotowa, żeby zmierzyć się z wielorakością świata. Gdy przerażają nas lektury naszego dziecka (lub to, czym ono się interesuje), warto zadać sobie pytanie: „Czego się boję? Dlaczego nie pozwalam mojemu dziecku o tym wiedzieć?”.

Ewa Nowak: pedagożka, terapeutka, autorka książek dla dzieci i młodzieży

Share on Facebook Send on Messenger Share by email
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze