Jasio chciał zobaczyć tylko, co dalej. Tyle jego winy. Na tym polega pułapka streamingu, że gdy kończy się jeden odcinek, to na zakładkę już idzie kolejny.
Odwiedził mnie ojczym Jasiek, przyjaciel mojej mamy, chłopak z Podkarpacia, globtroter, cudowny gaduła, kapitalny dziadek dla moich dzieci, Inspektor Gadżet: tu łuk, czasem proca, noże, nożyczki i harmonijki ustne. Po śmierci mojej mamy łączy nas sztama wspomnień o niej. Jest oldskulowy na granicy bycia hipsterem. Nie lubi mieć telefonu i go odbierać, chce być nieuchwytny, wpada i wypada, kiedy chce. Kocha świat takim, jaki był. Nie lubi nowinek, lubi mieć po swojemu i po staremu. Jak kupujemy nowy czajnik, to zawsze powie, że stary był lepszy. Woli toalety z górnym rezerwuarem: „Te nowe to dziadostwo, tamte to były jak Niagara”. Dziadek Jaś kocha stare westerny, lubi nawet enerdowskie „Winnetou”, gdzie dzielny Apacz siłuje się z niedźwiedziem jak równy z równym. Jasiek uważa, że tak było na Dzikim Zachodzie. A westerny Tarantino są jak nowoczesny czajnik.
Technologia nie lubi takich gości i co pewien czas szykuje na nich zamachy, każąc odbierać paczki w paczkomatach lub telefony, które noszą w kieszeni. Jak może telefon iść za człowiekiem, a nie czekać na niego na kablu w domu?! Dlatego obecność Jasia u nas została natychmiast dostrzeżona i globalna sieć przygotowała na niego pułapkę. Do ataku został wyznaczony Netflix. Tego dnia wychodziliśmy z żoną na dłużej, mieliśmy wrócić późno, wzywały nas jakieś pląsy w mieście. Dziadek przed wyjściem poprosił nas o włączenie jakiegoś historycznego filmu. Odpaliliśmy słynną platformę, a w bogatym menu zainteresował go serial „Rozkwit imperiów: Osmanowie”. Gdy wychodziliśmy, groźna czołówka zapraszała dziadka do krainy Włada Palownika i innych groźnych typów z brodami jak od barbera. Nie sądziliśmy, że oto otwieramy przed nim wrota piekieł, które zassają nam Jasia.
Wracamy koło trzeciej w nocy. Pokój rozświetlają łuny drugiego sezonu „Osmanów”. Patrzymy w stronę Jasia, ten wykończony leży w fotelu, ręka zwisa z oparcia, pilot jest niestety dwa metry dalej. Suche usta wypowiadają prośbę: „Wody, wody dajcie”. Na odwodnionym licu dziadka widać już początki porannego zarostu, czerwone oczy zdają się nie rozumieć, kto wszedł, Wład, Mehmed czy Szymon; spierzchnięte usta szepczą: „Ja chciałem… tylko… zobaczyć, co dalej…”. Filmowy opis jest tu celowy, bo to gotowy pomysł na scenariusz filmu grozy dla Netflixa lub konkurencji. Tytuł „Zassany” albo „Serial killer”, który moim zdaniem uciągnie siedem sezonów. O tym, jak streaming porwał emeryta. Tylko czy będą mieli odwagę zrobić film o ofierze ich własnej oferty, ofierze serialowego zapętlenia? Jasio chciał zobaczyć tylko, co dalej. Tyle jego winy. Powinienem był go uprzedzić, że seriale właśnie polegają na tym, że oddalają to „co dalej”, żeby to było dalej, dalej i dalej. Niektóre nawet kończą się na tym, że nie wiesz, co dalej. Na tym polega pułapka streamingu, że gdy kończy się jeden odcinek, to na zakładkę już idzie kolejny.
Całe szczęście byliśmy w porę. W trybie interwencyjnym odłączyliśmy go od oglądania, napoiliśmy i zaprowadziliśmy do łóżka. Następnego dnia po podaniu elektrolitów wyjaśniliśmy, że jak nie zatrzymasz „Osmanów”, to zarzynają dalej wrogów i… ciebie. Jaś mówił, że chciał tylko wiedzieć, co, no właśnie, dalej, i cierpliwie czekał na napis the end. I to jest właśnie pułapka. Pokolenie theendowe powinno mieć opcję natychmiastowego wyłączenia serialu, która byłaby zsynchronizowana z pracą serca, pulsem i poziomem magnezu! I gdy parametry siadają, akcja zostaje zatrzymana, żeby akcja serca nie została zatrzymana… Nawet gdy Wład Palownik ma zginąć z rąk takich czy owakich. Proszę o to w imieniu uratowanego dziadka Jasia, no, chyba że robimy serial. Tylko ja piszę i gram Jasia! Co ty na to, Netflix?
Szymon Majewski, dziennikarz, showman, autor, wodzirej