Mieszkający w Nowym Jorku, japoński artysta Shinichi Murayama komunikuje się powściągliwie, ale konkretnie i uprzejmie. Jego sztuka to skupiona na estetyce synteza filozofii Dalekiego Wschodu i bardzo skrupulatnej, trudnej pracy z efemerycznymi materiałami. Punktem wyjścia do tworzenia jest zawsze fotografia.
Mauryama urodził się w Nagano, gdzie w liceum (lata 80.) zafascynował się fotografią. Początkowo zajmowała go natura, robił zdjęcia głównie malowniczemu, górskiemu krajobrazowi. Z czasem, po studiach, wyspecjalizował się w robieniu zdjęć do innowacyjnych kampanii reklamowych (Hakuhodo Photo Creative). Jednocześnie nie zerwał jednak z fotografią artystyczną, którą zaprezentował w dwóch poświęconych duchowej kulturze Tybetu książkach: „The Spiti Valley” oraz „Spiti”. –Zainteresowałem się zdjęciami już w dzieciństwie, potem stała się ona moim zawodem. Jest dla mnie naturalną formą ekspresji – wyznaje Shinichi. Obecnie tworzy w Nowym Jorku, ale pozostaje bardzo silnie związany z ojczyzną. –Kocham mieszkać w Japonii, jednak doszedłem do wniosku, że Nowy Jork to dogodniejsze miejsce do rozpowszechniania mojej sztuki na świecie – tłumaczy – jestem teraz pod silnym wpływem Stanów Zjednoczonych, co jeszcze bardziej zwiększa moje pragnienie zgłębiania kultury Dalekiego Wschodu.
Nihonga
Tę bliskość z ojczystym krajem wyraźnie odzwierciedla sztuka Maruyamy. Cykl prac zatytułowanych „Nihonga” („Nihon” znaczy „Japonia”, a „ga” – „malarstwo”), został zainspirowany klasycznym japońskim stylem malarskim, którego początki sięgają 1000 lat wstecz. Kiedyś do tworzenia barwnych obrazów wykorzystywano zwierzęcy klej, cienką warstwę złota i naturalne pigmenty. Shinichi tworzy swoje kolażowe prace na bazie prawdziwego zdjęcia, które urozmaica innymi technikami aż do uzyskania odpowiedniego efektu. Obrazy przedstawiają głównie przyrodę, morskie fale, motyle czy ptaki, ale poruszają również tematykę historyczną (samurajowie). Ich istota tkwi w zamiłowaniu artysty do estetyki Wabi-sabi, czyli, tłumacząc w wielkim skrócie, zakorzenionej w buddyzmie afirmacji sztuki niedoskonałej, nietrwałej i niekompletnej, charakteryzującej się: asymetrią, nieregularnością, skromnością, surowością oraz docenianiem natury i zachodzących w niej procesów.
Więcej w galerii
„Rzeźby wodne”, „Ogrody” i „Kusho”
Tę samą inspirację odnajdziemy w cyklach pt. „Wodne Rzeźby” , „Ogrody” i „Kusho”. Prace stworzone techniką opartą trochę na przypadku (Shinichi rozbryzgiwał płynną substancję na oświetlonym tle i fotografował ruch; następnie wyłaniał z serii zdjęć te najbardziej satysfakcjonujące), powstały z zupełnie nietrwałych tworzyw. Woda (w „Wodnych Rzeźbach”), farby (w „Ogrodach) oraz połączenie wody z czarnym atramentem („Kusho”), tworzą na fotografiach dynamiczne rzeźby, w zwykłych warunkach niewidoczne dla ludzkiego oka. „Ogrody”, barwne, przesycone tajemnicą, proste prace, mają swoje źródło w bliskiej Maruyamie filozofii Zen. Ogród Zen reprezentuje duchy, które osiągnęły oświecenie. Jednocześnie jest wykreowaną przez medytację ekspresją bezkresnego kosmicznego piękna, zawartego w fizycznym otoczeniu. Przebywając w nim, można osiągnąć spokój i wyzbyć się negatywnych emocji emanujących z zewnętrznego świata. Shinichi, chociaż przyznaje, że daleko mu do cierpliwych mnichów czerpiących wewnętrzną siłę z natury, chciał poprzez serię fotografii przedstawić uczucia, które towarzyszyły mu w ogrodach Zen. Technikę tworzenia prac, polegającą na cierpliwym i uważnym powtarzaniu jednej czynności, artysta uznał za jedną z możliwych dróg zbliżających go do oświecenia.
Obecnie Shinichi Murayama pracuje nad intrygującym projektem, którego szczegółów nie może zdradzać. –Mam konkretny pomysł, ale zmagam się z trudnościami natury technicznej. Nie wiem, czy kiedykolwiek osiągnę rezultat, którego poszukuję…
To, czy artysta zrealizuje swoje tajemnicze plany, można sprawdzać na jego oficjalnej stronie: