Jest takie powiedzenie – życie nie jest romansem – które tylko potwierdza, że potrzebujemy ubarwienia swojej egzystencji, poczucia przeżywania czegoś wyjątkowego.
Romans wszystkim kojarzy się z seksualnym związkiem, który trwa przez jakiś czas, ale wcale tak być nie musi. Romansowanie to może być też rodzaj niewinnego flirtu, spotykanie się z kimś od czasu do czasu bez erotycznego spełnienia, rodzaj gry z życiem. Często utożsamiamy romans ze zdradą, tymczasem można romansować z kimś, będąc singlem. Romans to przygoda, a nie przymierzanie się do związku na stałe, do wspólnego planowania dzieci, życiowych planów. To uwodzenie, patrzenie na siebie nawzajem przez pryzmat pożądania, adoracji i wzajemnego pragnienia. O romansie możemy mówić wtedy, kiedy ludzie siebie lubią, dobrze się ze sobą bawią, nawzajem się sobie podobają, czują do siebie pociąg. Jednak konsumpcja romansu nie jest obowiązkowa. Romans czasem kończy się jak burza, która przyszła i poszła, czasem koleżeństwem, sympatią. Oczywiście, niestety, może też pozostawić po sobie rozczarowanie, złość czy niesmak. I, nierzadko, żal, że się skończył.
Zaczyna się od zachwytu, poczucia, że ktoś mnie podnieca, że jest inny niż wszyscy, bardziej mi pasuje, jestem nim zafascynowana, zauroczona. Jeśli ludzie przeżyją ze sobą ważne i ciekawe rzeczy, ta fascynacja może się przerodzić w uczucie, z romansu powstaje miłość. Jednak na ogół potrzebujemy romansu do tego, żeby życie nie wydawało nam się nudne i szare. Jest takie powiedzenie: „Życie nie jest romansem”, które tylko potwierdza, że potrzebujemy ubarwienia swojej egzystencji, poczucia przeżywania czegoś wyjątkowego. Codzienny związek to nie jest romans, ale może nim być od czasu do czasu. Można na nowo zakochać się w sobie z mężem lub stałym partnerem. Czujemy wtedy ożywienie i satysfakcję: „To już nie małżeństwo, mamy ze sobą romans”. Warto postarać się dla drugiej osoby, zaskoczyć ją czymś, zachwycić. Czasem dobrze robi nam krótka rozłąka, żebyśmy mogli za sobą zatęsknić, bo potem się robi bardziej romansowo. Nie o to chodzi, żebyśmy prowadzili podwójne życie, przeżywali romans na boku, ale o to, żebyśmy w ogóle coś przeżywali. Żeby to się udało, trzeba na siebie patrzeć, do siebie się uśmiechać, mówić sobie miłe rzeczy, czasem się czymś zaskoczyć. Romans to pewna barwa życia, potrzeba, żeby coś było ekstra, inne niż wszystko. Tu chodzi o atrakcję, a nie o poczucie bezpieczeństwa i pewność trwania, których szukamy na co dzień.
Ale też takich atrakcji nie można przeżywać bez przerwy. Albo staną się uzależnieniem, albo będą coraz bardziej wymuszone i nużące. Dlatego podkreślam to rozróżnienie od codziennych związków, które są nastawione na to, żeby załatwiać sprawy, podzielić się zadaniami, pilnować pewnego rytmu. Romans nie jest ani trochę pragmatyczny, sprowadza się do poczucia, że dzieje się coś wyjątkowego. Był taki film z Alanem Aldą i Ellen Burstyn „Za rok o tej samej porze”. Bohaterowie spotykają się raz w roku, oboje mają rodziny, dzieci, poznali się kiedyś, zafascynowali się sobą i postanowili sprawiać sobie raz na jakiś czas takie święto. Ten ich romans nie szkodzi ich rodzinom, bo oni nie mają zamiaru niszczyć ani nadwyrężać swoich związków.
Oczywiście jak ze wszystkim do romansu trzeba podchodzić z umiarem i uwagą. Może być niebezpieczny, gdy jesteśmy autodestrukcyjni albo mamy niskie poczucie wartości i usiłujemy je wzmocnić poprzez wchodzenie w kolejne relacje. Jedne romanse biorą się stąd, że ludzie są wobec siebie ciepli, serdeczni i życzliwi, a inne stąd, że ktoś chce coś sobie czy komuś udowodnić albo się popisać. Warto jednak być życzliwie nastawionym i do siebie, i do ludzi, żeby co jakiś czas poczuć, że życie przynajmniej czasem bywa romansem.
Wysłuchał Dariusz Janiszewski.
Katarzyna Miller, terapeutka. Pisze książki, wiersze, śpiewa.