To naturalny stan w rozwoju związany z początkiem zauważania różnic między ludźmi. Rozpoczyna się zwykle wkrótce po ukończeniu 6. miesiąca życia i trawa przez następne 2 (albo nawet 3) lata. Jak przetrwać ten stresujący okres?
- Pamiętaj, że to normalny etap w rozwoju i nie ma w tym twojej winy.
- Zacznij od krótkich „rozstań”. Dziecko może odczuwać lęk, jak tylko znikniesz z pola widzenia - wystarczy, że pójdziesz do kuchni albo drugiego pokoju. Przed „rozstaniem” powiedz, że zaraz wrócisz, a gdy dziecko zaczyna płakać, mów do niego z tego miejsca, w którym akurat jesteś.
- Zanim wyjdziesz i zostawisz dziecko z kimś innym, pobaw się z nim.
- Poznawaj dziecko z innymi ludźmi, ale jeśli jest zestresowane, gdy ktoś obcy się nim opiekuje, reaguj i sama je trzymaj.
- Wychodź, gdy dziecko jest wyspane i nakarmione – zmęczone, w gorszej formie dziecko będzie mocniej odczuwać lęk. Unikaj zostawiania chorego dziecka.
- Nie przedłużaj chwili rozstania pod wpływem płaczu dziecka ani nie wracaj, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku – dziecko będzie utwierdzać się w swoim lęku.
- Nie panikuj – akcja budzi reakcję, więc twoja nerwowość wywoła jeszcze większy niepokój u dziecka.
Lęk przed rozstaniem zazwyczaj mija w wieku około 3 lat i rzadko wymaga pomocy specjalisty. Jednak zauważysz, że dziecko jest nadmiernie zestresowane nawet, gdy jest z tobą: np. ma bóle brzucha, nagłe ataki paniki albo problemy ze snem, skontaktuj się z lekarzem.