Stres we wczesnym okresie życia

Nowe badania wskazują, że zdolność do radzenia sobie ze stresem nie jest genetycznie wpisana w umiejętności naszego mózgu. Mózg raczej uczy się tego. Nauka ta zaczyna się razem z najwcześniejszymi doświadczeniami emocjonalnymi. Już w dzieciństwie rozwijają się neuronowe ścieżki, które przygotowują mózg na przyszłe wyzwania.

Naukowcy z Kanady, z University of Calgary odkryli, że obwody w mózgu pod wpływem stresu zmieniają się w bardzo wczesnym okresie życia. Bolesne, stresujące przeżycia wpływają na układ nerwowy i wydzielanie hormonów stresu. W organizmie proces ten przebiega na linii podwzgórze mózgowe - przysadka mózgowa - nadnercza. Nawet pojedyncze stresujące wydarzenia, jakich doświadcza dziecko, znacząco zaburza funkcjonowanie tej "osi", pozostawiając ślady w innym niż dotychczas funkcjonowaniu mózgu. W ten sposób przygotowujemy się do kolejnych tego typu doświadczeń. Od tej pory radzimy sobie poprzez wypieranie trudnych uczuć. Efektem ubocznym tego procesu u dzieci jest mniejsza aktywność obszarów odpowiedzialnych za uczenie się. To pokazuje, jak mózg jest "elastyczny" o podatny na zmiany. Przeżywany często stres, niestety, je utrwala. Dzieje się tak zwłaszcza w dzieciństwie. Potem, w późniejszym życiu, jesteśmy mniej odporni psychicznie i gorzej radzimy sobie ze stresującymi sytuacjami. Odbija się to na naszym zdrowiu. Zwłaszcza choroby układu krążenia, otyłość, cukrzyca i depresja są skutkami stresu przeżytego w dzieciństwie.

Wyniki badań zostały opublikowane w czasopiśmie Nature Neuroscience.

źródło: University of Calgary