Muszę się tym podzielić: dostałam w prezencie Anioła wyrzeźbionego w drewnie. Okoliczności wydarzenia: Podlasie, Białystok, podróż związana z książką, w której opisałam nadnarwiańskie tereny i burzliwe rodzinne dzieje. Okazuje się podróżą nie tylko w przestrzeni, ale i w czasie… Na wieczór autorski przybywają bowiem osoby z przeszłości. Takie, które widywałam codziennie – ale kilkanaście lat temu, takie, które widywały mnie codziennie, ale jako dziecko… I właśnie od jednej z nich dostałam Anioła o niesamowitej energii. Artysta z Podlasia, który takie anioły rzeźbi, wybiera drewno z odzysku, by nadać mu drugie istnienie. Ale bierze tylko to, które pochodzi z siedzib życia: domów, stodół, nigdy z chlewików czy wychodków. Artysta nazywa się Aleksander Grzybek, a mój Anioł świdruje oczami i emanuje dobrą energią. Niesamowity!
Wróciłam z Podlasia, jak zwykle, bogatsza w siły. Od lat ładuję tam życiowe akumulatory, co uświadomiłam sobie przy tym edytorialu. SENS marcowy bowiem sam w sobie jest energetyzerem, pęka od pomysłów na mnożenie energii, a ta przyda się wszystkim po tej dziwnej zimie. Polecam ćwiczenie Ewy Klepackiej-Gryz, aby wypisać na kartce swoich pożeraczy energii, i umykać przed nimi. Ja z kolei radzę: w chwili słabości przywołajcie te elementy, które energię w wasz świat wnoszą. Od razu lepiej!
Moje energetyzery:
Psy szalejące z radości przed spacerem, a szczególnie Kleks. Nie spotkałam istoty obdarzonej większą energią niż ten mały foksterier, który wiruje jak zwariowany, skacze jak na trampolinie, by powitać domowników. Dalej: Anioł z Podlasia. Kwiaty, które dostałam, i rano wybuchły pełnią barw na biurku. Każda wypisana dedykacja. Dyplom z serdecznym podziękowaniem i wspomnieniem drogiej mi osoby. Uściski. Tak – uściski i powitania, z tymi, co przybyli z bliska i z daleka, z „teraz” i z przeszłości. Myśl, że zobaczymy się znowu. W naszych czasach – odległość nie musi przecież przeszkadzać.
fot.Zosia Zija i Jacek Piórko