Jest nie tylko legendarną redaktorką naczelną amerykańskiego „Vogue’a”, ale też ikoną branży i kultury masowej. Kobietą dyktatorką i uważną obserwatorką, która umie dostosować się do zmieniającego się świata. Jest ambitną i zdeterminowaną perfekcjonistką, która od siebie wymaga więcej niż od innych. Skryta za okularami i grzywką wciąż pozostaje fascynującą enigmą. Publikujemy fragment książki „Anna Wintour. Biografia” , która już wkrótce ukaże się na polskim rynku.
Przedpremierowy fragment książki „Anna Wintour. Biografia” Amy Odell, wyd. Marginesy. Na polskim rynku od 24 stycznia 2024 roku.
Gdy Anna zadecydowała, że ma czegoś dość – sukienki, trendu, historii – nie było od tego odwołania.
Zdarzało się jej jednak zmienić zdanie w mniej istotnych kwestiach. W latach osiemdziesiątych wszędzie w Nowym Jorku wisiały billboardy z reklamą magazynu „Forbes” ze sloganem „Capitalist Tool”, czyli „kapitalistyczne narzędzie”. W sylwetce prasowej projektanta Arnolda Scaasiego Boodro chciał użyć terminu „Capitalist Tulle”, czyli „kapitalistyczny tiul”. Anna początkowo ten pomysł odrzuciła, ale rozczarowany Boodro podjął drugą próbę przeforsowania tego nagłówka i wtedy się zgodziła.
– Jeśli człowiek był do czegoś mocno przekonany, ona to szanowała – wspominał. – Nie mogła znieść jednej rzeczy: ludzi, którzy mieli wszystko gdzieś.
Anna wielokrotnie pokazała, że lepiej niż inni potrafi wyczuć, jakie trendy będą dominować (lub zanikną) i którzy projektanci dobrze rokują. Ale bywało, że jej obsesja na punkcie mody ograniczała jej pole widzenia, a nawet najlepsze intencje czasem przynosiły dyskusyjne rezultaty.
Anna Wintour (Fot. Lloyd Bishop/NBCU Photo Bank/NBCUniversal/Getty Images)
Anna Wintour (Fot. Noam Galai/GC Images/Getty Images)
Podczas jednego z zebrań na temat materiałów tekstowych na początku 1994 roku Anna podzieliła się pomysłem zainspirowanym tym, co oglądała na wybiegach.
– Chcę zrobić coś o Azjatach. Są wszędzie – powiedziała.
W 1995 i 1996 roku na okładkach „Vogue’a” gościły tylko białe twarze. Większość aktorek i modelek pojawiających się na łamach magazynu również była biała. Brak różnorodności widoczny w magazynach modowych nie przyciągał specjalnie uwagi prasy. Miały minąć dekady, nim termin woke pojawi się w słownikach. Anna zauważyła jednak, że na wybiegach często pojawiają się azjatyckie modelki, co było nowością w branży modowej, dotąd zdominowanej przez białych. Wintour jednak podeszła do tematu tak, jakby cała rasa żółta była teraz „na fali”, bo tak sobie upodobała moda, która w przyszłym sezonie może sobie upodobać kolor żółto- zielony.
– Jak to zatytułujemy? – zapytał na spotkaniu ktoś, kogo pomysł Anny wprawił w osłupienie.
Ostatecznie artykuł w tym duchu pojawił się w sekcji „Uroda w »Vogue’u«” pod tytułem „Patrząc na Wschód”. Podtytuł głosił: „Azjatyckie kobiety nie chcą już być postrzegane jako symbol posłuszeństwa czy skromności lub też egzotyki czy zagrożenia. Chcą teraz same tworzyć własną tożsamość i opowiadać o sobie”. Sugerowanie, że uprzednio azjatyckie kobiety pozostawały w dużym stopniu niewidzialne, postrzeganie ich przez pryzmat stereotypów i wrzucanie do jednego worka – to wszystko było obraźliwe. I zdecydowanie nie był to jedyny raz, gdy podejście Anny do ludzi niebiałych niektórzy uznają za głęboko krzywdzące.
Polecamy książkę Amy Odell „Anna Wintour. Biografia”, wyd. Marginesy