Nawet bycie uwiedzioną jest doświadczeniem, które czegoś uczy. Najważniejsze to nie czuć się ofiarą. Przecież nie ma żadnej gwarancji, że wszystkie nasze przygody skończą się happy endem.
Słowo „uwodzenie” wzbudza w nas pewien dreszczyk emocji, lekkiego niepokoju i ekscytacji. Wyobrażamy sobie lekką perwersję, grę erotyczną, podchody, czarowanie, ale też rodzaj lekkiego oszustwa. Dopóki uwodzenie trwa, nie oceniamy go bardzo surowo, stajemy się bardziej zasadniczy w wypadku formy dokonanej – „uwiedzenie”. Ono nie pozostawia już wątpliwości, że uwodzący czy uwodząca uzyskali to, czego chcieli. Przewagę. Dla zdrowia psychicznego uwiedzenie może być niebezpieczne, bo uwiedziona czy uwiedziony zostają w jakiś sposób wykorzystani.
Zarówno uwodzenie, jak i bycie uwodzonym może być jednak przyjemne i dostarczać nam ekscytacji, chociaż na samym flircie trudno zbudować coś trwałego. Jeśli mówimy o relacji, która ma na celu grę, to najlepiej na grze zakończyć i nie iść dalej. Jestem zwolenniczką zabawy i flirtowania, które niosą radość i satysfakcję i wypływają z rzeczywiście przeżywanego zauroczenia, zachwytu, również z podniecenia. Pamiętam takie chwile, kiedy wchodzę do sali pełnej mężczyzn, na których mi zależy i którzy mi się podobają, a oni wszyscy wodzą za mną wzrokiem, odwracają się w moją stronę jak słoneczniki do słońca. To jest też uwodzenie, ale bez intencji manipulowania.
Skłonność do uwodzenia towarzyszy niektórym zaburzeniom osobowości, na przykład u osób, które za wszelką cenę dążą do bycia w centrum uwagi. Mają przy tym problem z intymnością, bliskimi relacjami i jedynym dostępnym na to sposobem jest dla nich flirt, epatowanie seksualnością i roztaczanie obietnic. A uwodzenie ma to do siebie, że te obietnice są raczej bez pokrycia.
Z moich obserwacji wynika, że często kompulsywnie uwodzą te kobiety, które w przeszłości doświadczyły nadużycia, molestowania. We wczesnym okresie swojego rozwoju seksualnego dowiedziały się, że mogą być zauważone ze względu na to, jak działają na ważnych dla siebie dorosłych. Skutkiem jest na ogół jedna z dwóch postaw: albo wycofują się z seksu, bo się go boją, czują do niego obrzydzenie. Albo – jeśli to molestowanie oprócz strachu i poczucia wykorzystania przyniosło im także poczucie ważności, bycia wybraną – nieustannie innych uwodzą. Mniej wiem o molestowanych mężczyznach, ale jeżeli matka lub inna dorosła kobieta uwodziła chłopca, to on później w pewnym sensie odtwarza sytuację, która go spotkała. Jest niedostępnym księciem, choć jednocześnie potrafi czarować w sferze erotycznej. Zarówno za takimi femme fatale, jak i donżuanami często podążają tłumy, bo oni się odnoszą do naszych ukrytych pragnień, bardzo intymnych, czasem zawstydzających. Trafiają w środek naszych skrytych marzeń i mają dzięki temu nad nami władzę.
Jeśli dałam się uwieść, ale było mi przyjemnie, podobało mi się, choć spodziewałam się czegoś więcej, a tego nie dostałam, można sobie powiedzieć: widziały gały, co brały. Dodałabym, że nie rozumiały, co za tym idzie. Nawet bycie uwiedzioną jest doświadczeniem, które czegoś uczy. Najważniejsze to nie czuć się ofiarą. Przecież nie ma żadnej gwarancji, że wszystkie nasze przygody skończą się happy endem. Życie polega na różnorodności. Ważne, żeby decyzje podejmować świadomie. Jeśli moje ciało chce iść z kimś do łóżka, moja głowa może się zastanawiać, jak się będę czuła później. Mogą się pojawić wątpliwości w rodzaju: „A co on sobie potem o mnie pomyśli?”, albo: „Co powie mamusia?”, „Co się stanie, jak mąż się dowie?”. Bierzemy takie rzeczy pod uwagę albo lecimy na skrzydłach spontaniczności i wtedy wpadamy czasem w sytuacje, które się dla nas kończą przykrymi konsekwencjami. Wolno i tak. Tylko czy warto?
Wysłuchał Dariusz Janiszewski.
Katarzyna Miller, terapeutka. Pisze książki, wiersze, śpiewa.