Chodź twierdzi, że inspiruje się głównie Elvisem i Michaelem Jacksonem, jego twórczość jest raczej jak mocno przesłodzona szklanka herbaty zaparzonej przez Stinga.
O tym, jak artysta znany jako Bruno Mars został artystą, piszą wszyscy recenzenci, nie wywinę się więc i ja. Otóż człowiek, który chciał być muzykiem, zaczął komponować. Sęk w tym, że nie dla siebie, a dla innych. Z sukcesem. Jego piosenki śpiewane przez m.in. Brandy czy Sugababes - kilkusezonowe gwiazdki popu - zyskiwały na popularności. W
efekcie dano mu szansę przed mikrofonem. I znów sukces. "Doo-Wops &Hooligans" stał się bestsellerem, a młody artysta zgarniał jedną nagrodę za drugą, z Grammy włącznie.
"Unorthodox Jukebox" to drugi album w karierze, właściwie wzorujący się na debiucie. Co to znaczy? Otóż Bruno Mars to mistrzostwa opanował żonglowanie stylami muzycznymi, zupełnie jakby w sklepie z płytami nie miał swojej ulubionej półki. To muzyka z jednej strony taneczna, z drugiej - pościelowa. Czarna, a po chwili wybielona. Jest jak sos w wietnamskim barze - nawet nie słodko-kwaśna, a w pięciu smakach.
Niestety trudno znaleźć w tym wszystkim jakieś drugie dno, odnaleźć spójność. Utwory są bogato zaaranżowane, doskonale zmiksowane i niestety bardzo, bardzo wtórne. W tle kolejnych piosenek mimochodem słyszymy Marylę Rodowicz, z przekąsem nucącą swój klasyk "Ale to już było...".
Bruno Mars brzmi jak Sting ("Locked Out Of Heaven"), George Michael ("Treasure"), Madonna, Jamiroquai i wielu innych artystów, których słyszycie na co dzień w radiu. Oddajmy więc głos Maryli: "Czasem trafił się wielki raut, albo feta proletariatu, czasem podróż w najlepszym z aut, częściej szare drogi powiatu". I choć Bruno Mars zdaje się być jak autostrada A1, to wszyscy wiedzą, że z Warszawy do Gdańska wciąż lepiej jechać wyremontowaną siódemką.
Bruno Mars, "Unorthodox Jukebox", Warner