Profesja komika usycha, to, co mnie wydaje się mięsistym grepsem, dla innych jest już suche. Żarty siwieją i coraz częściej w coraz mniejszych salach słyszysz słabe echo śmiechu, a potem orientujesz się, że to twój własny. Wpadłem więc na pomysł nowego zawodu.
Raz na jakiś czas wymyślam dla siebie jakiś nowy zawód. Odpowiadam sobie po prostu na pytanie: „Co jeszcze potrafisz, panie Majewski?”. Z ostatnich wakacji z żoną przywiozłem kolejny – hotelowy konsultant par. Byliśmy w hotelu tylko dla dorosłych, ale to nie to samo, co film dla dorosłych, po prostu jest to hotel, gdzie nie można przyjeżdżać z dziećmi. Dzięki temu, że oferuje się tu wzmożoną romantyczność pobytu, dzieci mogą ewentualnie z wizyty w takim hotelu wyniknąć. Pełno więc było tam zakamarków, ławeczek, kanap dla dwojga i hamaków. Cisza, wszyscy szeptali sobie do uszek, patrzyli w oczy i trzymali się za ręce, tak że temperatura otoczenia była co najmniej o dwa stopnie większa niż w całym regionie. I tu jął kiełkować mi plan na nową profesję, bo oto, kręcąc się pośród młodych par, poczułem się jak stary ogrodnik w szkółce, który tu by coś podlał, tam przesadził lub przyciął, w jednym miejscu dał więcej słońca, a w innym – cienia i nawozu.
O tu, proszę, przy barze obok doniczki Szwedzi potrzebują pomocy: „Spójrz jej w oczy, Ingmar, odłóż telefon, bracie, Astrid szuka gwiazd, łap tę chwilę i ją za rękę, czulej, Szwedzie!”. Gdziekolwiek powiodłem wzrokiem, widziałem pole do poprawek, sam przecież przeszkolony przez Madzię wiem, jakie kółko w machinie związku naoliwić, żeby „kukułka zakukała”. Ustawiony w trybie czujności, zacząłem w myślach udzielać rad, by szkolić się w nowej dziedzinie. O, proszę, hiszpański kryzys przy śniadaniu, ona w lekkim dąsie, on ze znakiem zapytania na iberyjskiej twarzy. „Przynieś jej sok, a może woli wodę twoja Alejandra, zadbaj o jej nawodnienie, Pablo, aqua por favor!”. Czasami do korekty były drobnostki: objęcie, poprawienie włosów, skomplementowanie sukienki, ale też grubsze tematy: „Joseph, mniej o sobie, too much, spytaj o coś Alice, jeszcze macie tu dwa dni, to nie twój wieczór autorski”. Wzniecony genialnością swojego pomysłu, wszędzie widziałem pracę do wykonania i porzuciwszy niemy status, zacząłem gadać pod nosem: „Cristina, partner osowiał ci przy lunchu, coś go trawi, cofnij się myślą do poranka, może padło wtedy coś, co nie powinno, pomyśl, napraw, wycofaj się, David gaśnie!”.
Madzia, widząc, że tak się poświęcam pracy, nie mając jeszcze etatu, w trosce o moje zdrowie wzięła mnie na przewietrzającą wycieczkę. „Madziu! – przekrzykiwałem fale – to żyła złota, skoro jest konsjerż, instruktor fitnessu, to dlaczego nie ma relationship captaina, który krąży po hotelu, doradza, a wieczorem przy biurku ma konsultacje wieczorne? Miałbym certyfikat od ciebie, parę felietonów ze »Zwierciadła« jako dowód. Resztę dopełniłyby: siwa broda, okulary na sznureczkach, biała lniana koszula i szare espadryle! To praca marzeń! Hotele będą się o mnie bić, owoce niejednego morza do pokoju, drinki i apgrejdy!”
Pary już po paru dniach będą mi dziękować, pytać, czy będę w następnym roku, choć oni raczej pojadą do hotelu dla rodzin z dziećmi, bo tak im pomogłem. I mam zajęcie dla mojej Madzi, będzie grać szczęśliwy przykład udanego pożycia! Nasze zgodne przechadzanie się po lobby będzie tego dowodem. A nawet gdyby wynikła jakaś awanturka, wołalibyśmy przez radiowęzeł do nas, żeby mogli wszyscy zobaczyć na żywym przykładzie, jak sobie radzimy z kryzysem. „Uwaga! Kłótnia o nic w centrali, pokój 509, czekamy na Was z finałem!”. Zagrać dla nas taką scenkę to pestka, wszak razem z Madzią obejrzeliśmy całe HBO i Netfliksa, a ja w 1993 w „Matkach, żonach i kochankach” zagrałem epizod. Przecież my się nie kłócimy w ogóle... „Madzia? Wchodzisz w to!?”
Szymon Majewski, dziennikarz, showman, autor, wodzirej