Staram się nie rozmyślać zbyt wiele o swoim wieku, bo i po co? Nic miłego z tego nie wyniknie! Łudzę się myślą, że jestem wciąż młody duchem. Ale spotkanie twarzą w twarz z młodszą młodzieżą niestety nie pozostawiło złudzeń.
Mój najmłodszy syn Tadeusz, o którym pisałem swego czasu na naszych łamach obszerne eseje, idzie za chwilę do pierwszej klasy. Jest to wspaniała wiadomość, zwłaszcza dla mnie i mojej ukochanej, gdyż to oznacza, że jeszcze tylko 12 lat i dzieci będą odchowane, a my rozpoczniemy ponownie hulaszczy tryb życia. Przerwy między balangami poświęcimy miłości i rozwojowi własnemu. Aby przygotować się do tych szczęśliwych dni, poszliśmy ostatnio w ramach treningu raz na imprezę i raz do teatru. Tu nieuważny czytelnik mógłby pomyśleć sobie: „Wielkie halo, celebryta poszedł na imprezę! Wolne żarty, aktor poszedł do teatru! No doprawdy...”. Tymczasem, wierzcie lub nie, była to nasza pierwsza impreza od ładnych paru lat, a w teatrze jako widzowie byliśmy ostatnio... Lepiej się nie przyznawać!
Oba wypady na miasto były więc dla nas nie lada wydarzeniem! Traf zdarzył, że w obu miejscach spotkaliśmy się z ciekawymi ludźmi. Trochę od nas młodszymi. No, może „trochę” w porywach do „dużo”. Okej, powiem szczerze: większość z nich była od nas o połowę młodsza. No i, powiem szczerze, że jedna rzecz to mieć kontakt z młodzieżą poprzez nasze dzieci. Inna sprawa to mieć studentów. Ale zupełnie, ale to zupełnie inna to pójść w miasto jak równy z równym ze smarkaczami. Na co dzień staram się nie rozmyślać zbyt wiele o swoim wieku, bo i po co? Nic miłego z tego nie wyniknie! Łudzę się myślą, że jestem wciąż młody duchem i jestem wręcz zaprzeczeniem wizerunku gościa, który „zbliża się do pięćdziesiątki”, jakiego pamiętam z czasów mojego dzieciństwa. Ale spotkanie twarzą w twarz z młodszą młodzieżą niestety nie pozostawiło złudzeń. Trochę się na świecie jednak pozmieniało.
Oczywiście, jak w każdej epoce w historii ludzkości najpierw w oczy rzuca się strój. Tę konfrontację przeżyłem szczególnie boleśnie, gdyż zawsze wydawało mi się, że jestem otwarty i niewiele jest mnie w stanie zaskoczyć. Tymczasem zobaczyłem ludzi ubranych w moim odczuciu... intrygująco. Dawno temu miałem kolegów z kabaretu Łowcy.B. Oni nosili dość specyficzne sweterki. Pewnie wykazuję się w tej chwili daleko idącą ignorancją, ale wydaje mi się, że takie sweterki są dzisiaj bardzo w cenie! Na taki wełniany sweterek warto dziś nałożyć złoty łańcuch. Coś chyba musiało się zmienić w ciągu tych dziesięciu lat, od kiedy przestałem bywać na imprezach, gdyż ten „atrybut” kojarzył się dawniej jak najgorzej: z przemocą, lansem, sterydami i czarną beemą. Dziś najwyraźniej jest na czasie. Na to jakaś skóra, ciekawy fryz, no i w ogóle personality bijące na odległość.
Nie wystarczy mi dziś miejsca na opis wszystkich różnic, które zaobserwowałem. Dość powiedzieć, że jest ich wiele. Ale to przecież oczywiste. Najciekawsza wydała mi się inna konstatacja. Gdy byliśmy młodziutcy, pokolenie naszych rodziców wielu rzeczy nie rozumiało i nie mogło się pogodzić z rzeczami, które dla nas były oczywiste. Im się wydawały groźne, a dla nas były normalne. I pamiętam, jak przysięgaliśmy sobie, że zawsze będziemy „na czasie”. I nie zdziwią nas ekscesy młodych pokoleń. Dziś widzę, kurczę blade, jak strasznie ciężkie jest czasami to zadanie. Strój zaakceptować w końcu się da, ale na przykład stosunek do pracy, która dla naszego pokolenia była bogiem, a dla nich nie jest? Tu akceptacja przychodzi już trudniej. I jakże inaczej patrzy się teraz na pokolenie tamtych starszych, którzy nas nie rozumieli 30 lat temu... Ale to wszystko jest też w pewien sposób krzepiące i uspokajające: wszystko jest w porządku i na dobrej, starej drodze. The show must go on!
Maciej Stuhr, aktor. Wszechstronny. Gra, jak nie pisze. Pisze, jak nie gra.