Felieton Natalia Przybysz Miewa sople na brzuchu Jest duży - wielkości i koloru osiołka, czyli szary, prawie błękitny. Chudy i przystojny, z dreadami na całym ciele, łącznie z pyszczkiem. Jest zrelaksowany - wygodnie mu wszędzie. Trochę przypomina mi mojego tatę grającego na gitarze, leżącego na kanapie lub w wannie. Jest dla siebie domem i łóżkiem jednocześnie.
Felieton Natalia Przybysz Śpiewam i jestem na tak Przyszła wiosna, a z nią świeże powietrze i pokusa, by przeprowadzić domowy detoks. Naczelnym nowotworem w moim mieszkaniu okazał się telewizor. Dlatego zostaje amputowany i zdetonowany, a jego promieniowanie nie będzie już nas dłużej otumaniać. Po eksperymentalnym roku posiadania okienka na świat stwierdzam, że dość mam już świata, jaki tam widzę.
Felieton Natalia Przybysz Noginoginogi „Ma pani żylaki dalszej 1/3 uda prawego i górnej połowy podudzia prawego. Niewydolną VSM lewą, z żylakami dalszej 1/3 uda lewego i górnej podudzia lewego...”
Felieton Natalia Przybysz W poszukiwaniu straconego koloru Kilka dni temu przyszła do nas miła dziennikarka z radia. Po wywiadzie wyznała, że w czasach sukcesów zespołu Sistars trudno było z nami rozmawiać, a dziennikarze się nas bali. Nie zaskoczyło nas to, wtedy z trudem znajdowałyśmy czas na pranie, tym bardziej nie miałyśmy go na porządkowanie myśli. Dziennikarka na koniec dodała, że powiadomi kolegów, że z siostrami już jest lepiej.
Zwierciadło Natalia Przybysz Brzuch większy od głowy Mam wrażenie, że tak jak mężczyznom w określonych momentach krew odpływa z mózgu do pewnego organu, tak kobiecie w ciąży krew spływa z mózgu do brzucha. I kobieta ta nie jest w stanie pojąć, co się z nią dzieje.
Zwierciadło Natalia Przybysz Oddech wystarczy Tak to jest, że najpierw piszę piosenki, a dopiero potem rozumiem, dlaczego je śpiewam. Ich treść wnosi coś do mojego życia, gdy one, utwory, ożywają.
Zwierciadło Natalia Przybysz Moja mamusia krowa Taksówka wiozła mnie nocą z lotniska w Bangalore do domu w Mysore. Moje powieki stawały się coraz cięższe, zasypiałam bezwiednie. Z tego pierwszego zetknięcia z Indiami pamiętam jedynie niesamowity, silny zapach jaśminu i krowę, która spała na chodniku w świetle latarni. I to uczucie, którego wcześniej nie doznałam w obcym kraju: czułam się totalnie bezpieczna.
Zwierciadło Natalia Przybysz Maupka czy żółw? Moja muzyka jest robiona ze spokojem i z przyjemnością. Z czcią dla ciszy. Nie straszy i nie ma na celu irytować ( prawdopodobne jest, że wielu irytuje). Ma łagodzić „stany zapalne” przemęczonej i ogłupiałej duszy. To powoduje, że staje się nieopłacalna.
Felieton Natalia Przybysz Hormon przytulania Chętnie darowałabym sobie pisanie o swojej ciąży po raz kolejny, gdyby nie to, że myślę tylko o moim brzuchu. Od poprzedniego felietonu urósł i nijak nie pozwala się bagatelizować. Problemy z zakładaniem butów, zapinaniem kurtki czy zmianą boku w łóżku to tylko niektóre z efektów ubocznych nowych rozmiarów tułowia ciężarnej kobiety. Zaczynam się utożsamiać z piosenką Ireneusza Dudka, którą pamiętam z dzieciństwa „Aaa! Mój Brzuch! Wszędzie ze mną i przede mną niepotrzebny, zabytkowy brzuch!”. Nie jestem pewna, czy w tekście zostało użyte słowo „zabytkowy”, czy może ja tak te słowa słyszę w dziewiątym miesiącu ciąży.
Felieton Natalia Przybysz Farinelli w rodzinie W przededniu narodzin córki pragnę poświęcić ten felieton mojemu pierwszemu dziecku – pieskowi o imieniu Bulba. Niebawem straci część przywilejów jedynaczki, jej pozycja społeczno-domowa się zmieni, bo pierwsze miejsce w sposób naturalny zajmie nasz ludzki potomek. Mam nadzieję, że przeżyje ten przełom jak najłagodniej i że nowy lokator naszego mieszkania okaże się dla niej łaskawy. Tego Bulbie życzę w jej trzecie urodzinki.
Felieton Natalia Przybysz Demon urodzinowy Urodzinki. Upominki od rodzinki, torcik i… zła księżniczka. Gnijąca madonna z marnym licem. To ja – zwłoki wywłoki niewyspanej, głodnej i bez apetytu. Koszmar mijającego lata. Natalia Maria Przybysz, która obchodzi urodziny od 27 już lat, zawsze pierwszego września od rana jest jak bomba zegarowa.
Felieton Natalia Przybysz Pustka w wielkim mieście Mamy dzidziusia. Niniejszym założyliśmy rodzinę. Nieco „kocią” – na kocią łapę, ale prawdziwą, bo absorbującą i bałaganiącą. Z psem, co wskakuje na łóżko, i z telewizorem, pełną lodówką i dużą sofą. Zostałam matką Polką i Panią – Władczynią Domu.
