Ogłaszam zwycięstwo nad… SPOCONĄ ŁAPKĄ! Ten psychosomatyczny objaw towarzyszy mi od lat w chwilach stresu, gdy nadchodzi wyzwanie, które sam sobie wrzucam na bary. Wtedy wasz Szymek zaczyna serię zwodów, bujnięć i wahnięć, czy to, co sobie wymyślił, ma w ogóle sens.
Znalazłem w końcu na siebie sposób. Mam wytrych do Majewskiego. Szukałem go jakieś 57 lat i w końcu mam ten tajemniczy kod do samego siebie. Sposób postępowania jest prosty: jak tylko Szymek się waha i czai, to wysyłam sam do siebie Majewskiego, który za niego podejmuje decyzję. Pachnie to lekką schizofrenią, ale trudno, zanim psycholodzy z rubryk sąsiednich się na mnie rzucą, wyjawię go, bo jestem pewien, że jest uniwersalny i zadziała tak samo na przykład na Jana Nowaka czy Urszulę Gdulę (kochani, jak niechcący teraz wymieniłem konkretne osoby, to sorry, zbieżność przypadkowa).
Nie będę tu krzyczał „Eureka!”, bo pewnie nie jestem w tej dziedzinie oryginalny, ale jednak ogłaszam zwycięstwo nad… SPOCONĄ ŁAPKĄ! Otóż ten psychosomatyczny objaw towarzyszy mi od lat w chwilach stresu, gdy nadchodzi jakieś wyzwanie, które sam sobie uparcie wrzucam na bary. I kocham owo wrzucanie, ale jednocześnie zwykle wtedy zaczynam pompować balon moich lęków, pełen katastrof i wizji upadku.
SPOCONE ŁAPKI pojawiają się zwykle od razu, gdy pomysł nabiera kształtów i staje się coraz bardziej realny. I wtedy wasz Szymek zaczyna serię zwodów, bujnięć i wahnięć, czy to, co sobie wymyślił, ma w ogóle sens. Tak było ostatnio z moim nowym monologiem, który nosi znamienny tytuł „Kto panu to zrobił?” – i rzeczywiście „zrobił mi” on coś nowego, innego, co stało się zaczynem do opracowania naukowo Metody Na Majewskiego.
Bo oto w momencie wpadnięcia na pomysł zareagowałem jak typowy Szymuś. Od razu zameldowały się wszystkie moje lęki, od SPOCONYCH ŁAPEK po nocne wybudzenie i ciągi myśli „może jednak nie”. Jednak wtedy, ni z tego, ni z owego, do wystraszonego Szymusia wysłałem mocnego, doświadczonego, dorosłego Majewskiego, który bez litości podał konkretną datę premiery! Ba, za plecami Szymka zadzwonił do jego agentki i ustalił jesienną trasę. I wtedy stres wyparował, trema odeszła, balon został przekłuty, a kobyłka podeszła do płota. Umiesz, wiesz, masz doświadczenie, będzie dobrze – tak do Szymona rzekł Majewski. Czyżby Szymek lubił się bać, a Majewskiego zaczęło to męczyć? A może to robota Tadeusza? Mam tak na drugie. I to może właśnie Tadeusz miał dosyć tego konfliktu między Szymkiem a Majewskim i przechylił szalę?
No proszę, zacząłem od rozdwojenia jaźni, a kończę niezłym roztrojeniem.
Czyżbym jednak dojrzał w wieku 57 lat? Zauważył swoje mocne strony? Okrzepł trochę w sobie? Dokopał się do instrukcji obsługi Szymka?
Majewski, ten spryciarz, zastosował tak naprawdę prostą metodę mojej żony w planowaniu urlopu. Widząc moje męki decyzyjne, iście pięściarskie uniki, Madzia po prostu nagle oświadcza: „Lecimy 14 lipca tu i tu”. I lecimy.
I uwierzcie, lecę, jestem już po premierze, gdyby nie Majewski, to jeszcze szukałbym wymówek. Majewski więc radzi: nie mówmy, że zrobimy, tylko mówmy: zrobimy to 14 sierpnia o 16. Należy wszystkich o tym powiadomić, żeby, jeśli się cofniemy, wytykali nas palcami. Wiecie, jak to wspaniale działa, gdy Majewski mówi do Szymona na głos: „Fajny felieton do »Zwierciadła« wysyłasz do środy tego tygodnia”. I jak jest czwartek, a Szymon jeszcze nie wysłał, wiecie, jaki to wstyd przed Majewskim? Nie mówiąc już, że Tadeusz ma po dziurki!
Drogi Janie Nowaku, napisz więc ten plan do 15 lipca do 16.30. A ty, Ulu Gdulu, oddasz projekt do 12 sierpnia. Wierzy w Was Majewski i nawet Szymek też już zaczyna.
PS Imiona i nazwiska są przypadkowo celowe. Nawet moje. Wszak Majewskich jak psów.
Szymon Majewski, dziennikarz, showman, wodzirej. Wpada w Szał w Radiu Zet, monologuje w Och-Teatrze i mówi z Asią Kołaczkowską w podcaście „Mówi się”.