Od wieków zwierzęta towarzyszą ludziom, wypełniając różnorodne pożyteczne role. Jednakże związki nas łączące miewają również emocjonalny wymiar.
Przywiązujemy się do swoich pupili, otaczamy opieką, traktując jak członków rodziny. Nie zaskakuje zatem stwierdzenie, że bliska relacja z domowym zwierzakiem jest źródłem emocjonalnego komfortu. Właściwość ta została rozpoznana przez psychologów i jest wykorzystywana w terapii stresu.
Ze względu na przyjacielski charakter to psy zdominowały tę formę interwencji, stanowiąc ponad 85 proc. uczestników terapii z udziałem zwierząt. Ostatnie badania pokazały jednak, że również koty mogą pomóc w redukcji stresu. W badaniach przeprowadzonych na Uniwersytecie Waszyngtońskim zaobserwowano, że studenci, którzy nawiązywali 10-minutowy fizyczny kontakt zarówno z psami, jak i z kotami mieli obniżony poziom kortyzolu w ślinie.
Dlaczego więc koty są tak rzadko wykorzystywane w terapii stresu? A może nie ma sensu tego robić, jeżeli psy tak doskonale uspokajają ludzi? Okazuje się, że jest pewna grupa szczególnie otwarta na kontakt z kotami. To osoby wysoko reaktywne emocjonalnie, charakteryzujące się dużą wrażliwością i niską odpornością psychiczną.
Badanie przeprowadzone na uniwersytecie KU Leuven w Belgii z udziałem 1400 studentów oraz pracowników ponad 20 uczelni wyższych wykazało silny związek między emocjonalnością a deklarowaną chęcią interakcji z kotem. Związek ten utrzymał się nawet po uwzględnieniu takich czynników, jak: płeć osoby badanej, posiadanie kota czy alergie na jego sierść. Według badaczy te wyniki stanowią przesłankę dla większego włączenia kotów w modele interwencji oraz zwracania większej uwagi na cechy osobowości osób szukających towarzystwa zwierząt w swoim życiu.