Sezon urlopowy od zawsze służył nam do naładowania wewnętrznych baterii i korzystania z życia pełną piersią. Przeszkodzić może w tym tylko wiecznie gadający i mnożący problemy umysł. Dlatego trenerka Dagmara Gmitrzak radzi, by – zanim gdzieś wyjedziemy – najpierw jego wysłać na wakacje.
Martyna Wojciechowska, podróżniczka i dziennikarka, powiedziała, że podróże mają magiczną moc uzdrawiania duszy i pomagają zdystansować się do problemów dnia codziennego. Podpisuję się pod jej słowami. Podróże wprawdzie nie rozwiążą naszych problemów, ale dzięki tymczasowej zmianie miejsca zyskujemy świeże spojrzenie na swoje życiowe problemy. Wszystko, co dzieje się podczas wyjazdu, może być dla nas nauką, z której wyniesiemy cenne lekcje. Proponuję ci zatem bycie tego lata świadomym podróżnikiem. Jak to zrobić?
Jeśli coś lub ktoś szczególnie przykuwa twoją uwagę albo wywołuje emocje, zapytaj siebie: Dlaczego to mnie tak interesuje? Dlaczego porusza emocjonalnie? Czy przypomina mi się coś z przeszłości? Czego mogę się o sobie dowiedzieć dzięki tej obserwacji? A jeśli podczas podróży coś dzieje się nie po twojej myśli (np. pogoda nagle się zmienia, nie udaje ci się dostać do zaplanowanego miejsca), pobądź chwilę z tym, co czujesz w związku z tą sytuacją. Jeśli odczuwasz rozczarowanie i złość, nazwij te emocje. A potem zapytaj siebie, czy warto je pielęgnować i zatruwać sobie dalszy urlop. Z czego biorą się te emocje? Może w codziennym życiu też chcesz za bardzo kontrolować rzeczywistość i ludzi? Czasami zwyczajnie warto trochę odpuścić.
Urlop to świetna okazja, by zachwycić się życiem. Ale równie dobrze możesz zrobić to samo bez wyjeżdżania do dalekich krajów. Bruce Lipton, biolog molekularny, stworzył narzędzie do rozwoju osobistego, oparte na odkryciach współczesnej biologii i psychologii. Nadał mu dość romantyczną nazwę: „efekt miesiąca miodowego”. W skrócie chodzi o to, aby wzbudzić w sobie stan zakochania, który przydarzył nam się kiedyś w życiu. Jak to zrobić? Krok pierwszy: przypomnij sobie, jak się czułeś fizycznie i psychicznie, kiedy się w kimś zakochałeś. Zapewne miałeś dużo energii witalnej, odczuwałeś radość i miłość w sercu. Świat i życie wydały ci się o wiele piękniejsze niż zazwyczaj. Po pewnym czasie straciłeś jednak to doświadczenie. Działanie hormonów i neuroprzekaźników osłabło. Romantyzm się skończył, a zaczęło zwyczajne życie. Lipton uważa, że możemy powrócić do stanu zakochania nie tylko w związkach, ale ogólnie w życiu. Wymaga to jednak świadomej i regularnej pracy: codziennego wprawiania się we wdzięczność i w zachwyt nad swoim życiem, nad tym, co dobrego się zdarzyło i co może się zdarzyć, fascynację pięknem przyrody. Innymi słowy zauważania pozytywnej strony życia. W stanie wdzięczności nasz układ immunologiczny wzmacnia się, mamy więcej energii do działania.
Dlatego: tuż po przebudzeniu pomyśl o kilku rzeczach, za które jesteś wdzięczny (poczuj w sobie wdzięczność). Tę samą praktykę powtórz przed snem. Poza tym słuchaj muzyki, która szybko budzi w tobie radość (tańcz też do niej), spotykaj się z osobami o optymistycznym nastawieniu do życia, słuchaj pozytywnych wykładów na YouTubie, czytaj inspirujące artykuły i książki.
Badania wykazały niedawno, że podczas minuty wypowiadamy w myślach około 1300 słów. Co ciekawe, niektórzy z nas mówią również do siebie na głos (np. w domu, kiedy nikt nie widzi, albo idąc ulicą). Pomyśl, jak potężny arsenał słów kreuje twój umysł! Jak mawiają na Dalekim Wschodzie: „nasz umysł jest tak aktywny jak małpa przeskakująca z gałęzi na gałąź”. Łatwo może wymknąć się nam spod kontroli, jeśli nie zastosujemy praktyki uważności – czyli uświadamiania sobie tego, że właśnie myślimy i o czym myślimy. Sęk w tym, że myśli wpływają na aktywność różnych ośrodków w mózgu, czy tego chcemy, czy nie. Mogą np. pobudzić układ limbiczny, związany z emocjonalnymi reakcjami, mogą szybko aktywować reakcję stresową lub wprowadzić nas w przygnębienie. Dlatego nawet kiedy jesteś na urlopie lub odpoczywasz na łonie natury, twój umysł może ci skutecznie przeszkodzić w odprężeniu. Wystarczy, że pozwolisz mu błądzić w ciemniejszych odmętach przeszłości albo zamartwiać się o przyszłość. Powiedz umysłowi: „wybieram bycie w chwili obecnej, chcę się cieszyć z tej właśnie chwili, bo tylko w niej płynie nurt mojej rzeki życia”.
Karateka i aktor Bruce Lee powiedział: „Zrozumiałem, że życie najlepiej przeżyć, a nie tworzyć na jego temat koncepcje”. Często zamiast żyć i celebrować życie, myślimy o tym, jakie ono ma być. Zastanawiamy się, dlaczego nie jest takie, jak sobie wymarzyliśmy, szukamy odpowiedzi w filmach, książkach i filozofiach. Oczywiście warto myśleć o tym, jak chcemy żyć, nie zapominając jednak, że życie przydarza się nam właśnie teraz. Czasami zatopieni w rozmyślaniach, nie zauważamy drobnych cudów, które wydarzają się każdego dnia. Dlatego wybierz kilka najważniejszych jakości, których chcesz doświadczać w życiu – np. radość, kochanie i bycie kochanym, zdrowie, zachwyt i kreatywność – i poddaj się temu, jak i gdzie życie cię prowadzi, starając się zauważać w nim te właśnie jakości. Możesz codziennie wykonać takie oto ćwiczenie:
Usiądź prosto. Przeciągnij się i poczuj, jak rozciąga się twój kręgosłup. Przenieś uwagę na stopy. Poczuj, jak dotykają ziemi. Jakie to uczucie być ugruntowanym? Przenieś uwagę wyżej: do kostek, łydek, ud i pośladków. Następnie skieruj uwagę do podstawy kręgosłupa, zlokalizuj kość ogonową. Poczuj, jak opiera się o podłoże. To kolejne miejsce twojego ugruntowania. Teraz rozszerz uwagę na miednicę i podbrzusze. Zrób kilka oddechów brzusznych (wraz z wdechem brzuch zwiększa objętość, na wydechu zmniejsza). Przenieś uwagę do klatki piersiowej i zlokalizuj oddech. Poczuj ruch mięśni na wdechu i rozluźnienie na wydechu. Poczuj ramiona, ich przyjemną ciężkość. Uświadom sobie plecy i kręgosłup. A teraz powoli przenieś uwagę do szyi i głowy. Niech uwaga przeskanuje czoło, powieki i zatrzyma się na nozdrzach. Odczuwaj powietrze, które wpływa do nozdrzy na wdechu i wypływa na wydechu. Poczuj jedność ze swoim oddechem. To on jest bramą do bycia tu i teraz. Możesz powiedzieć do siebie w myślach: „Żyję tu i teraz. Dziękuje za moje życie”.
Im częściej się śmiejesz, tym jesteś bardziej lubiany przez otoczenie. Osoby, które się często uśmiechają, oceniamy jako bardziej sympatyczne i otwarte. Nie chodzi jednak o uśmiech sztuczny, ale szczery, autentyczny. Taki śmiech może poprawić samopoczucie nie tylko twojemu rozmówcy, ale tobie też. Kiedy uśmiechasz się, mózg wydziela więcej endorfin, twój układ immunologiczny wzmacnia się, a ciało otrzymuje zastrzyk energii. Warto praktykować jak najczęściej się da i śmiać się np. ze swoich myśli.