Oto para, która sama się skazała na nicnierobienie. Nie zaatakowała nas nuda, sami ją zaprosiliśmy. Wszystko jest dobrze. To tylko parę dni i z kokonu wyjdą dwa piękne motyle.
Ostatnio jestem jakaś nieciekawa – doszła do wniosku moja Madzia. Kiedy zdiagnozowała ten problem, siedzieliśmy na kanapie za siedmioma poduszkami, za siedmioma kocami. Okazuje się, że od niedawna mojej żonie nie chce się nadążać i trzymać ręki na pulsie. Ma fazę nieciekawości tego, co naokoło. To fajne, bo ja z chęcią się do tego dostosowuję. Są takie dni, że dom nas zasysa, chce mieć nas dla siebie. Mówi: „Rozmroź mi lodówkę, przykręć mi żarówkę, zrób mnie na mokro”. Ale są też dni, kiedy mówi do nas: „Posiedźcie sobie we mnie”.
Stan nieciekawości ma coś ze stanu nieważkości. Zawisamy w przestrzeni domowej jak w kosmosie. Dopada nas zasłużone błogie lenistwo, zegary wyglądają jak z obrazu Dalego. Nasz ostatni rekord to śniadanie o trzynastej. Trwało ponad dwie godziny i skończyło się moją drzemką. Na takich Majewskich nie ma mocnych, nie wyciągnie nas z domu nawet „Diuna 2” z Timothée Chalametem. Oczywiście następuje czasem jakiś krótki zryw, ale jedyne, na co nas wtedy stać, to zrobienie jednego prania z wirowaniem. Popatrzę chwilę w oko pralki, ciesząc się, że przynajmniej tam coś się dzieje. Lubię takie chwile, gdy leżę nieciekawy na kanapie, a z pralki dobiega stukot guzika, który za nas szaleje. W takim dniu planuję czasami zrobienie paru pompek dla tężyzny fizycznej, po czym przesuwam je w myślach z godziny na godzinę, aż w końcu o nich celowo zapominam. Mimo to uważam, że straciłem parę kalorii na te fantomowe ćwiczenia. W szczycie tej fazy potrafię nie iść nawet po kapcie. Czekam, aż same do mnie przyjdą, choć nie dziwię się, że im się nie chce. Używamy wtedy często słów „trzeba by”, „może byśmy”, „może fajnie by było”, ale nie padają za tym konkretne daty. Wiadomo, że gdy nas w końcu coś zaciekawi, to wydarzy się to pewnie w maju albo lipcu. Urlopy na nas grzecznie czekają. Może gdyby wpadło do nas miasto, jakaś wystawa albo koncert, to byśmy poszaleli, ale nikogo nie ciekawimy, tacy jesteśmy nieciekawi. I dobrze, bo nam bardzo z tym dobrze. W takim stanie nie przychodźcie nam z pomocą! Nie próbujcie nas wyrywać oraz oswobadzać. Sami tego chcemy. Oto para, która sama się skazała na nicnierobienie. Nie zaatakowała nas nuda, sami ją zaprosiliśmy. Wszystko jest dobrze. Nawadniamy się. To tylko parę dni i z kokonu wyjdą dwa piękne motyle.
Gdy piszę ten tekst, żona patrzy mi przez ramię i dodaje, że w tym stanie nie ma też błyskotliwych point, nie ma ciekawych cytatów z najnowszych dzieł poczytnych pisarzy. Nasze rozmowy są raczej nieciekawe, nie wnoszą kompletnie nic: „Patrz”, „Chcesz?”. Albo bardziej rozbudowane: „Wypiłabym herbaty”. Panuje u nas pełna zgoda, w takich warunkach żadna kłótnia się nie zadomowi. Czasami las próbuje wyrwać nas na spacer, ale przegrywa, mimo że wysyła wyraźne sygnały, że u niego wiosna już w pełni. Ubrania fit wiszą w garderobie i patrzą na nas z wyrzutem. Wytrzymamy. Czujemy się, jakby nasz tramwaj zjechał na bocznicę. Chodzimy wtedy w workowatych ubraniach i na patelni po jajecznicy robimy obiad. Bardzo źle wychodzimy na zdjęciach, jesteśmy jacyś niewyraźni i mamy za mało pikseli. Nie nadajemy się też do transmisji na TikToka ani do relacji na Insta. Nie wygrywamy wtedy w żadnych zawodach. Nie zdobędziemy Złotego Parkietu za gorączkę sobotniej nocy w żadnym z klubów ani Karty Kinomana za trzy dni z rzędu w kinie. Nie upomni się o nas żaden „Taniec z gwiazdami”, gdyby Kryształowa Kula zobaczyła nas w tej fazie, to by okulała. Sami sobie przyznajemy Złotą Odznakę „Nieciekawych”. Złota Odznaka jest szara i nic na niej nie widnieje. Leży na kanapie jak my, bo nie chciało nam się jej przyszyć.
PS Mimo to uważamy, że czasami należy brać z nas przykład.
Szymon Majewski, dziennikarz, showman, autor, wodzirej