Czy dla naszego funkcjonowania liczy się jedynie upływ czasu i biologiczne zmiany w organizmie? Zaprzecza temu prof. Markus Wettstein z Uniwersytetu Humboldt w Berlinie, przekonując, że dla zdrowia i poczucia dobrostanu liczy się subiektywne poczucie wieku.
To relacja dwustronna: subiektywny wiek przewiduje nasze zdrowie w przyszłości, jednocześnie będąc po części wynikiem kondycji fizycznej, jaką mamy obecnie. Osoby czujące się młodo żyją dłużej i cechują się mniejszym ryzykiem demencji. Związek ten jest obserwowany w grupie badanych po 40. roku życia, gdy zaczynamy być bardziej świadomi upływającego czasu i subiektywnie postrzegany wiek może tu istotnie wpłynąć na nasze samopoczucie.
Profesor Wettstein zaobserwował również, że subiektywnie odczuwany wiek zmienia się w zależności od pokolenia – kolejne pokolenia czują się coraz młodsze. Może na to składać się wiele zmian w warunkach życia: oczekiwany czas życia rośnie, więc poczucie bycia „młodym” lub „starym” również się przesuwa. Wraz z każdą generacją poprawiają się także warunki życia i kondycja zdrowotna.
Subiektywne poczucie wieku różni się także w zależności do płci: kobiety czują się ,,młodsze” niż mężczyźni. I z każdym pokoleniem ta różnica narasta. Jednym z potencjalnych wyjaśnień jest dłuższy czas życia kobiet, innym – podwójny standard starzenia się, bo wciąż panuje stereotyp, że upływ czasu jest bardziej bolesny dla kobiet niż mężczyzn, zatem kobiety mogą odczuwać silniejszą potrzebę psychicznego dystansowania się do swojej grupy wiekowej, aby czuć się lepiej.