1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Kultura

Woody Allen i jego filmy

Kadr z filmu \
Kadr z filmu "Annie Hall"
Dorobek Woody’ego Allena jest imponujący. Od około 40 lat niemal co rok twórca kręci nowy film. Jak sam często przyznaje, to dlatego, że ma w głowie setki pomysłów każdego dnia i jak najwięcej z nich chce przełożyć na papier bądź taśmę filmową. Co najważniejsze, rzadko schodzi poniżej pewnego poziomu. Oczywiście, prawdziwie wybitne dzieła trafiają mu się ostatnio nie za często, ale już całkiem rzadko „zalicza” wielkie wpadki.

Szczególnie w ostatnich latach jego twórczość przypomina sinusoidę: raz tworzy rzeczy znakomite (np.„Wszystko gra”), a raz słabe (np.„Sen Cassandry”). A jednak nieustająco należy do najciekawszych i najbardziej płodnych reżyserów naszych czasów. Do kin trafił jego najnowszy film – „O północy w Paryżu” (a kolejny już się kręci) i z tej okazji postanowiliśmy przybliżyć Wam subiektywną listę jego najlepszych tytułów.

Purpurowa róza z Kairu, wyk. Mia Farrow, Jeff Daniels, Danny Aiello, rok produkcji: 1985

Tytuł opowiada historię Cecylii (Mia Farrow), młodej kobiety, która prowadzi ponure życie kelnerki z New Jersey w latach 30. XX wieku. Uciekając od problemów małżeńskich, często chodzi do kina. Podczas jednego z seansów aktor z filmu „Purpurowa róża z Kairu” opuszcza ekran, przenosi się do realnego świata i zakochuje w bohaterce.

„Purpurowa róża z Kairu” to obraz pełen szczerej nostalgii i widocznego uwielbienia reżysera dla celuloidowej taśmy, film nie wolny od sentymentów, które, pokazane z wielką gracją, nie rażą jednak. Wspaniały hołd dla kina samego w sobie, będący jednocześnie zabawą z jego formułą. No i też źródło inspiracji dla wielu filmowców –  wystarczy chociaż wspomnieć naszą rodzimą „Ucieczkę z kina Wolność” Wojciecha Marczewskiego z Januszem Gajosem w roli głównej.

 

Wnętrza, wyk. Geraldine Page, Diane Keaton, Mary Beth Hurt, Kristin Griffith, rok produkcji: 1978

A to z kolei prawdopodobnie najbardziej ambitny obraz autorstwa Allena. Inspirowany życiem i twórczością Ingmara Bergmana, zimny i surowy dramat – pierwszy tak poważny film w karierze Woody’ego. Reżyser, znany dotąd jako błazen-intelektualista, wywołał tą premierą spore zamieszanie i konsternację wśród swoich fanów. Tym niemniej z zadania wywiązał się znakomicie, tworząc opowieść o skomplikowanych relacjach pomiędzy skrajnie różnymi córkami , ich dominującą matką i ojcem szukającym innego życia poza domem. „Wnętrza” były nominowane do Oscara w 5 kategoriach:  dla najlepszej aktorki, dla samego Allena za scenariusz i reżyserię, a także dla aktora drugoplanowego i za scenografię.

 

Vicky Cristina Barcelona, wyk. Javier Bardem, Penélope Cruz, Scarlett Johansson, Rebecca Hall, rok produkcji: 2008

 „Vicky Cristina Barcelona” to obraz, który przypomina trochę miłosny szał, wakacyjne zauroczenie, które ogarnia wszystkich wokół, pochłania bez reszty – po czym kończy się równie szybko, jak się zaczęło. Film aż kipi od emocji podskórnej i skrywanej zmysłowości. Allen więcej tu mówi o uczuciach niż niejeden młodzik, mimo że teoretycznie czasy burzy hormonów ma dawno za sobą.

Scenariusz to fantastyczna robota. Pomimo że znowu o miłości, jest daleki od banałów, ucieka od schematów i przede wszystkim tworzy mocno pokomplikowaną historię. Allenowi nie wystarczyła bowiem relacja między dwojgiem ludzi – musiał wprowadzić trójkąt, a od połowy filmu przekształcić go w czworokąt! Dodatkowo każda z postaci ma zupełnie odmienny charakter i temperament, przez co widz czuje się wrzucony w wir skrajnych emocji. Obraz rozkręca się powoli, ale z czasem zaczyna pędzić niczym karuzela i wytraca prędkość dopiero na kilka chwil przez zakończeniem. Obraz jest świetnie wyreżyserowany:  lekko i z finezją,  jest pełen ciepłych kolorów i rajskich widoków z Hiszpanii. Gorąca atmosfera aż bije po oczach z ekranu i udziela się widzom. Na uwagę zasługują również kapitalne kreacje aktorskie Scarlett Johansson, Javiera Bardema, Rebeci Hall i przede wszsyktim Penelope Cruz, która (całkiem zasłużenie) została nagrodzona za swą rolę Oscarem.

 

Annie Hall, wyk. Woody Allen, Diane Keaton, Tony Roberts, rok produkcji: 1977

Bezsprzecznie najlepsze dzieło Woody’ego Allena. Absolutny szczyt! Błyskotliwe dialogi i istna kopalnia zabawnych cytatów, które zawsze trafiają w sedno, czyli wszystko to, co charakterystyczne dla twórczości nowojorskiego filozofa-komika. Pozornie prosta historia związku pewnej pary aż kipi od emocji, a ich dyskusje na przeróżne tematy (począwszy od filozofii, poprzez psychologię, seksualność, relacje międzyludzkie) są fascynujące. Film jest przede wszystkim szalenie inteligentną komedią, w której Allen z wielkim wdziękiem naśmiewa się ze zjawisk, z jakimi stykamy się w codziennym życiu, ale też i z siebie samego. Postać Alvy’ego Singera (grana przez samego Allena) to kłębowisko wszystkich cech reżysera, który jest trochę hipochondrykiem, trochę neurotycznym nowojorczykiem lubującym się w absurdalnym humorze.

 

Wszystko gra, wyk. Jonathan Rhys Meyers, Scarlett Johansson, Emily Mortimer, rok produkcji: 2005

Tym filmem Allen zaskoczył wszystkich, nawet swoich odwiecznych fanów. Najważniejszym novum jest to,  że po raz pierwszy w karierze Woody przeniósł akcję poza Nowy Jork, więcej – poza Amerykę! „Wszystko gra” rozgrywa się bowiem w Londynie. I od razu widać, jak dane miejsce potrafi odcisnąć piętno na twórcy. Obraz jest chłodny, wyraźnie przemyślany, precyzyjnie wyreżyserowany. Fabuła skupia się wokół zdrady, pieniędzy, żądzy. Daleko od przyjemnego klimatu „nowojorskich komedii” Allena, ale za to z masą emocji rodem z rasowego thrillera. Jeden z nielicznych tytułów „na serio” i pierwszy dreszczowiec w karierze reżysera, do tego od razu na szalenie wysokim poziomie. Co tylko potwierdza klasę twórcy…

 

Hannah i jej siostry, wyk. Woody Allen, Michael Caine, Mia Farrow, Carrie Fisher, Barbara Hershey, rod produkcji: 1986

 Bodaj największy kasowy przebój Woody’ego w latach 80.  Ale oprócz sukcesu finansowego zyskał uznanie krytyki i środowiska filmowego, co miało swoje odzwierciedlenie w licznych nominacjach do najważniejszych nagród przemysłu filmowego. Tytuł „Hannah i jej siostry” otrzymał również te najważniejsze, czyli Oscary. Za najlepszych aktorów drugoplanowych uznani zostali Michael Caine oraz Diane Wiest, a sam Allen odebrał statuetkę za najlepszy scenariusz.

Film jest niezwykle ciepłą opowieścią o perypetiach 3 sióstr pochodzących z aktorskiej rodziny. Osią spinającą fabułę są 3 przyjęcia organizowane przez główną bohaterkę,  Hannah (w tej roli Mia Farrow) z okazji Święta Dziękczynienia na przestrzeni dokładnie dwóch lat.

 

Manhattan, wyk. Woody Allen, Diane Keaton, Meryl Streep, Mariel Hemingway, rok produkcji: 1979

Najwspanialszy chyba ukłon w stronę Nowego Jorku w historii kina. I przy okazji jeden z najlepszych filmów Allena. Fascynacja tą metropolią jest niemalże namacalna. Dla samego reżysera Nowy Jork to jednak nie tyle olbrzymie miasto, pełne drapaczy chmur, w którym trwa wyścig szczurów i koncentruje się biznes całego świata, ale przede wszystkim magiczny i przytulny skrawek jego własnego życia, miejsce, w których się wychowywał, żyje, i do którego wraca każdego dnia. Obraz jest jednak czymś więcej niż pustą laurką. Okraszony błyskotliwymi dialogami, ciekawymi relacjami między bohaterami, muzyką Gershwina i fantastycznym aktorstwem (oprócz Allena, także Diane Keaton i Meryl Streep) „Manhattan” to pełna uroku pocztówka z miasta. Po seansie Nowy York staje się bliski nawet tym, którzy nigdy w nim nie byli.

 

Share on Facebook Send on Messenger Share by email
Autopromocja
Autopromocja

ZAMÓW

WYDANIE DRUKOWANE E-WYDANIE
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze