Za kilka miesięcy zaczynam pracować nad projektem, który będzie realizowany na Węgrzech. Projekt wymaga wielu przygotowań, dlatego przyjechałam wczoraj na cztery dni do Budapesztu, by pozałatwiać konieczne sprawy.
W Budapeszcie byłam dotąd tylko raz. Spędziłam tu wtedy niecałą dobę, z której większość poświęciłam na instalowanie wystawy. Ponieważ nie starczyło mi czasu na oglądanie miasta, mogę tę wizytę w Budapeszcie traktować jak swoją pierwszą.
Postanowiłam, że kilka pierwszych godzin poświęcę na to, co najbardziej lubię robić w miastach, które odwiedzam po raz pierwszy – snucie się bez konkretnego planu i bez nosa w mapie.
Kiedy wczoraj dojechałam do miejsca, gdzie mieszkam, było już ciemno i późno. Nie wiedziałam więc, gdzie jestem. Rano okazało się, że ulokowano mnie w pięknej starej dzielnicy willowej, pełnej okazałych budynków z różnych epok – od dziewiętnastowiecznych i z początku dwudziestego wieku, po współczesne, wybudowane zaledwie kilka lat temu.
Prowadzona swoją miejską intuicją, szybko wyszłam z dzielnicy, w której mieszkam i trafiłam do centrum, które od razu wzbudziło moją sympatię, bo dostrzegam w nim nasze warszawskie problemy. Rzeka odcięta jest tu od miasta drogą dla samochodów, która - jak sądzę - do niedawna była w użyciu; by pieszo pokonać szlaki samochodowe trzeba wchodzić we wszechobecne przejścia podziemne; mnóstwo tu wspaniałej architektury, która z nieznanych mi jeszcze powodów niszczeje.
Po dwugodzinnym spacerze znalazłam piękny dworzec kolejowy, niedaleko którego znajduje się dzielnica pełna maleńkich zakładów rzemieślniczych, niewielkich sklepików i przyjemnych kafejek, mieszczących nie więcej niż trzy stoliki. Najsympatyczniejsza ulica nazywa się Pozsonui út, czyli - jak powiedział mi spotkany na ulicy Węgier - ulica Bratysławska. Ulica urzekła mnie, zatrzymałam się więc tutaj, żeby się ogrzać i nabrać sił przed bardziej już zaplanowaną częścią dnia.