Depresja może mieć wiele postaci – wyróżnia się przynajmniej kilka jej typów. Jednym z nich jest depresja lękowa.
Artykuł archiwalny
Na szczęście dziś ciężko już spotkać człowieka, który – przynajmniej w teorii – bagatelizowałby depresję. Powszechnie wiadomo, że to nie fanaberia ani chwilowy spadek formy, ale choroba i to bardzo poważna choroba! Statystyki są przerażające, otóż: 350 mln ludzi na świecie choruje na depresję, w Polsce to aż 1,5 mln!
Dziś wiadomo już także, że depresja może mieć wiele postaci, to znaczy wyróżnia się przynajmniej kilka jej typów. Jednym z nich jest depresja lękowa.
Co to jest depresja lękowa
Choć lęk jako taki nie jest tym najbardziej „specyficznym” objawem typowej depresji, doświadcza go jednak wiele osób cierpiących na tę chorobę. Jednocześnie stany depresyjne także nierzadko pojawiają się u osób z nerwicami. Widać więc dość jasno, że te dwa zaburzenia „lubią” współwystępować.
Depresja lękowa (inaczej agitowana) to właśnie, mówiąc potocznie, połączenie zaburzeń z dwóch obszarów: afektywnych i lękowych. W jej przebiegu takie objawy, jak obniżenie nastroju czy samooceny, mają raczej mniejsze, niewielkie nasilenie. Natomiast wiodącymi symptomami są lęk i ciągłe silne napięcie emocjonalne, które utrudniają a czasem wręcz uniemożliwiają normalne codzienne funkcjonowanie.
Charakterystyczne dla depresji przygnębienie, smutek, utrata zainteresowania czymkolwiek, apatia w przypadku depresji lękowej przeważnie nie są bardzo nasilone. Niekoniecznie występują także zmęczenie czy brak energii, bo tu przede wszystkim chorującą osobą zarządza lęk. Głównymi objawami są ciągłe poczucie zagrożenia, niepokój, napięcie, a także nerwowe pobudzenie.
Depresja lękowa - objawy
Lęk w tym przypadku dość często manifestuje się także poprzez objawy somatyczne – zaburzenia układu pokarmowego, krążenia, czy układu nerwowego – to często powoduje, że nim trafimy do właściwego lekarza, czyli psychiatry, szukamy pomocy u lekarzy wielu innych specjalizacji, mówiąc wprost: szukamy choroby innego organu.
Do objawów depresji lękowej zaliczamy:
- ciągłe poczucie zagrożenia (bez żadnej konkretnej przyczyny: „Nie wiem czego się boję, ale się boję”);
- duża reaktywność na bodźce (nagły hałas, mocne światło, ale także nadwrażliwość na ból);
- niepokój ruchowy (ciężko jest usiedzieć w miejscu, człowiek wciąż się przemieszcza, musi trzymać coś w ręku, itd);
- problemy z koncentracją (wciąż uciekające myśli);
- ataki paniki
- zaburzenia snu (szczególnie problemy z zasypianiem)
- zachowania autoagresywne
- objawy somatyczne (tu właściwie może pojawić się wszystko, te najcześciej występujące, to: przyśpieszona praca serca, tzw. „kołatanie”, podwyższone ciśnienie krwi, uczucie trudności w przełykaniu, tzw. „kulka w gardle”, spłycenie oddechu, poczucie duszenia się, ucisk w klatce piersiowej, bóle i zawroty głowy, biegunka, swędzenie skóry);
- myśli samobójcze
Depresja lękowa - przyczyny
Powiązanie pomiędzy lękiem i depresją nadal nie jest do końca wyjaśnione, poznane. Jednak badania genetyczne jak i obserwacje klinicystów potwierdzają, że istnieje wyraźna zależność pomiędzy zaburzeniami lękowymi i depresyjnymi. Mówi się o wspólnej podatności biologicznej w przypadku obu zaburzeń, a także podobnym mechanizmie biochemicznym warunkującym ich pojawienie się.
Nie bez znaczenia wydają się być także czynniki osobowościowe, nasz rodzaj temperamentu, a także nasze doświadczenia z dzieciństwa – wysoki poziom lęku może dotyczyć na przykład osób wychowanych przez nadopiekuńczych rodziców lub tych pozbawionych na wczesnym etapie czułości i uwagi.
Depresja lękowa - leczenie
Po pierwsze i najważniejsze konieczna jest konsultacja psychiatryczna! Występowanie wyraźnych objawów depresji i lęku wymaga specyficznego leczenia. Leczenie zaburzeń lękowych o charakterze depresyjnym wyłącznie lekami przeciwdepresyjnymi, nie przynosi pożądanego efektu, a bywa wręcz, że lęk się nasila. Dlatego w leczeniu depresji lękowej wykorzystuje się leki antydepresyjne w połączeniu z przeciwlękowymi lub przeciwpsychotycznymi. Jednak ze wszystkich badań wynika, że najbardziej skuteczne jest połączenie dwóch „broni”, to znaczy farmakologii oraz psychoterapii. Do najbardziej zalecanych w tym przypadku psychoterapii należy psychoterapia psychodynamiczna i poznawczo-behawioralna. Ta pierwsza jest pracą mającą na celu korzystne zmiany osobowości, celem drugiej jest zmiana błędnych schematów myślowych pacjenta.