Zastanawiasz się, co o tobie mówi fakt, że rozmawiasz ze swoim pupilem jak z człowiekiem? Okazuje się, że taki zwyczaj nie jest przejawem szaleństwa, a raczej wysokiej inteligencji i empatii. Sprawdź, jakie cechy wyróżniają osoby, które traktują swoje zwierzęta jak pełnoprawnych rozmówców.
Zdarza ci się prowadzić długie rozmowy ze swoim psem lub kotem, wykraczające poza proste komendy typu „siad”, „zostań” czy „leżeć”? Mówisz do swojego pupila, jakby był pełnoprawnym rozmówcą, dzieląc się swoimi myślami i emocjami? Jeśli tak, to wcale nie oznacza, że oszalałeś – wręcz przeciwnie! Jak wskazują badania psychologiczne, taki nawyk może świadczyć o wielu pozytywnych aspektach osobowości. Lachlan Brown, założyciel portalu Hack Spirit, wyróżnia siedem cech charakterystycznych dla osób, które rozmawiają ze swoimi zwierzętami. Oto one:
Osoby, które traktują zwierzęta jak rozmówców, zazwyczaj cechuje głęboka empatia. „Nie chodzi tylko o to, by traktować zwierzęta jak towarzyszy, ale o prawdziwe zrozumienie ich emocji i nawiązywanie głębokiej więzi” – zauważa Brown. Potrafią one odczytać nastrój swojego pupila i dostosować do niego swoje zachowanie. To także osoby, które okazują empatię innym ludziom, co czyni je doskonałymi przyjaciółmi i partnerami. Jak bowiem pokazują liczne badania, empatyczni ludzie są bardziej skłonni do pomagania innym, potrafią lepiej interpretować mowę ciała i emocje, a ich relacje międzyludzkie są głębsze i bardziej satysfakcjonujące.
Jak zauważa Daniel Goleman, ekspert w dziedzinie psychologii: „Inteligencja emocjonalna zaczyna się rozwijać już we wczesnym dzieciństwie”. Osoby rozmawiające ze zwierzętami wykazują dużą świadomość własnych i cudzych emocji. Potrafią zarządzać swoimi uczuciami i rozumieć emocjonalne potrzeby innych – zarówno zwierząt, jak i ludzi. Nie jest przecież tajemnicą, że osoby o wysokiej inteligencji emocjonalnej łatwiej budują relacje, są bardziej odporne na stres i potrafią skutecznie rozwiązywać konflikty.
Ludzie, którzy prowadzą rozmowy ze swoimi pupilami, zazwyczaj dobrze czują się sami ze sobą. „Nie oznacza to, że są samotnikami – raczej, że nie potrzebują ciągłego towarzystwa innych ludzi, by czuć się spełnionymi” – pisze Brown. Ich relacja ze zwierzakiem daje im poczucie bliskości i zrozumienia, nawet jeśli w danym momencie nie mają nikogo innego do rozmowy. Zamiast szukać uwagi otoczenia, potrafią cieszyć się własnym towarzystwem, co często świadczy o
dojrzałości emocjonalnej.
Czy wiesz, że mówienie do siebie może poprawiać funkcje poznawcze i zdolność rozwiązywania problemów? Badania naukowców z Uniwersytetu w Chicago wykazały, że osoby prowadzące monologi (lub dialogi ze swoimi zwierzętami) są bardziej kreatywne i częściej znajdują nieszablonowe rozwiązania. Jak pisze Brown: „Często traktuję rozmowy z moim psem jak burzę mózgów – pomaga mi to spojrzeć na problem z innej perspektywy”. Kreatywne osoby częściej podejmują wyzwania intelektualne, angażują się w twórcze projekty i potrafią dostrzegać powiązania między pozornie niezwiązanymi ze sobą faktami.
Mindfulness, czyli uważność, to sztuka bycia tu i teraz. Okazuje się, że rozmowy ze zwierzętami mogą wspierać tę praktykę. Osoby, które rozmawiają ze swoimi pupilami, często skupiają się na chwili obecnej i czerpią z niej radość. „Gdy rozmawiam z moim psem, jestem w pełni obecny – nie martwię się przeszłością ani przyszłością, liczy się tylko ta chwila” – podkreśla Brown. Badania potwierdzają, że osoby praktykujące mindfulness są szczęśliwsze, mniej podatne na lęki i bardziej skoncentrowane na codziennych zadaniach.
Ludzie, którzy rozmawiają ze zwierzętami, często wykazują silny instynkt opiekuńczy. Już Carl Rogers twierdził, że „dobre życie to proces, a nie stan bycia”. Troska o zwierzę, uczenie go nowych rzeczy, dbanie o jego dobrostan – wszystko to jest naturalnym odruchem tych osób. Ich opiekuńczość przejawia się nie tylko w relacji ze zwierzętami, ale również w kontaktach międzyludzkich. W tym miejscy warto chociażby wspomnieć, że według badań osoby opiekuńcze częściej angażują się w działalność charytatywną, są bardziej skłonne do pomocy innym i budują silne więzi społeczne.
Mówienie do zwierząt to wyraz autentyczności. Jak zauważa Brown: „Gdy rozmawiam ze swoim psem, nie udaję, nie gram żadnej roli – jestem po prostu sobą”. Osoby, które rozmawiają ze zwierzętami, nie boją się być sobą, co sprawia, że są prawdziwe i szczere także w relacjach z ludźmi. Do tego, że jest to niezwykle pozytywna cecha, nie trzeba chyba specjalnie przekonywać. Autentyczność pomaga przecież nie tylko budować zaufanie, ale także wzmacnia relacje międzyludzkie i sprawia, że czujemy się bardziej spełnieni.
To jednak nie wszystko. Badania Nicholasa Epleya z Uniwersytetu w Chicago dowodzą, że przypisywanie zwierzętom cech ludzkich to przejaw wysokiej inteligencji, a nie naiwności.
„Historycznie nadawanie cech ludzkich obiektom zawsze było uważane za dziecinne i głupie, ale w rzeczywistości jest to normalny efekt uboczny rozwoju mózgu” – twierdzi Epley.
Obala to stereotyp „szalonej kociary” i sugeruje, że rozmowy ze zwierzętami są dodatkowo oznaką wrażliwości i inteligencji, a nie ekscentryczności.
Źródła: „People who talk to their pets like humans usually exhibit these 7 traits, according to psychology”, geediting.com; „Science: Talking to Your Dog Means You’re Smart, Not Crazy, inc.com; „Ludzie, którzy rozmawiają ze swoimi zwierzętami odznaczają się swoistą inteligencją”, dobrewiadomosci.net.pl [dostęp: 06.02.2025]