Małgorzata Matera

Jesienią przychodzą dni, podczas których potrzebuję pomyśleć o tym, co nie powinno się zdarzyć. Bez lęku: niezuchwale, nietchórzliwie. Nie ma to związku z jesienną depresją, która tak często rozdrażnia zawodzeniem, „że lato nie powinno się skończyć”.

Niedawno przestraszyłam się telefonu. Kilka chwil przed południem zadzwonił ten najbardziej prywatny, domowy, który jest w mieszkaniu tylko ze względu na mamę, przyjaciółkę z Walii oraz dostęp do wirtualnej pajęczyny.

Chociaż odwiedzam świat rzadko, to od czasu do czasu świat przychodzi do mnie. A przyprowadzają go przyjaciele, znajomi, a czasami mężczyzna, który rozwozi paczki. Czuję się zakleszczona pomiędzy czterema ścianami w znacznym stopniu z winy własnej. Zamknęłam na kilka dobrych miesięcy poczciwe czternastoletnie twingo w garażu i wciąż nie mogę podjąć wyzwania przekręcenia kluczyka w stacyjce.

Ostatnio za często porównuję się do innych. Towarzyszy mi przykre poczucie, że pozostaję w tyle. Kilku moich przyjaciół awansowało, zdobyło nowe, intratne stanowiska. Przyjaciółka z Krakowa pracuje w dużej niepolskiej firmie i wdraża nowe projekty w Serbii, podróżuje. Nie boi się bywać na lotniskach, nie przeraża jej londyńskie metro. Ma czas na wieczorne bieganie nad Wisłą, odwiedziny w salonie masażu i kurs makijażu.

Czerwiec jest miesiącem moich urodzin. Gdy byłam małą dziewczynką, czerwcowa data ogromnie mnie cieszyła. Już od pierwszej klasy szkoły podstawowej celebrowałam urodziny w gronie przyjaciół. Choć w ciągu roku szkolnego kilka razy spotykaliśmy się u jakiejś solenizantki lub solenizanta, to tylko u mnie można było objadać się świeżymi truskawkami!

Kilka dni temu przyjaciółka napisała mi w liście (papierowym liście!), że zaczyna wierzyć w przykrą, ale praktyczną prawdę, że być znaczy udawać. Opowiadała o kolejnych przebraniach wymaganych w miejscach pracy, w pubach, kinach czy nawet na obiedzie u mamy. W każdym miejscu musi być inną kobietą. Aby móc schować się przed światem, odgrywa role.

Moja mama wierszy Małgorzaty Hillar nie przeczyta, może je sobie przypominać… Straciła wzrok rok temu, dziś jeszcze rozróżnia kształty, dostrzega zbliżającą się postać. A teraz przesuwa dni w rytm dializ (bo już za późno na przeszczep nerki i trzustki), które wyrażają trzy razy w tygodniu zgodę na życie.

Plan pierwszy: remont przynajmniej dwóch pokoi. Znowu spojrzałam na „Szczura” Zaniewskiego wepchniętego tuż obok jego „Króla tanga”. Ależ ta książka wytarmoszona… to właśnie lubię. Żeromski też nieco zalatuje stęchlizną. Wszystko przez tę wilgoć. W sypialni zauważyłam lód na szybie małego okienka po wewnętrznej stronie! Latem coś z tym zrobię. Dom to dom. Gniazdo. Nawet z zapachem pleśni. „Dom to ja – ja to dom” – myślę sobie. I tak ma być.

W zasadzie potem jest porządek. Coś wraca na swoje miejsce, coś pachnie świeżością, a coś innego zostaje wyrzucone. Przypominam sobie grudniowy, zeszłoroczny felieton. Wygrzebywałam wówczas z pamięci szpitalne koty, które udając czarne pantery, wymruczały przychylną – wbrew oczywistościom – historię.

Czas się skurczył. Bez wątpienia. Może dlatego, że listopadowe dni uciekają (pewnie z zimna) za wcześnie. Mała Małgosia ze zdziwieniem obserwuje podwórko, które podejrzanie szybko skrywa się w mroku. Na szczęście nie boi się ciemności. Od początku spała przy zgaszonym świetle i nie lubiła, gdy zapalałam nocną lampkę. Do momentu, w którym moja córeczka przeprowadziła się do swojego pokoju, nie mogłam czytać przed zaśnięciem.

Jeszcze kilka lat temu narodziny jesieni kojarzyły mi się tylko z drogą z uczelni do akademika, w czasie której pod stopy pchały się kasztany. W tym roku niemalże codziennie odkrywam, że za często towarzyszą mi spodnie od piżamy i bluza z polaru. Moja wewnętrzna kobieta zapadła chyba w sen zimowy. Rzadko udaje nam się spotkać w ciągu chłodnych tygodni.