Jeśli ktoś w latach 90. zapadł w długi sen, by obudzić się kilka miesięcy temu, posłuchawszy nowego Heya chwyci się za głowę i zawyje z przerażenia. Jeśli jednak karierę szczecińskiej grupy śledzi na bieżąco, "Do rycerzy, do szlachty, do mieszczan" uzna za naturalną kolej rzeczy.
Rewolucją była tak naprawdę wydana trzy lata temu "Miłość! Uwaga! Ratunku! Pomocy!". Kasia Nosowska i koledzy odrzucili wówczas etos polskiego głosu Seattle, głównej siły juwenalianych koncertów. Pozbyli się brudnych gitar i image'u pasującego do rozkładówek "Bravo" i "Popcornu". Sięgnęli odważnie po elektronikę, inspiracji zaczęli szukać zupełnie gdzieś indziej niż dotychczas.
Przeczytaj wywiad z zespołem
"Do rycerzy, do szlachty, do mieszczan" to kolejny krok ku nowemu. Płyta czaruje jeszcze zanim wyląduje w odtwarzaczu. Jest po prostu pięknie wydana. W tekturowym pudełeczku ze stylizowanym na szkolne zdjęciem zespołu spoczywa ołówek. Później jest podobnie - muzyka jest na tyle subtelna, że w pełni docenimy ją dopiero po trzecim, czwartym przesłuchaniu. Na pierwszym planie jak zwykle Nosowska - choć grupa gra w tym samym niemal składzie od lat, to ona jest jej wizytówką, niezależnie o którym okresie twórczości mówimy. Ta stałość to olbrzymia zaleta - mało kto może pozwolić sobie dziś na podobną swobodę twórczą. Mało kto ma takie silne wsparcie kolektywu.
Trudno wskazać najmocniejsze fragmenty tej płyty, bo wszystkie wyrastają ponad poziom wyznaczany dziś przez inne kapele. Już otwierająca album "Wieliczka" daje nam poczucie muzycznego i lirycznego spełnienia. Stonowana, budząca niepokój, pełna znaków zapytania. Podobnie "Lilia, kula i cyrkiel" czy utwór tytułowy, będący popisem kompozycyjnym talentów muzyków. Nikt z nich nie tęskni za cięższym, rockowym graniem. Mając taką alternatywę, słuchacz też nie powinien.
Hey "Do Rycerzy, do szlachty, do mieszczan", SuperSam