„Słoń Trąbalski” – wiersz Juliana Tuwima, który wciąż zachwyca

„Słoń Trąbalski” – humorystycznie o zapominalstwie

„Słoń Trąbalski” to jeden z najbardziej znanych wierszy Juliana Tuwima. Opowiada o zapominalskim słoniu Tomaszu Trąbalskim, który nie pamięta nawet imion własnych dzieci.

Tuwim, znany z poczucia humoru i umiejętności zabawy językiem, stworzył postać, która mimo swoich słabości budzi sympatię czytelników. Rytmiczna budowa i melodyjność sprawiają, że utwór jest chętnie recytowany przez dzieci.

„Słoń Trąbalski” to przykład poezji, która bawiąc, przekazuje ważne wartości, takie jak akceptacja dla ludzkich niedoskonałości. Wiersz, choć lekki i pełen humoru, doskonale ukazuje ludzką skłonność do zapominania i może być pretekstem do rozmów z dziećmi o pamięci oraz uważności.

„Słoń Trąbalski” – tekst

Był sobie słoń, wiel­ki – jak słoń.
Zwał się ten słoń To­masz Trą­bal­ski.
Wszyst­ko, co miał, było jak słoń!
Lecz strasz­ny był za­po­mi­nal­ski.
Sło­nio­wą miał głowę
I nogi sło­nio­we,
I kły z praw­dzi­wej kości sło­nio­wej,
I trąbę, którą wspa­nia­le krę­cił,
Wszyst­ko sło­nio­we – oprócz pa­mię­ci.

Za­pro­sił ko­le­gów – słoni – na karty
Na wpół do czwar­tej.
Przy­cho­dzą – ryczą: „Dzień dobry, ko­le­go!”
Nikt nie od­po­wia­da.
Nie ma Trą­bal­skie­go.
Za­po­mniał! Wy­szedł!
Miał przyjść do pań­stwa Kro­ko­dy­lów
Na fi­li­żan­kę wody z Nilu:
Za­po­mniał! Nie przy­szedł!

Ma on chłop­czy­ka i dziew­czyn­kę,
Mi­łe­go sło­ni­ka i ślicz­ną sło­nin­kę.
Bar­dzo kocha te swoje sło­nię­ta,
Ale ich imion nie pa­mię­ta.
Synek na­zy­wa się Biały Ząbek,
A oj­ciec woła: „Trą­bek! Bom­bek!”
Có­recz­ce na imię po pro­stu Kach­na,
A oj­ciec woła: „Gru­bach­na! Wiel­gach­na!”

Nawet gdy wła­sne imię wy­ma­wia,
Gdy się na przy­kład komuś przed­sta­wia,
Czę­sto się myli To­masz Trą­bal­ski
I mówi: „Je­stem To­biasz Bim­bal­ski”.
Żonę ma taką – jakby sześć żon miał!
(Imię jej: Bania, ale za­po­mniał).
No i ta żona kie­dyś po­wia­da:
„Idź do dok­to­ra, nie­chaj cię zbada,
Niech cię wy­le­czy na stare lata!”.
Więc zaraz po­szedł – do ad­wo­ka­ta,
Potem do szew­ca i do re­jen­ta,
I wszę­dzie mówi, że nie pa­mię­ta!
„Do­brze wie­dzia­łem, lecz za­po­mnia­łem,
Może kto z panów wie, czego chcia­łem?”

Błąka się, krąży, jest coraz póź­niej,
Aż do ko­wa­la tra­fił, do kuźni.
Ten chciał go pod­kuć, więc oprzy­tom­niał,
Przy­po­mniał sobie to, co za­po­mniał!

Kowal go zba­dał, mie­chem po­dmu­chał,
Zaj­rzał do gar­dła, zaj­rzał do ucha,
Potem opu­kał mło­tem ko­wal­skim
I mówi: „Wiem już, panie Trą­bal­ski!
Co dzień na głowę wody ku­be­łek
Oraz na trą­bie zro­bić su­pe­łek”.
I chlust go wodą! Se­kun­dę trwa­ło
I w supeł zwią­zał trąbę wspa­nia­łą!

Pędem po­le­ciał To­masz do domu.
Żona w krzyk: „Co to?” – „Nie mów ni­ko­mu!
To dla pa­mię­ci!” – „O czym?” – „No...chcia­łem...”
– „Co chcia­łeś?” – „Nie wiem! Już za­po­mnia­łem!”

„Słoń Trąbalski” to nie jedyny niezapomniany utwór Juliana Tuwima. Do dziś ogromną popularnością cieszą się m.in. „Lokomotywa”, która zachwyca rytmem i dynamiką, „Zosia Samosia”, będąca zabawną historią o upartym dziecku chcącym wszystko robić samo, oraz „Ptasie Radio”, wprowadzające czytelnika w świat ptasich rozmów pełnych świergotu i chaosu. Każdy z tych utworów ukazuje mistrzowską zabawę językiem i rytmem, dzięki czemu poezja Tuwima wciąż jest chętnie czytana i recytowana zarówno przez dzieci, jak i dorosłych.