Zima trwa już zdecydowanie za długo. Umilmy więc sobie wyczekiwanie wiosny dobrą lekturą. Polecamy książki, po które warto sięgnąć.
Kontynuacja sagi o Lucy Burton to opowieść o małżeństwie, rozwodzie i o tym, że wszyscy „znamy się jedynie odrobinę, odrobinkę”. Ta książka jest szansą na ponowne (albo pierwsze – zazdroszczę!) spotkanie z Lucy Burton, pisarką, która odnosi sukcesy, ale wciąż sama dla siebie jest zagadką. Tym razem opowiada o Williamie, pierwszym mężu. Byli razem przez dwie dekady, mają dzieci i pozostają w przyjacielskich stosunkach, choć sam rozwód – zawsze wysoko na liście stresujących wydarzeń – odcisnął swój ślad. „Lucy, masz pełnoobjawowy zespół stresu pourazowego”, słyszy od terapeutki. I nie chodzi tylko o rozwód, ale o kumulację doświadczeń, a zwłaszcza o dzieciństwo w skrajnej biedzie gdzieś na amerykańskich przedmieściach. Lucy i William ułożyli sobie życie, weszli w nowe związki… i nadal siebie potrzebują. „Ciągle się zaskakiwaliśmy i rozczarowywaliśmy nawzajem”, wspomina Lucy. I długo, długo po rozwodzie wciąż wychodzą na jaw sprawy, które ją dziwią. W dodatku William odkrywa pewną tajemnicę swojej zmarłej matki. Jak to u Strout: są uczucia, sprawy ważne, ale i element przygody. Ach, szkoda, że to już ostatnia część!
Elizabeth Strout „William”, przeł. Ewa Horodyska, wydawnictwo Wielka Litera (Fot. materiały prasowe)
Jeden z najważniejszych pisarzy Ameryki ogromną powieścią „Na rozdrożu” zaprasza w progi domu Hildebrandtów. Mamy tu (świetnie sportretowane) lata 70. Głową rodziny jest Russ, pastor Kościoła reformowanego, który naraz przeżywa kryzys wiary i małżeństwa. Cicho marzy o ucieczce akurat teraz, gdy dzieci potrzebują go najbardziej, a żona – cóż, też by się chętnie ewakuowała. Jest coś symbolicznego w tym, że opowieść zaczyna się tuż przed Bożym Narodzeniem – wesoły Święty Mikołaj nijak nie pasuje do rodzinnych napięć. Ciąg dalszy sagi nastąpi, poprzeczka już wisi wysoko.
Jonathan Franzen, „Na rozdrożu”, przeł. Witold Kurylak, wydawnictwo Sonia Draga (Fot. materiały prasowe)
Hanna M. jest życiową masochistką. Wyrywa się do zadań, które ją stresują (jak występy publiczne), bierze na plecy wszystkie obowiązki, by jej partner, poeta, mógł tylko pisać. I nagle się orientuje, że wchodzi w nowy etap: starzenia. Ta świadomość spada na nią jak grom z jasnego nieba. Jak teraz zwolnić, kiedy całe życie się pędziło? Kolejną część cyklu z Hanną w roli głównej („Dziewczyna z zapałkami”, „Pasja według św. Hanki”) można spokojnie czytać osobno – jak opowieść o przemijaniu i lęku przed starością, zabawną i cierpką, wspaniale napisaną.
Anna Janko, „Finalistka”, Wydawnictwo Literackie (Fot. materiały prasowe)
Czy jeden z najważniejszych polskich romantyków był gejem? Juliusz Słowacki nie miał żony ani dzieci. Kobiety go nudziły, wielbił Zygmunta Krasińskiego („Żegnaj, o żegnaj, archaniele wiary!/Coś przyszedł robić z moim sercem czary”). Czy to była przyjaźń, czy to było kochanie? Marta Justyna Nowicka jest literaturoznawczynią, a w swojej książce bierze listy Słowackiego pod psychoanalityczną lupę. Poeta całe życie pisał do matki. „Ty mię swataj!”, żartował, bo nie umiał się ustatkować. A może nie chciał?
Marta Justyna Nowicka, „Słowacki. Wychodzenie z szafy”, Wydawnictwo Krytyki Politycznej (Fot. materiały prasowe)