Anoreksja to choroba, która uderza w cały system rodzinny... Jak pomóc sobie i dziecku?
Zgłosić się na terapię. Najważniejsze to przyznać dziecku prawo do bycia chorym na anoreksję. To prezent na jego rzecz. Pozbycie się ambicji to pierwszy fundamentalny krok w terapii.
Odpuścić.
W domu starać się, żeby życie nie kręciło się wyłącznie wokół tematu choroby, jedzenia, zmuszania do jedzenia, rozmów wyłącznie o tym, kiedy i co dziecko jadło, kontrolowania. Tym zajmie się terapeuta. Nie warto zamieniać się w cerbera. Dzieci potrzebują bezwarunkowo kochających rodziców, a nie domowych psychiatrów.
Obdarzać czułością.
Anoreksja ma bardzo silne powiązanie z odrzuceniem cielesności. Chorujące na nią dzieci warto z miłością dotykać. Jeśli odrzucą ten dar – nie obrażać się na nie. Osoby z anoreksją nie akceptują swojego ciała, chcą go wcale nie mieć, więc nie czerpią przyjemności z dotyku. Warto zatem bardzo ostrożnie i tylko gdy dziecko nie stawia oporu, brać je za rękę, czule podać kurtkę, pogłaskać delikatnie po ramieniu.
Spędzać razem czas.
Choroba często powoduje, że relacje z dzieckiem krążą tylko wokół tego problemu. Terminy wizyt u terapeuty, egzekwowanie zaleceń lekarzy, prowadzenie dzienniczków diety – to nie może być jedyna forma kontaktu dziecko–rodzic. Lepiej pośmiać się z córką (albo samej), pośpiewać, powygłupiać się, powiedzieć, jak bardzo była cudowna, jaka teraz też jest wspaniała i jak ją zwyczajnie lubimy.