1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Kultura
  4. >
  5. Filmy jak witaminy – 8 produkcji, po których od razu poczujesz się lepiej

Filmy jak witaminy – 8 produkcji, po których od razu poczujesz się lepiej

„Pod słońcem Toskanii” (Fot. Buena Vista Pictures/Entertainment Pictures/Forum)
„Pod słońcem Toskanii” (Fot. Buena Vista Pictures/Entertainment Pictures/Forum)
Wakacje to dobry czas, aby nadrobić filmowe zaległości. Po jakie tytuły warto sięgnąć? Oto nasze zestawienie pięknych i motywujących produkcji; takich, po których robi się ciepło na sercu, a na twarzy pojawia się uśmiech. Wśród nich znajdziecie kinowe przeboje i mniej znane filmy, które w idealnych proporcjach łączą humor ze wzruszeniem. Życzymy miłego oglądania!

„Mała Miss”

Rodzina Hooverów składa się z dość oryginalnych jednostek: owładniętego obsesją sukcesu bankruta Richarda; homoseksualnego badacza twórczości Prousta i niedoszłego samobójcy Franka; nieustannie zadręczającej się problemami Sheryl oraz dziadka heroinisty, którego właśnie wyrzucono z domu starców. Są też najmłodsi: 7-letnia pulchna okularnica Olive, która marzy o udziale w konkursie piękności, oraz Dwayne, nastoletni miłośnik Nietzschego, który złożył ślub milczenia. Każdy z nich jest zapatrzony w swoje własne cele, jednak gdy mała Olive otrzymuje zaproszenie do udziału w konkursie małych piękności w Kalifornii, cała rodzina wpycha się do zardzewiałego busa i rusza na zachód. To doświadczenie odmieni los rodziny w sposób, o jakim nawet nie mogli marzyć.

„Mała Miss”, reż. V. Faris, J. Dayton, 2006 (Fot. Top Photo/Forum) „Mała Miss”, reż. V. Faris, J. Dayton, 2006 (Fot. Top Photo/Forum)

„Nadzwyczajni”

Bruno (Vincent Cassel) i Malik (Reda Kateb) od dwudziestu lat pomagają „trudnym” dzieciom i młodzieży. Pomimo wspólnej pracy łączy ich wieloletnia przyjaźń – stanowiąca dowód na to, że to nie podobieństwo charakterów, a wspólne wartości zbliżają ludzi. Stworzona przez nich organizacja wolontariuszy ma na celu wspieranie dzieci z autyzmem, dla których społeczna adaptacja stanowi wyjątkowe wyzwanie. Prowadzone przez bohaterów ośrodki mają charakter non-profit, co oznacza, że o ich istnieniu decydują przeznaczane przez sponsorów darowizny. Przyszłość ośrodków staje pod znakiem zapytania, kiedy ich poczynaniom zaczyna przyglądać się Inspektorat Opieki Społecznej. Przyjaciele są gotowi zmierzyć się z bezwzględnym systemem, żeby nie dopuścić, aby o losach ich podopiecznych decydowali nieodpowiedni ludzie.

„Nadzwyczajni”, reż. O. Nakache, E. Toledano, 2019 (Fot. materiały prasowe) „Nadzwyczajni”, reż. O. Nakache, E. Toledano, 2019 (Fot. materiały prasowe)

„Pod słońcem Toskanii”

Pisarka z San Francisco – Frances Mayers (Diane Lane) – po rozwodzie przeżywa kryzys twórczy i emocjonalny. Przyjaciółka nakłania ją do spędzenia dziesięciu dni w Toskanii. Nie do końca przekonana Frances zbiera się jednak na odwagę, pakuje walizki i wyjeżdża. Na miejscu, kierowana nagłym impulsem, kupuje malowniczo położoną, choć nieco zdewastowaną willę. Wynajmuje robotników do odnowienia domu i całkowicie zmienia swój styl życia. Spotyka ją cała masa niespodzianek i przygód. W końcu jednak Frances znajduje spokój i ukojenie, a przede wszystkim prawdziwą przyjaźń i… miłość.

„Pod słońcem Toskanii”, reż. A. Wells, 2003 (Fot. Buena Vista/Entertainment Pictures/Forum) „Pod słońcem Toskanii”, reż. A. Wells, 2003 (Fot. Buena Vista/Entertainment Pictures/Forum)

„Dama w vanie”

Ta historia wydarzyła się naprawdę. Na jej kanwie stworzono nie tylko film, lecz także esej, książkę, sztukę teatralną i słuchowisko radiowe. To poruszająca historia przyjaźni dwojga ludzi, która na zawsze zmieniła ich życie. Pojawienie się pewnej ekscentrycznej i nieco zgryźliwej starszej pani (Maggie Smith) w Camden, jednej z eleganckich dzielnic Londynu, budzi niepokój jej mieszkańców. Panna Shepherd mieszka bowiem w vanie, którego, jak twierdzi, zaparkowała „tymczasowo” na podjeździe domu Alana Bennetta (Alex Jennings). Ostatecznie spędziła tam kolejnych 15 lat. Z każdym dniem relacje tych dwojga zacieśniają się, przechodząc powoli w prawdziwą przyjaźń. Mężczyzna poznaje prawdziwą tożsamość staruszki i niezwykłą historię jej życia.

„Dama w vanie”, reż. N. Hytner, 2015 (Fot. Image Capital Pictures/Film Stills/Forum) „Dama w vanie”, reż. N. Hytner, 2015 (Fot. Image Capital Pictures/Film Stills/Forum)

„Patch Adams”

Opuszczając klinikę psychiatryczną Hunter Adams (Robin Williams), zwany Patchem, wie jedno: zostanie lekarzem, oczywiście psychiatrą. Ale innym niż ci, którzy go dotąd leczyli. Kiedy zjawia się w szpitalu, w salach chorych fruwają baloniki, skaczą piłki, słychać śmiechy i żarty. Drobne schorzenia uleczy przecież uśmiech, w trudniejszych przypadkach potrzeba clowna, a kiedy on nie da rady, pojawi się anioł. To, co robi Patch, jego nauczyciele widzą jako lekceważenie medycyny, a przede wszystkim ich autorytetu. Ale jak usunąć ze studiów studenta, który osiąga najlepsze wyniki w nauce mimo skłonności do zwariowanych żartów? Dziekan Walcott nie ustaje w wysiłkach i już zdaje się być bliski sukcesu.

„Patch Adams”, reż. T. Shadyak, 1998 (Fot. Collection CSFF/Rue des Archives/Forum) „Patch Adams”, reż. T. Shadyak, 1998 (Fot. Collection CSFF/Rue des Archives/Forum)

„Kłamstewko”

Billi dowiaduje się o ciężkiej chorobie żyjącej w Chinach babci. Chińczycy twierdzą, że tym, co zabija nie jest rak, tylko strach, więc cała familia decyduje ukryć złe wieści przed chorą i odwiedzić ją tłumnie pod naprędce skleconym pretekstem: hucznym weselem kuzyna. Nic nie szkodzi, że kuzyn i jego japońska dziewczyna znają się od zaledwie trzech miesięcy. Wychowana w Stanach Billi nie może pogodzić się z kłamstwem, ale i chłodem, z jakim Chińczycy tamują wszelkie emocje. Naznaczona przez dwa kraje, nieustannie przeżywa tożsamościowy konflikt. Film z humorem opowiada o kulturowym i pokoleniowym zderzeniu, przemijaniu miejsc i ludzi, a także o desperackim szukaniu siebie pośród sprzecznych wizji i wartości.

„Kłamstewko”, reż. L. Wang, 2019 (Fot. materiały prasowe) „Kłamstewko”, reż. L. Wang, 2019 (Fot. materiały prasowe)

„Amelia”

„Amelia” to niezwykła i przewrotna komedia romantyczna, w której groteska, surrealizm i ironia przeplatają się z magią i bajkowością. Tytułowa bohaterka (Audrey Tautou) jest bardzo nieśmiałą, wrażliwą osobą. Pracuje jako kelnerka w jednej z kawiarenek i wynajmuje mieszkanie w dzielnicy Montmartre. Chcąc sprawić, by inni poczuli się bardziej szczęśliwi, wymyśla wiele misternych intryg, np. próbuje odnaleźć właściciela pudełka z dziecięcymi zabawkami, które znajduje w swoim mieszkaniu, lub obmyśla genialny plan, by rozbawić ojca, kradnąc jego ulubionego krasnala ogrodowego. Przyjdzie jednak moment, kiedy Amelia będzie musiała zająć się własnym losem i własnym szczęściem. Znajdzie miłość w równie nieśmiałym jak ona młodym Nino.

„Amelia”, reż. J. Jeunet, 2001 (Fot. Capital Pictures/Film Stills/Forum) „Amelia”, reż. J. Jeunet, 2001 (Fot. Capital Pictures/Film Stills/Forum)

Share on Facebook Send on Messenger Share by email
Autopromocja
Autopromocja

ZAMÓW

WYDANIE DRUKOWANE E-WYDANIE
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze